30 + 3 (ημέρες)

Ήμουν σε πανικό μέρες πριν! Σκεφτόμουν το πότε έκλεινα τα είκοσι και ότι τώρα κλείνω τα τριάντα! Και μαζί με αυτά ότι συνεπάγεται το νούμερο (με μία τάση υπερβολής όμως και όχι τόσο αντικειμενικά)!Βέβαια, πρόκειται για πράγματα που θεωρούνται λογικά από ένα σημείο και μετά, υπάρχει ωστόσο ένα κομμάτι που μας διαφεύγει συνήθως: οι συγκυρίες και οι καταστάσεις. Συχνά, μάλιστα, αυτό γίνεται κατ' επιλογή και καθόλου ασυναίσθητα.

Τα "πρέπει"

"Μεγάλωσε το κοριτσάκι (!) μας" και τώρα "πρέπει να κοιτάξεις σοβαρά (!) το μέλλον σου"! Αν μου πει κάποιος ότι δεν έχει ακούσει ποτέ τέτοιες ατάκες, τείνω να πιστεύω ότι με κοροϊδεύει μές στα μούτρα! Θεωρητικά η ηλικία των τριάντα ετών αποτελεί σύνορο, οριακό σημείο, ανάμεσα στη χαλαρότητα και την ωρίμανση. Συνήθως τα λάθη ή οι στραβοτιμονιές παραγράφονται πριν από τα τριάντα, ενώ μετά είναι μάλλον "ασυγχώρητα"! Με κάποιο μαγικό τρόπο, όλοι περιμένουν ότι το κεφάλι σου θα... πήξει εν μία νυκτί και μετά ό,τι κάνεις θα είναι "ώριμο", "συνειδητοποιημένο" και τα τοιαύτα! Πρέπει, λοιπόν:

- να σταματήσεις να γυρνάς στα bar, όποτε σου καπνίσει

- να "αλλάξεις προτεραιότητες" (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό)

- να κόψεις τα ανόητα φλερτάκια και να βρεις έναν άντρα σοβαρό και με... "καλό" σκοπό και

- να παντρευτείς, συνοδευόμενο από το αμίμητο της Παπαδοπούλου "εγώ πότε θα γίνω μάνα"!

Τι γίνεται, όμως...

Είναι μια σειρά από πράγματα που θεωρώ "περίεργα" σε αυτή την ιστορία! Αρχικά δεν μπορούσα ποτέ να καταλάβω πώς μια ηλικία μπορεί να γίνει όριο και να δεσμεύσει (ή να μεταμορφώσει ριζικά) τις επιλογές που κάνεις γενικά στη ζωή σου! Ούτε πως μπορεί να σημαίνει ότι θα εγκαταλείψεις τα "παλιά" και θα ξεκινήσεις μια τελείως νέα πορεία. Αναρωτιέμαι, μάλιστα, πώς αυτό εξακολουθεί να είναι μια αντίληψη που παραμένει προφανώς, αν και μας την κληροδότησαν ΠΟΛΥ παλαιότερες γενιές!

Διότι το εφαλτήριο για να "αλλάξει" κάτι, δε μπορεί να είναι μια θεωρία, η οποία είναι αμφίβολο αν ταιριάζει σε όλους μας. Αν έρθει (όπως λένε) το... πλήρωμα του χρόνου και νιώσεις έτοιμος να μεταπηδήσεις σε μια νέα κατάσταση, το κάνεις γιατί το γουστάρεις, το έχεις σκεφτεί και αποφασίσει! Αυτό, όμως, δεν έχει να κάνει με τα χρόνια που κουβαλάς και αφενός θέλει το χρόνο του και αφετέρου με τις προϋποθέσεις που πληρούνται!

Δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι κάποιες ηλικίες είναι σαφώς προσφορότερες από άλλες, όμως (καλώς ή κακώς) δεν υπάρχει κάποιος χρονοδιακόπτης με on - off που θα κουδουνίσει όταν... ξεροψηθεί η γαλοπούλα! Προσωπικά, εκτός από το βιολογικό ρολόι που κουβαλάμε όλοι μέσα μας, θεωρώ ακόμα πιο σημαντικές τις συμπτώσεις και τις όποιες συνθήκες επηρεάζουν τη ζωή του καθενός μας! Και δε μπορώ να παραβλέψω ότι τέτοιες συνθήκες είναι αυτές που θα επηρεάσουν και τις αποφάσεις που παίρνει ο καθένας από εμάς ή την ίδια του την ψυχοσύνθεση!

