Ένα δάκρυ σε ένα γέλιο...

Άδεια η σκηνή, γεμάτη η κερκίδα... Γέλια παντού, φωνές γυναικείες, αντρικές. Παιδιά φωνάζουν. Αμέτρητα δάχτυλα δείχνουν άσπλαχνα τη δύστυχη μορφή. Κόσμος γύρω του παντού περιμένει κάτι, περιμένει όλο και περισσότερα, απαιτεί, κραυγάζει. "Κουνήσου παλιάτσε" φωνάζουν,"κάνε μας να γελάσουμε".

Και η μορφή, αδύναμη μέσα στη μοναξιά της, στέκεται εκεί, χωρίς διέξοδο. Υποκλίνεται αρχικά και τους κοιτάζει - όλο εκείνο το αλαλάζον πλήθος - με μια κρυφή ελπίδα. "Λυπηθείτε με", περνά η σκέψη σαν λεπίδι από το μυαλό του.

"Κουνήσου παλιάτσε", ήρθε πάλι η βουή στα αυτιά του, σαν βογγητό, όμως, τώρα, σαν γιουχάισμα. Αλάτι και οινόπνευμα μαζί πάνω στις πληγές του, οι φωνές τους. Δυνάμωναν και έσκιζαν τον αέρα. "Τι ωφελεί ένας παλιάτσος, αν δεν γελάμε";

Μόνος στη σκηνή ένας παλιάτσος, ακίνητος, νωθρός. Τι ωφελεί... Έσκυψε το κεφάλι με απογοήτευση. Κανείς δεν παρατήρησε τη θλίψη, το δάκρυ που έσταξε από τα μάτια του. Κανείς δεν ασχολήθηκε... Μόνος, λουσμένος από τα φώτα της σκηνής, συνέχισε το νούμερό του, γελαστός αλλά θλιμμένος.

"Κουνήσου παλιάτσε", έλεγε στον εαυτό του...

{Μετά από tagging του Drunksoul έγραψα αυτή την ιστορία}

Αν θέλουν οι αγαπητοί μου

Fusmoker

Oνειρογητευτής

Striptease

Tsoula

Alicia

Zelot

LostInShatteredHeavens

TheDagger

αλλά και όποιος άλλος διάβασε -και ευχαριστήθηκε- αυτό το post,ας γράψει τη δική του με τις λέξεις: ομορφιά, άρωμα, ίχνος, βήμα, αποστατώ