Όμορφή μου κατάθλιψη...

Δεν είμαι χαρούμενο άτομο... Δεν φαίνομαι, όμως. Στις παρέες κάνω πάντα χαβαλέ. Γελάω, μιλάω σε όλους και είμαι κοινωνική. Μου αρέσει να συζητάω επί παντός επιστητού και να περνάω καλά με κόσμο, όπως και να περνούν καλά μαζί μου! Δεν είναι αυτοσκοπός (δηλαδή χέστηκα αν ο άλλος - ο οποιοσδήποτε - γουστάρει να μείνει κλεισμένος στο καβούκι του), αλλά πιστεύω ότι θα πέρναγε πολύ καλύτερα αν ανοιγόταν και λίγο!

Αυτό είναι το κύριο πρόσωπο (δε θα πω προσωπείο, γιατί όταν είμαι σκατά, σκατά θα φανώ) που παρουσιάζεται εντελώς αυθόρμητα προς τα έξω. Για να μείνω σπίτι θα πρέπει να βρίσκομαι στα όρια της κατάρρευσης...

Υπάρχουν, όμως, στιγμές όπου η μοναξιά, η θλίψη, ο θυμός, ακόμα και οι κρίσεις κατάθλιψης, αποτελούν σωτηρία. Όχι μια τυχαία λέξη, που είπες να ξεστομίσεις για να κάνεις εντύπωση ή να τραβήξεις το ενδιαφέρον ή τη συμπόνια (ακόμα χειρότερα: σιχαίνομαι να με λυπούνται, και θα το πάρω χαμπάρι αμέσως! Εκεί θα αλλάξουν πολλά). Είναι στιγμές που η λύτρωση έρχεται μέσα από ένα δάκρυ (και όχι μόνο ένα, προσθέτω με νόημα) ή μια κραυγή μέσα στη σιωπή!

Άλλωστε, όταν όλοι κοιμούνται είναι η καλύτερη στιγμή για τα πλάσματα της νύχτας να σεργιανίσουν μέσα στον κόσμο, να εκφραστούν με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο, να σπάσουν ό,τι τα δένει με το παρόν και να ταξιδέψουν για αλλού. Μέσα από φαντασιακούς δρόμους, ακόμα και η ίδια η ψυχή μπορεί να απελευθερωθεί από τα βάρη της, να νιώσει ανάλαφρη και να χαθεί μέσα στη νύχτα...

Έστω για λίγο, για τις λίγες ώρες που απομένουν μέχρι το ξημέρωμα θέλω να πετάξω μακριά, πέρα από όλα... Να γίνω πνοή ανέμου και να δώσω σε όλους τους αγαπημένους μου, όπου και αν κοιμούνται, ένα δροσερό φιλί...

Έτσι, απλά... Για να μην ξεχνούν, για να μη θυμάμαι...