Δε μπορώ, επίσης, να φανταστώ (αν και συμβαίνει πολύ συχνά) ότι κάποιοι προχωρούν σε κάτι τελείως συμβατικό, απλώς και μόνο λόγω ηλικίας, ώστε να μην... χάσουν το τρένο! Ειδικά όταν πρόκειται για κινήσεις που θα επηρεάσουν τη ζωή τους για πάντα - και το εννοώ... - όπως γάμοι, παιδιά κλπ., μάλλον το βλέπω σαν κίνηση απελπισίας, ανασφάλειας ή προσωπικού συμφέροντος. Γιατί, ναι μεν, καλά και χρυσά όλα αυτά (κι εγώ άλλωστε τα κρατάω στο πίσω μέρος του μυαλού μου), δε μπορούν όμως να γίνουν αυτοσκοπός. Ποιος ο λόγος να παντρευτείς βιαστικά και χωρίς να το νιώθεις, αν μετά από δέκα χρόνια ούτε στα μάτια σου δε θα θέλεις να τον/την δεις (πόσο μάλλον να μοιράζεσαι το κρεβάτι σου); Ποιος ο λόγος να κάνεις ένα παιδί που δε θα μπορείς (ή δε θα θελεις, ίσως) να θρέψεις ή να αναθρέψεις όπως του αξίζει (αν μη τι άλλο με αξιοπρέπεια);

Συχνά "βάζουμε μπροστά" τη ματαιοδοξία μας ή τα "θέλω" των άλλωνκαι παραμελούμε την πάρτη μας με συμβιβασμούς, βιαστικές αποφάσεις κλπ. Ίσον (=) "δρόμος προς τη δυστυχία"!

Είπα, λοιπόν, κι εγώ...

να το διασκεδάσω αυτές τις ημέρες! Με πολύ έντονη διάθεση και με πολύ κόσμο γύρω μου! Το... γλέντι άρχισε από Παρασκευή για να λήξει την ημέρα της... "ωρίμανσής" μου (βλέπε Τρίτη)! Η αρχή έγινε με το γάμο (χμμμ, σημαδιακό δεν ήταν πάντως!) μιας πολύ καλής φίλης μου! Και η χαρά ήταν διπλή, αφού θα γίνει σύντομα μανούλα! Δεκαπέντε κάφροι γύρω από ένα τραπέζι ξεσαλώσαμε, χορέψαμε, τα σπάσαμε και, βέβαια, ήπιαμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Τόσο,μάλιστα, που δεν ζητούσαμε πια κρασί, αλλά είχαμε αποκτήσει our very own δίλιτρη νταμιτζάνα!

Η συνέχεια έγινε την επόμενη ημέρα με παλιούς συμφοιτητές και καλούς φίλους, μεσημεράκι στου Ψυρρή. Το γλυκό... ήρθε να δέσει, αφού καταλήξαμε να τα λέμε και φυσικά ν ατα πίνουμε από τις 4 το απόγευμα μέχρι τις 12 το βράδυ! Πωπω, ζαλάδα!

Ακολούθησαν δύο ημέρες ηρεμίας, οικογενειακού κοψίματος τούρτας (ναι, τα κεράκια σχημάτισαν ένα μεγαλοπρεπές 30) και εργασίας, ώσπου έφτασε η Τρίτη (η... αποφράς!)! Δεν το πιστεύω, δεν το πιστεύω, ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ! Σήμερα είναι; Πάντως, τα γλυκάκια μου έγιναν ανάρπαστα στη δουλειά και συνοδεύτηκαν από τις απαραίτητες ερωτήσεις και τους ασπασμούς. "Και... πόσα κλείνεις;" "Αααα, καθόλου δε σου φαίνεται!" "Πόσο;;; Δηλαδή δεν είσαι 25;" - Χμμμ, μάλλον όχι! Καλό ε;

Συμπέρασμα;

Ε, λοιπόν, εγώ μυαλό δεν θα βάλω. Για χάρη κανενός τουλάχιστον! Και παρεπιμπτόντως, δεν άλλαξα μία! Ακόμα εγώ είμαι, ευτυχώς! Ωραία! Ούτε αυτά που μου αρέσουν θα αλλάξω και σε όποιον αρέσω. Γερό στομάχι για να τους ακούω και καλή καρδιά για να τους αγαπάω! Μάλλον θα συνεχίσει να με συνεπαίρνει μια τρελή βραδιά με φίλους, φλερτάκια, ποτάκια και τα συναφή ή μια δυνατή συναυλία! Και αυτά τα περί γάμων και παιδιών; Όλα στην ώρα τους, παιδιά! Εκπτώσεις δεν κάνουμε, ούτε διακανονισμούς! Αλλιώς δεν θα με έλεγαν vampiria, αλλά "Δικηγορικό γραφείο ΧΧΧ"!

Μετά από τρεις ημέρες, οι οποίες μοιάζουν σα να μην πέρασαν, τα γενέθλια έχουν μείνει πίσω. Μόνο το πόσο ωραίες ήταν μου έμεινε, ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα και το "Ταδε έφη Ζαρατούστρα" που μου έκαναν δώρο. Άλλωστε μια από τις ωραιότερες ευχές που μου έκαναν ήταν ένα... καλωσόρισμα στη πιο δημιουργική δεκαετία του ανθρώπου! Και το πιστεύω, δε νιώθω διαφορετική. Μόνο πιο αισιόδοξη, πιο έτοιμη να προχωρήσω σε νέα μονοπάτια, πιο όμορφη και πιο δυνατή. Καλά δεν είναι;

Σούπερ Σάββατο...

