Πλήθος...

...το αλαλάζον! Όλοι γύρω μια βοή. Τρέχουν, φωνάζουν, γελούν, συγχρωτίζονται... Ομιλίες ηχούν στα αυτιά δυνατές, από παντού. Νέοι, παιδιά, γέροι, όλοι! Πόσο κουραστικός θόρυβος! Ουφ!

Στην αρχή, είπες θα το ανεχόσουν υπομονετικά... Συνέχισες να κάθεσαι ατάραχος ανάμεσά τους. Άγριο feeling! Εσύ, ο μόνος, ο μοναδικός μόνος, ανάμεσά τους, έγινες το αξιοπερίεργό τους... Συνεχίζουν οι φωνές, χαμηλώνουν γρήγορα, όμως. Γίνονται ευδιάκριτοι ψίθυροι που συνοδεύονται από κλεφτές ματιές, όλες στραμμένες πάνω σου. Προς τι η περιέργεια; Προς τι τα ψιθυρίσματα; Σπάσε τα δεσμά...

Τρέχεις. Ξεκινάς απότομα και τρέχεις γρήγορα να ξεφύγεις. Άλλο αξιοπερίεργο! Δεν τους είχε τύχει ποτέ. Δεν είχαν συνηθίσει τέτοια συμπεριφορά... Παλιότερα, ο ψίθυρος απορροφούσε όσους τον άκουγαν. Ενσωματώνονταν σε αυτόν και συμμετείχαν. Εσύ όμως φεύγεις...

Μαζεύεται το πλήθος, συσπειρώνεται να σε προλάβει, να σε μελετήσει. Είσαι το νέο του "θαύμα"! Όσο κι αν προσπαθείς, είναι δύσκολο να το αποφύγεις! Μη φοβάσαι, όμως! Σπρώξε, αντιστάσου, δραπέτευσε! Και το έκανες. Εκεί ανάμεσά τους, όταν συνωστίζονταν απειλητικοί γύρω σου, πάλεψες! Κι έπεσε ο πρώτος, σαν τραπουλόχαρτο! Ο φόβος ήταν στο μυαλό σου. Ο πρώτος έπεσε και συμπαρέσυρε και τους άλλους... Τι πρωτότυπο ντόμινο! Μοιάζουν ο ένας, συνέχεια του άλλου, δεμένοι με μια νοητή κλωστή, καθώς τους παίρνει ο αέρας... Όχι, όμως, ο αέρας της φυγής σου, αλλά της δύναμής σου, της αδυναμίας τους. Έπεσαν, όπως τα φύλλα από το σωρό, όλοι κλεισμένοι σε ένα προσωπικό σύμπαν, στην πραγματικότητά τους. Κανένας δεν ήταν αυθύπαρκτος, όλοι διάττοντες αστέρες, έπαιρναν φως ο ένας από τον άλλο. Υπήρχαν ΛΟΓΩ των άλλων, ΜΕΣΑ ΑΠΟ τους άλλους, ΓΙΑ τους άλλους...

Όμως, εσύ τα κατάφερες... Ακόμα και ο θόρυβος κώπασε τώρα. Οι αλαλαγμοί δεν ακούγονται πια. Πέρασαν στο παρασκήνιο...