The Forest whispers my name...

...We embrace like two lovers at Death
A monument to the trapping of breath
As restriction is bled from the veins in my neck
To drop roses on my marbled breast...

I lust for the wind and the flurry of leaves
And the perfume of flesh on the murderous breeze
To learn from the Dark and the voices between...

This is my will...

The forest whispers my name
Again and again...

Composed by Cradle of Filth...

Καλημέρα και δρόμο...

Όποτε προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει δύο ανθρώπους να μείνουν μαζί, πάντα μπερδεύομαι! Ποιοι είναι οι παράγοντες που μετράνε, ώστε να επιλέξεις το σύντροφό σου και, ακόμα πιο σημαντικό, ποια είναι τα πράγματα που θα σε κάνουν να του δώσεις την ευκαιρία;

Στην... πολυτάραχη ζωή μου, έχει τύχει ουκ ολίγες φορές να ενθουσιάζομαι με κάποιο πρόσωπο για μια δύο ημέρες και να γουστάρω πολύ, αλλά αυτός ο ενθουσιασμός ξεθωριάζει γρήγορα με αποτέλεσμα να εγκαταλείπω τον άλλο χωρίς εξηγήσεις και πολλά-πολλά.

Κλασική κατάσταση: Αφού είχα φαγωθεί και κατάφερα να τραβήξω την προσοχή του, βγήκαμε μια δύο φορές και μάλιστα περάσαμε super. Διότι είχε χαρεί ο άνθρωπος! Δεν είναι λογικό, αφού δικαιώθηκε η υπομονή του τόσο καιρό; Και όταν βλέπεις κάποιον να σε κοιτάζει και να λιώνει και να είναι μόνο για την πάρτη σας, παθαίνεις κάτι, σου ανεβαίνει η libido και γουστάρεις! Το ένα φέρνει το άλλο (το gin βοηθάει πολύ την κατάσταση) και κάνετε σα ζευγαράκι μέσα στο μέλι! Παρ' όλ' αυτά, την άλλη μέρα αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση.

Ανοίγω το μάτι κατά τις δέκα το πρωί και τσουπ! βλέπω το μηνυματάκι που έχει σκάσει εδώ και μια ώρα τουλάχιστον "Καλημέρα!". Και ερωτώ: Πού το κακό να πεις σε έναν άνθρωπο καλημέρα; Αντίθετα, δείχνει έντονα το ενδιαφέρον που σου τρέφει και είναι πολύ γλυκό! Σημαίνει πως είσαι η πρώτη σκέψη του!

Στη δική μου (ανίατη) περίπτωση, τέτοιες μικροκινήσεις ενδιαφέροντος μου γυρνάνε το μάτι! Θα μου πεις "από μια καλημέρα;". Ναι γιατί υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο αυτή η καλημέρα να αρχίσει να συνοδεύεται από δεύτερα ή τρίτα msgs ή ακόμα χειρότερα, τηλεφωνήματα. Και βέβαια αν είμαστε κάποιους μήνες μαζί θα το θέλω και θα το ζητάω, εννοείται! Από την αρχή όμως; Πού κρύβεται το μυστήριο, το παιχνίδι και η προσμονή; Μάλλον με καταπίεση μου μοιάζει και με αυξημένες απαιτήσεις.

Έτσι, λοιπόν, το εσωτερικό red alert button αναβοσβήνει επικίνδυνα, το αμυντικό σύστημα του οργανισμού μπαίνει αυτομάτως σε λειτουργία και τα τείχη αδιαφορίας και απομάκρυνσης σηκώνονται αργά και σταθερά. Τρόπος προστασίας, φόβος δέσμευσης ή απλώς σαδομαζοχιστική προδιάθεση; You never know. Ίσως όλα μαζί, ίσως έλλειψη ισορροπίας.

Και εδώ κινδυνεύεις να ξενερώσεις το παληκάρι που σε θέλει τόσο. Δεν είναι καθόλου δίκαιο να παίζεις με τα συναισθήματά του και να τον κάνεις να... χορεύει στο ρυθμό των καπρίτσιων σου. Θα τον πληγώσεις αφενός όταν καταλάβει τι γίνεται (ε, δεν είναι και βλάκας) και αφετέρου δεν θα θέλει να σε ξαναδεί ποτέ ξανά στα μάτια του. Όλοι του οι φίλοι θα ξέρουν πόσο μαλακισμένα του φέρθηκες και θα το θυμούνται κάθε φορά που θα ακούνε κάτι για εσένα!