Μιλούσα, λοιπόν, τις προάλλες με ένα φίλο σχετικά με μιζέριες, μούχλες και τα σχετικά! Ακολουθεί η ατάκα: "Όποιος δεν ξέρει τι θα κάνει Σάββατο βράδυ, είναι τελειωμένος"! Δε συμφωνώ απόλυτα, βέβαια, καθώς πάντα έκανα κάτι, αν και δεν το είχα αποφασίσει από πριν! Είπα όμως να το πάρω λίγο τοις μετρητοίς, δεδομένης της μούχλας των τελευταίων εβδομάδων και του ρεπό της Κυριακής! Κι έτσι, πηγαίνοντας ένα πρωί στη δουλειά το άκουσα!

"Ο «δικός μας» Λάκης και ο «δικός» μας Γιάννης, ξεπροβοδίζουν το καλοκαίρι και .. καλοπιάνουν τον χειμώνα με ζεστές μελωδίες και μ,ε άλλοτε χαρούμενους, άλλοτε μελαγχολικούς ρυθμούς,«βγάζουν» το .. παιδί ή το θηρίο από μέσα μας"

Τέλεια! Δεν τους έχω δει ποτέ παραδόξως! Εντάξει, τώρα ξέρω τι θα κάνω και το γουστάρω πολύ! 10:30 η έναρξη, 10:40 ήμουν εκεί! Η TheDagger ήταν πολύ χαρούμενη, γιατί μερικές φορές την συμπαρασύρω με τη μούχλα μου! (Σνιφ)! Ο Λάκης κι ο Γιάννης μέσα στους ακροατές έκαναν βόλτες! Και ξαφνικά γυρίζω το κεφάλι και τσουπ! η καλύτερη μου φίλη με το μωρό της και φίλους! Εντελώς, τυχαία συνάντηση και πολύ κέφι! Και βγήκαν τα παιδιά και τέλεια!

Αρχικά, πιο νέα τραγούδια! "Όλα τα παλιά θα παίξουμε;", λέει το Γοριλλάκι! Βεβαίως, φωνές από κάτω! Όχι για πολύ όμως! Γιατί κι εκείνος μπήκε στο mood κι έτσι άρχισαν τα καλά! "Γυριστρούλα", "Βάφω τις κουρτίνες... στο χρώμα που μισούσες"! Κι άλλα, κι άλλα! Συνέχεια, με το Γιάννη με μπλούζα Orgasm Donor! "Πήραν μπροστά τα μηχανάκια μου...", "Ευλαμπία"! Θεός! Τι φυσιογνωμία! Και βέβαια, οι μπύρες και τα γέλια να... "γυρνάνε"!

Και οι αναμνήσεις, βεβαίως! Ωραίες, παλιές! Δε θα πω που ήμουν (δεν κάνουμε διαφήμιση) αλλά στο κλαμπάκι αυτό πήγαινα όταν είχε πρωτοανοίξει, πριν γίνει μουσική σκηνή κι έχω ζήσει συγκλονιστικά σκηνικά εκεί μέσα! Γέλια, κλάματα, "δεσίματα", χωρισμούς και τσαμπουκάδες! Τι ώραια η εφηβεία μου! Επίσης, απρόσμενες συναντήσεις! Το γκομενάκι Νο. 3 της ζωής μου "έσκασε μύτη" με μια πρώην φίλη μου και νυν γκόμενά του, η οποία δεν έχασε ευκαιρία να τον... παρηγορήσει αφού τον άφησα! Who cares? Περασμένα ξεχασμένα και καλά να είμαστε! Στην υγειά μας!

Κι επειδή μετά από τόσο καιρό που είχα να διασκεδάσω τόσο, έπρεπε να τα κάνω όλα, ούτε το "παιχνίδι" άφησα ήσυχο! (Βέβαια, μετάνιωσα ύστερα, αλλά εκείνη τη στιγμή με το κεφαλάκι που είχα φτιάξει δεν το έλεγξα καλά)! Ευτυχώς, δεν έγινε τίποτα τρομερό, ήταν super όμως! Και μάζι με όλα διασκέδασε και το Στιλέτο μου και πέρασε όμορφα, πράγμα πολύ σημαντικό! Ωραία πράγματα! Αποφάσισα ότι δεν θα αφήνω τον καιρό να με προσπερνάει όπως έγραφα στον GhostHunter προηγουμένως! Με χαλαρώνει μια ωραία βραδιά! Με φτιάχνει (όπως λέει κι ο Λάκης)! Δε μου πάει το... πράσινο της μούχλας, αλλά το κόκκινο του κραγιόν (από το γνωστό ανέκδοτο)! Γι' αυτό θα τις ζω τις στιγμές μου! (Αυτό κι αν δείχνει κυκλοθυμία)!