Βήματα μπροστά. Βήματα μικρά. Χοροπηδηχτά. Προοδευτικά σε αυτό το παιχνίδι αρχίζει και φαίνεται μόνη της η επόμενη θέση για το ποδαράκι. Βήματα προσεκτικά. Βήματα αυθόρμητα. Ασφαλή.

Το θέμα είναι τελικά να βρεις ένα μονοπάτι που θα σου αρέσει. Που θα σου "κάνει". Που θα γουστάρεις να το ακολουθήσεις.

Τα μονοπάτια είναι σαν τα ταξίδια της τελευταίας στιγμής. Δεν ξέρεις καθόλου πώς θα εξελιχθούν. Αν θα περάσεις καλά. Ξέρεις, όμως, ότι θες να ξεκινήσεις. Αμέσως. Να δεις πού θα σε βγάλει. Ίσως χρειαστεί να παλέψεις. Ίσως να ισορροπήσεις σε τεντωμένο σχοινί. Ίσως να αποφύγεις ένα λάκκο κινούμενης άμμου. Αλλά κανένα από αυτά δε μετράει, όταν ξεκινάς. Όταν κάνεις το πρώτο (και σημαντικότερο) βήμα.

Ένα μονοπάτι περιμένουμε. Σε αυτό ποντάρουμε, ώστε να ξετυλίξουμε το κουβάρι της ζωής μας. Όλα ένα ταξίδι... Πικρό, γλυκό, με φουρτούνες και λιακάδες, βροχές ή ξηρασία...

Ποιος θα αντάλασσε, όμως, όλα αυτά για μια αιωνιότητα μονοτονίας...;