Το σημαντικότερο πάντως είναι ότι εσύ η ίδια δεν θα γίνεις ευτυχισμένη με τα μυαλά που κουβαλάς! Όλοι αυτοί οι φόβοι σε κρατούν πίσω και σε εμποδίζουν να ζήσεις πραγματικά και χωρίς καμία ενοχή τη ζωή σου και τις εμπειρίες που σου προσφέρει. Γιατί η πραγματική απόλαυση έρχεται όταν αφήνεσαι ελεύθερος να τη ζήσεις χωρίς ενοχές και αμφιβολίες. Το ζητούμενο είναι να ανακαλύψεις το βαθύτερο "γιατί", τους πραγματικούς λόγους.

Για πόσο καιρό θα μπορεί να συνεχίζεται μια τέτοια κατάσταση; Συμβαίνει απλώς γιατί δεν υπάρχουν έντονα συναισθήματα ή μήπως φοβάσαι να ανοίξεις την καρδιά σου σε κάποιον και να δεθείς; Μπορείς να ζήσεις έτσι; Καλά τα ένστικτα και οι παρορμήσεις, όμως η καρδούλα σου το ξέρει κάθε φορά που μένει μόνη σαν το λεμόνι! Κάποια στιγμή όλοι θέλουμε να ανοιχτούμε και να μοιραστούμε πράγματα. Το timing όμως είναι μεγάλη υπόθεση γιατί τότε μπορεί να είναι αργά, καθώς θα έχουμε διώξει όλους εκείνους που ενδιαφέρθηκαν, ραγίζοντας την καρδιά τους!

Τα 10 πράγματα που μου τη σπάνε στον Αγ. Βαλεντίνο...

1. Τον ξέραμε και από χθες; Από που ήρθε; Ποιος ο σκοπός του; Αμφιβάλει κανείς ότι είναι άλλος ένας τρόπος να μας πάρουν χρήμα, χωρίς να το καταλάβουμε;

2. Τα χιλιάδες πολύχρωμα, ξενέρωτα κουκλάκια που έχουν φουλάρει τον τόπο. Ομαδική τύφλωση θα πάθουμε από το τόσο κόκκινο!

3. Τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, δελτία ειδήσεων, talk shows, με αποκορύφωμα τις εκπομπές life style, μας πρήζουν από το πρωί ως το βράδυ για τις... μοναδικές εκδηλώσεις αγάπης προς
διάσημους ή μη συντρόφους, είδωλα της νεολαίας και ερωτικά απωθημένα.

4. Οι (ζευγαρωμένες, κυρίως) φίλες μου, που σου λένε χρόνια πολλά (μην τρελαθούμε!) με το που θα ανοίξουν το μάτι! Κορίτσια, πιείτε μια γουλιά καφέ πρώτα!

5. Η επέλαση των εραστών στους δρόμους! Πήχτρα η Κηφισίας το βράδυ! Καλά όλοι στις 8:00 βρήκανε να βγούνε; Συνεννοημένοι είναι;

6. Τα μπλουζάκια, μαξιλαράκια, ακόμα και βρακιά (!) με την επιγραφή "Σ'αγαπώ"! Γράψτε το στο κούτελο βρε παιδιά! Δεν θα το χάσει κανείς!

7. Το μέλι και το... σορόπι που πλημμυρίζει τα τρένα, τα λεωφορεία, το μετρό από το πρωί. Αν δεν προσέξεις, μπορεί και να γλιστρήσεις, μέρα που είναι!

8. Ότι οι... ζευγαρωμένες φίλες σε κοιτούν με βλέμμα όλο κατανόηση, λέγοντας "Άντε, του χρόνου να το γιορτάσεις κι εσύ με κάποιον!"

