Η θεωρία του γραμματόσημου...

"Φτουυυυ", ακούστηκε δυνατά και ξαφνικά γέμισες ανασφάλεια... Περίμενες δύο, πέντε, δέκα ημέρες πάνω από το τηλέφωνο αλλά τίποτα. Από την πλευρά σου είχες κάνει όλες τις απαραίτητες "πρώτες" κινήσεις, η αδιαφορία όμως τις σκότωσε και αυτές. Ένα νέο συναίσθημα αναδύθηκε: μια ακατανίκητη ανάγκη να του μιλήσεις, να τον πάρεις τηλέφωνο, να τον δεις. Και, παράλληλα, να του τα χώσεις για το πόσο γάιδαρος είναι, να του ζητήσεις εξηγήσεις, να του πεις ότι τον θέλεις!

Ανακοίνωση: "You have just entered the...grammatosimo (κατά το twilight) zone! Γνώρισες, δηλαδή, τον τυπάκο, κάτι ψιλοπαίχτηκε και μετά σου έριξε ένα μεγαλοπρεπές φτύσιμο! Στην πλάτη; Στη μούρη; Δεν ξέρω που σε πέτυχε, από 'κει και έπειτα, όμως, μπήκες στο μαγνητικό πεδίο των κολλημάτων. Ένας τεράστιος αόρατος μαγνήτης σε τραβάει κοντά του και τα συμπτώματα φαίνονται αμέσως:

• Στενοχωριέσαι... Κυκλοφορείς με τη μούρη κάτω και το ένα μάτι να ξεφεύγει προς το κινητό.
• Τον σκέφτεσαι συνέχεια... Τον βρίζεις και ψάχνεις να βρεις πιθανούς λόγους για το φτύσιμο (κυρίως θέτοντας τον εαυτό σου ως κύριο ένοχο για την απαράδεκτη συμπεριφορά του)!
• Τον δικαιολογείς... Έχει πήξει στη δουλειά, έχει τις μαύρες του, πονάει ο κώλος του και τα συναφή. Τι τραβάει ο καημένος!

Έχω άσχημα νέα, κορίτσι μου, όσο και να χτυπιέσαι, να γουστάρεις ή να τον θέλεις! Πάπαλα το παλικάρι! Ήθελε να πηδήξει και δεν του έκατσες; Ήθελε να πηδήξει και του έκατσες; Δεν γούσταρε απλώς την πάρτη σου; Ότι δικαιολογία και να βρεις, η λογική έχει τον αντίλογό της. Εσύ φέρθηκες με βάση το πως ένιωθες. Άσε να κουνήσει και λίγο το δαχτυλάκι του ο μαντράχαλος! Τι στο διάολο τους λένε κυνηγούς; Τι στο καλό γονίδια τους έδωσε η μαμά Φύση; Για να τρώνε από τα έτοιμα; Αν γουστάρει έστω και λίγο, θα προσπαθήσει. Και αν πάλι όχι, τελείωσαν οι άντρες;

STOP! Εσύ το καλύτερο που έχεις να κάνεις, είναι:

• να ασχοληθείς με τον εαυτό σου, με τα εσώψυχα, με τα... εξώψυχα, όπως κάθε φυσιολογική γυναίκα
• να προωθήσεις τα επαγγεματικά σου, ειδικά αν γουστάρεις τη δουλειά σου και την κάνεις με την καρδιά σου
• να δώσεις χρόνο στις παρέες σου και στα άπειρα γκομενάκια που κυκλοφορούν τριγύρω (κοίτα και λίγο γύρω σου! Θα εκπλαγείς)
• κάνε ό,τι γουστάρεις! Αν του αρέσεις θα ξαναχτυπήσει! Και κυρίως,
• ΑΣΕ ΚΑΤΩ το μπουρδέλο το τηλέφωνο!

Ποιον αγαπάς;
Γιατί;
Τι είδες μες στα μάτια του και δάκρυσες;
Καθρέφτες τεράστιοι
Που αντανακλούν τον κόσμο σου,
Το μυαλό, την καρδιά σου...

