Που πάμε, ρεεε...

Δεν είναι πράγμα αυτό που γίνεται γύρω μας! Και δε "γίνεται" απλώς, αλλά μας επηρεάζει άμεσα και, κυρίως, όλους όσοι βρισκόμαστε στην κρίσιμη ηλικία 25-45, για να μην πω και για τους ακόμα νεότερους! Διαβάζω καθημερινά τον Τύπο και φρίττω! Είχα χρόνια να ακούσω (και να εμπεδώσω) την ανακοίνωση τόσο αντιλαϊκών μέτρων από κάποια κυβέρνηση, μέτρων που σκοπός τους είναι να τα σαρώσουν όλα: δικαιώματα τα οποία κατακτήθηκαν με αγώνες και αίμα, δικαιώματα στην εκπαίδευση, την εργασία, τη ζωή, τη σύνταξη, στα προσωπικά δεδομένα! Και μάλιστα ενώ προεκλογικά ο "κύριος" πρωθυπουργός μας δεσμευόταν και διαρρήγνυε τα ιμάτιά του για το αντίθετο!

Πιο είναι το βαθύτερο νόημα όλων αυτών των τακτικών; Αν δεν τα "έχεις", να πας να γαμηθείς, να ψοφήσεις σε καμιά γωνία. Και μην ανησυχείς όσα ελάχιστα θα αποκτάς, εμείς να είμαστε καλά να σου τα τρώμε! Αν δε γίνει της Γαλλίας εδώ, θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας, πιστεύω. Ξέρεις τι χρειάζονται; Ενα γερό "μαύρισμα". Σε όλα! Μπορούν να παραλύσουν τα πάντα; Μπορούν τα σωματεία να ενωθούν όλα μεταξύ τους και να προβάλουν σθεναρή αντίσταση; Να καταλαβούν αυτοί εκεί πάνω ότι δεν είμαστε πρόβατα! Οτι παρά τις... φιλότιμες προσπάθειές τους, μας έχει απομείνει λίγο μυαλό ακόμα για να δούμε τα στραβά και αυτά που δε μας συμφέρουν (that's an understatement!!).

Μας το έχουν καλλιεργήσει εδώ και χρόνια, τη διχόνοια, την κουτοπονηριά και την μικροπολιτική. Φάνηκε, μεταξύ άλλων, και στην ιστορία με τα Ζωνιανά, όταν ντόπιοι ομολογούσαν ότι αν "έβγαζες το παιδί μου από τη φυλακή, τότε θα είχες και την ψήφο μου και των δικών μου". Έτσι εξακολουθούν να γίνονται τα παζάρια και να εκλέγονται κάποιοι, με βάση το συμφέρον. Θα δώσεις για να πάρεις (ίσως με μια ευρύτερη έννοια τώρα)!

Το θέμα είναι πως η πλειοψηφία μας κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, ακόμα και αυτοί που θα έπρεπε να βρίσκονται σε εγρήγορση (σ.σ. αξιωματική αντιπολίτευση - σαν ανέκδοτο ηχούν τις τελευταίες εβδομάδες αυτές οι δύο λέξεις). Κι αν δεν κοιμάται σερί, ξυπνάει κατά διαστήματα για να ακούσει και να χάψει παχιά λόγια. Μου δίνει την εντύπωση ότι έχει χάσει το πριν και το μετά, σα μια βαρετή ταινία, που σε παίρνει ο ύπνος στα μισά και δεν ξέρεις πως έφτασε στην τελευταία σκηνή. Δυστυχώς, φοβάμαι πως η δική μας τελευταία σκηνή πλησιάζει επικίνδυνα. Κι εμείς κοιμόμαστε τόσο βαθιά, που ακόμα και αυτήν θα χάσουμε. Απλά όταν αποφασίσουμε να ρίξουμε μια ματιά γύρω μέσα σε λήθαργο, θα έχει ήδη εγκατασταθεί ο νταβάς από πάνω μας και μετά άντε να τον ξεφορτωθούμε. Α, ρε Αυλωνίτη, καλά τα έλεγες: "Ρε που πάμε ρε, που πάμε...";