Περί ονείρων...

Τα όνειρα...
Υπάρχει ωραιότερο πράγμα από τα όνειρα, ειδικά όταν δεν κοιμάσαι;

Αυτά δεν είναι που σε κάνουν να ταξιδεύεις;
Αυτά δεν είναι που σε κάνουν βασιλιά, ζητιάνο, ποιητή;
Αυτά δεν είναι που σε προσγειώνουν σε καταγάλανες παραλίες, σε λευκοστόλιστες βουνοπλαγιές, σε μυστηριακές ερήμους όλου του κόσμου, υπαρκτού και μη;

Μήπως δε μπορούν να γίνουν τεράστιες χρονομηχανές που θα σε αφήσουν σε όποια περίοδο φανταστείς; Αναγέννηση, αρχαιότητα, dark ages, ακόμα και στο μακρινό μέλλον...

Και ποιος είναι αυτός που ορίζει μέχρι πότε θα ονειρεύεσαι; Ο άλλος, ο οποιοσδήποτε άλλος, η ηλικία, οι λύπες, οι τύψεις;

Κανείς δε μπορεί να υπαγορεύσει ή να καθορίσει ποια θα είναι τα όνειρά σου...
Κανείς δε μπορεί να στα κλέψει μακριά...
Αυτά είναι που κάνουν την ψυχή να ξεφεύγει...
Αυτά σου δίνουν φτερά για να πετάς...
Αυτά σε παίρνουν μακριά από τον μικρόκοσμό σου και ανοίγουν το μυαλό προς άλλες κατευθύνσεις...

Τα όνειρα είναι που σε κρατούν ζωντανό... που σε κάνουν αθώο παιδί... αμαρτωλό κοσμοπολίτη... Τα όνειρα φέρνουν τον άνεμο στα μαλλιά σου και τον ήλιο στα μάτια σου...

Όσων χρόνων και αν είσαι, αυτά θα σε κάνουν να προσμένεις, να λατρεύεις, να μισείς με το πάθος και τη δύναμη ενός εφήβου, επαναστάτη, ιδεολόγου...