Όταν μίλησε στο μυαλό σου,
Αυτό άρχισε να λειτουργεί με διπλάσια ταχύτητα...
Όταν μίλησε στην καρδιά σου,
Αυτή σταμάτησε...
Το παιχνίδι των ματιών,
Γοητευτικό, μυστηριώδες, επισφαλές...

Αγάπα με αν τολμάς; Τολμάς όμως;
Τι άλλο θέλεις για να καταλάβεις;
Τα μάτια μιλούν την πιο δυνατή κραυγή...
Με θέλεις; Πάρε με! Τι περιμένεις;
Να δακρύσουν;
Να στάξουν τα διαμάντια τους στη λίμνη της ψυχής σου;
Αντέχεις το κύμα; Το φοβάσαι;
Και αν ναι, πόσο διαθέσιμος είσαι να πνιγείς μέσα σε αυτό;

Κοίταξέ με στα μάτια...
Το ρισκάρεις;
Να πνιγείς ή να καείς;
Ο καθρέφτης μου θα παγιδεύσει το "είναι" σου...
Καθρέφτης-φυλακή...
Αντέχεις το κύμα;

Ένα δάκρυ σε ένα γέλιο...

Άδεια η σκηνή, γεμάτη η κερκίδα... Γέλια παντού, φωνές γυναικείες, αντρικές. Παιδιά φωνάζουν. Αμέτρητα δάχτυλα δείχνουν άσπλαχνα τη δύστυχη μορφή. Κόσμος γύρω του παντού περιμένει κάτι, περιμένει όλο και περισσότερα, απαιτεί, κραυγάζει. "Κουνήσου παλιάτσε" φωνάζουν,"κάνε μας να γελάσουμε".

Και η μορφή, αδύναμη μέσα στη μοναξιά της, στέκεται εκεί, χωρίς διέξοδο. Υποκλίνεται αρχικά και τους κοιτάζει - όλο εκείνο το αλαλάζον πλήθος - με μια κρυφή ελπίδα. "Λυπηθείτε με", περνά η σκέψη σαν λεπίδι από το μυαλό του.

"Κουνήσου παλιάτσε", ήρθε πάλι η βουή στα αυτιά του, σαν βογγητό, όμως, τώρα, σαν γιουχάισμα. Αλάτι και οινόπνευμα μαζί πάνω στις πληγές του, οι φωνές τους. Δυνάμωναν και έσκιζαν τον αέρα. "Τι ωφελεί ένας παλιάτσος, αν δεν γελάμε";

Μόνος στη σκηνή ένας παλιάτσος, ακίνητος, νωθρός. Τι ωφελεί... Έσκυψε το κεφάλι με απογοήτευση. Κανείς δεν παρατήρησε τη θλίψη, το δάκρυ που έσταξε από τα μάτια του. Κανείς δεν ασχολήθηκε... Μόνος, λουσμένος από τα φώτα της σκηνής, συνέχισε το νούμερό του, γελαστός αλλά θλιμμένος.

"Κουνήσου παλιάτσε", έλεγε στον εαυτό του...

{Μετά από tagging του Drunksoul έγραψα αυτή την ιστορία}

Αν θέλουν οι αγαπητοί μου

Fusmoker

Oνειρογητευτής

Striptease

Tsoula

Alicia

Zelot

LostInShatteredHeavens

TheDagger

αλλά και όποιος άλλος διάβασε -και ευχαριστήθηκε- αυτό το post,ας γράψει τη δική του με τις λέξεις: ομορφιά, άρωμα, ίχνος, βήμα, αποστατώ

Γιατί μου τη σπάει το Πάσχα...

Μεγάλη γιορτή της ορθοδοξίας, το λένε! Εβραϊκή, βέβαια, αλλά ποσώς με απασχολεί, αφού δεν ασπάζομαι κανένα δόγμα! Έχουμε την τάση αυτές τις... μεγάλες γιορτές, να τις μετατρέπουμε σε μεγάλες συμφορές αλλά και τσίρκο (αυτό της Μόσχας)! Ορίστε, λοιπόν, οι 17 λόγοι που κάθε χρόνο τα ίδια σκέφτομαι και τα ίδια με κάνουν έξαλλη!