9. Ότι, αν είσαι.... single, το βράδυ εκείνης της ημέρας, ακόμα και αν βγεις με γυναικοπαρέα, στην καλύτερη θα σε περάσουν για λεσβία! Διαφορετικά, θα ξενερώσεις από αυτή τη διάχυτη χαρά και γλύκα που ξεπερνάει τα όρια του φυσιολογικού!

10. And the winner is: Όλοι περιμένουν αυτή τη μέρα για να... γιορτάσουν τον έρωτά τους! Είμαστε σοβαροί; Ο αληθινός έρωτας γιορτάζει κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό!!

Μην το κουνάς έτσι... Δεν ξέρεις...

"Τον καημένο! Τι κρίμα να πάθει κάτι τέτοιο!"

Οι άνθρωποι έχουμε συχνά τη συνήθεια να εκφράζουμε τη λύπη μας όχι μόνο με λόγια, αλλά με κινήσεις, εκφράσεις, μορφασμούς. Κουνάμε συγκαταβατικά το κεφάλι και στραβώνουμε τα χείλη, νεύοντας θετικά στην αδικία μιας κατάστασης. Όταν αρρωσταίνουμε, όταν πληγωνόμαστε ή θρηνούμε για κάτι ή κάποιον, η κίνηση αυτή είναι πολύ standard και δηλώνει ότι συμπάσχουμε και κατανοούμε την κατάσταση.

Ο ανθρώπινος πόνος: Κάποια στιγμή μας επηρεάζει όλους (ίσως & περισσότερες από μια φορές). Όμως, έχει σημασία το πού βρίσκεσαι εσύ ο ίδιος απέναντί του. Αν δεν είναι δίπλα σου ή μέσα στο περιβάλλον σου, σίγουρα δεν σε αγγίζει τόσο έντονα.

Συνήθως, ο πόνος για τον οποίο μαθαίνουμε στις ειδήσεις, στη γειτονιά, στις ζωές των άλλων φεύγει γρήγορα (τόσο γρήγορα, που ακόμα και εσύ ο ίδιος απορείς). Εκεί ακριβώς, κουνάς το κεφάλι συγκαταβατικά ("τον καημένο", λες) και ω! του θαύματος, μετά από λίγο έχει ήδη ξεχαστεί. Και αυτό γιατί είναι μακριά, αλλού, εκτός των τειχών της προστατευμένης ζωής σου. Είναι απλώς ένα ωραίο θέμα συζήτησης γύρω από ένα τραπέζι ενός cafe, ή του μεσημεριανού break.

Τα πράγματα αλλάζουν όταν αρχίζεις εσύ ο ίδιος να πονάς, είτε για τον εαυτό σου ή για κάποιο δικό σου πρόσωπο. Και, μάλιστα, όταν το... καμπανάκι αρχίζει και χτυπάει από το πουθενά, εσύ πέφτεις από τα σύννεφα και αν δε βρεις κάπου να πιαστείς μάλλον θα φας τα μούτρα σου. Γιατί όλοι πιστεύουμε ότι "δεν θα είμαι εγώ". Θα είναι άλλος και εγώ θα είμαι πάντα ο... παρατηρητής. Αν τύχει, όμως, πως το αντιμετωπίζεις; Τι κάνεις;

"Γιατί σ' εμένα;", λες... και κλαις. Κι όταν συνέλθεις από το κλάμα, λες "θα το παλέψω". Κι ας μη μπορείς. Την παλεύεις καθόλου;

Τα συναισθήματα μένουν για άλλη μια φορά ανάμεικτα. Ποτέ δεν θα είσαι ΟΚ με την κατάσταση, αλλά ακόμα παιδεύσαι να μείνεις ψύχραιμος και αντικειμενικός. Γίνεται, όμως;

Και πάντα ένα τσίμπημα θα διαπερνά την καρδιά σου, όταν κάποιος θα σε κοιτάζει και, με αυτή την αθώα θλίψη στα μάτια, θα κουνήσει το κεφάλι του και θα κάνει αυτόν τον απαίσιο μορφασμό (που ποτέ μέχρι τώρα δεν είχες μισήσει)...

Και αυτό πονάει ακόμα περισσότερο... ειδικά όταν το πάλεψες, αλλά έχασες...