Τα κλασσικά:
1. Πανικός για τα εισαγόμενα κρέατα! Ήμαρτον, παιδιά!Μαλάκες είμαστε να σκάσουμε δεν ξέρω κι εγώ πόσα για το φαΐ μιας μέρας; Εισαγόμενο; Εισαγόμενο, και τι έγινε;

2. Το τραμπολίνο των τιμών σε όλες τις αγορές. Πάς Τρίτη βλέπεις τόσο, πας Πέμπτη στο κέρατο η τιμή!

3. Οι διαφημίσεις: Εκτός του ότι ξεκινούν δύο μήνες πριν, παρελαύνουν κάθε τρεις και λίγο από μπροστά σου κουνελάκια, λαμπάδες, πασχαλίτσες, αυγουλάκια, παιχνίδια (αλλοφροσύνη τα πιτσιρίκια)!

4. Η ομαδική παράκρουση...κατάνυξης που παθαίνουν οι γέροι! -Δε θα πας στην εκκλησία, παιδάκι μου; -Όχι! -Πώπω αμαρτία!

5. Η νηστεία: Άντε πάλι το ίδιο βιολί! Τρως τα λυσσακά σου κάθε χρόνο, και γιατί; Αν θέλω να αλλάξω τη διατροφή μου, το Πάσχα πρέπει να το κάνω;

6. Η Μεγάλη Παρασκευή: Σαν... μεγάλες Παρασκευές, ακολουθούμε τον επιτάφιο (ένα φέρετρο στην ουσία), για να ακούμε αναλυτικά και με αναπαραστάσεις τα κουτσομπολιά της κυρα-Κατίνας από τη διπλανή πολυκατοικία!

Η καμπάνα της Μεγάλης Παρασκευής που μου έχει σπάσει τα νεύρα από το πρωί! Γι' αυτό προσθέτω και τη συγκεκριμένη παράμετρο, χωρίς να βάλω αριθμό, σήμερα, Μ. Παρασκευή, γιατί ούτε να δουλέψω μπορώ, έχω βαρεθεί τη ζωή μου, έχω δει εφιάλτες και γενικώς, άντε να περάσει η γαμημένη... Τα νεύρα μου σπαγγέτι!

7.Το Βροντάδο Χίου: Κάθε χρόνο η ίδια ιστορία! Για χάρη μιας γιορτής (πανηγύρι θα έλεγα), κάποιος χάνει μάτι / χέρι / πόδι / ζωή σε ένα ηλίθιο έθιμο και μάλιστα είναι και πολύ περήφανοι γι' αυτό (ούτε καμικάζι δηλαδή)!

8. Τα τηλεοπτικά παράθυρα που καλύπτουν σταθερά το παραπάνω φαινόμενο, "καλύπτοντας" τα... θεία έθιμα και το μαρτύριο (όχι το...θείο)!

9. Οι συνεχείς επαναλήψεις ταινιών και σήριαλ θρησκευτικού περιεχομένου για απανωτή εμπέδωση της σταύρωσης, της ανάστασης, των ρωμαϊκών οργίων και βασανιστηρίων με πρωταγωνιστή τον Μπεν Χουρ!!

10. Τα βεγγαλικά και οι κροτίδες το βράδυ της ανάστασης: Εκτός από κουφός, φεύγεις και με άπειρα καμμένα μαλλιά, σακάκια, παλτό ή ό,τι άλλο σε φώτισε να βάλεις (συμπεριλαμβάνω επίσης περούκες και βρακιά)!

11. Το όλο concept του εορτασμού της ανάστασης: 10 λεπτά για το "χριστός ανέστη" και βουρ στη μαγειρίτσα!

12. Οι κουτορνίθικες ευχές: -Χριστός ανέστη! -Επίσης (Ναι, το άκουσα κι αυτό)!

13. Το να ξεμείνεις από τσιγάρα ανάσταση βράδυ! Θα μείνεις ή χαρμάνης ή στην τράκα τουλάχιστον δύο μέρες με νεύρα κρόσσια! God save τους... Εβραίους!!

14. Η... επόμενη μέρα που την περιμένουν όλοι πως και πως για να πέσουν με τα μούτρα στο αρνί, παίρνοντας το αίμα τους πίσω για το γαμήσι που έφαγαν μια βδομάδα νηστικοί!

15. Η βαρυστομαχιά μετά το όργιο φαγητού με μαγειρίτσα / αρνιά / κατσίκια / κοκορέτσια / σαλάτες...και...και...και...

Και δύο καινούργια:
1. Ο Ευαγγελάτος (ή Εισαγγελάτος αν προτιμάτε) που ακόμα και το φαΐ θα σου βγάλει απ'τη μύτη, αν δεν το'χει κάνει ακόμα!

2. New kid στο τηλεοπτικό block και ο Mel Gibson με τα Πάθη του Χριστού! Άντε, να αρχίσουμε να μετράμε πόσα χρόνια θα το προβάλουν μέχρι να γίνει κλασικό!

Είδες αν βρίσκεσαι στο εορταστικό κλίμα! Καλή ανάσταση, λοιπόν...

Πανσέληνος...

Πανσέληνος απόψε, υψώνεται πίσω από τα νέφη…
Λαμπερή , μοναδική, αστραφτερή οπτασία μές στο Σκότος…
Πανσέληνος υψώνεται απόψε στα όνειρά μας, απρόσιτη…

Πρωτόγνωρη , υπερφυσική η ομορφιά της…
Τα μυστηριώδη πέπλα της καλύπτουν τα Ουράνια…
Θαύμα του νυχτερινού κόσμου…
Εξεγείρεται το πνεύμα , η ψυχή στο όραμά της…
Καταλυτική η μορφή της, δεσπόζει ανάμεσα στ’ άστρα…

Κάλεσέ μας, Αρχόντισσα της Βαθιάς Νύχτας…
Η θωριά σου ξυπνά την δηλητηριασμένη μας ψυχή…
Φάντασμα κάποιας νεκρικής Αγωνίας ,
Αφυπνίζεις πάθη και αμαρτίες…

Το αχνό σου φως θεριεύει το Κακό που ενδόμυχα δαμάζουμε…
Απελευθερώνεις τα μυστικιστικά μας ένστικτα…
Το αίμα ρέει φλογερό στις φλέβες μας…
Ανόσια εκδίκηση ετοιμάζουμε,
Καθώς βαθιά στα σπλάχνα μας σφαδάζει ο Πόθος,
Η Ηδονή ανομολόγητων πράξεων…

Σαλεύει μέσα μας η επιθυμία για το ανείπωτο…
Ξυπνάς τη δίψα μας για αίμα…
Για την αιώνια , την ύψιστη αυτή απόδειξη ζωής…
Φωτίζεις τη θολωμένη μας συνείδηση…
Μας οδηγείς σταθερά στο πεπρωμένο…

Δέηση, σ’ εσένα, η θυσία που ετοιμάζουμε…
Αναδεύουμε μέσα μας κρυφές παρανομίες…
Ατίμωση, βάρβαρες κραυγές, βέβηλες εικόνες…

Δώρισέ μας τη Δύναμη που εκλιπαρούμε…
Εμείς θα εναποθέσουμε τους καρπούς της στα πόδια σου…
Σατανική η Χάρη σου…
Μυστηριακό το πέρασμά σου απ’ το στερέωμα…
Άλικο το στίγμα σου στα μύχια της ψυχής μας…

Είμαστε Παιδιά της Νύχτας…
Της δικής σου - σαγηνευτικά , ύπουλα , επικίνδυνα…
Έρμαια της Ομορφιάς, του Ερωτισμού που εκπέμπεις…
Με το άγγιγμά σου παραδοθήκαμε…
Αφεθήκαμε στη σιωπηλή σου μελωδία…

Πανσέληνος…
Προσομοιάζει στην Ψυχή μας…