Μην το κουνάς έτσι... Δεν ξέρεις...

"Τον καημένο! Τι κρίμα να πάθει κάτι τέτοιο!"

Οι άνθρωποι έχουμε συχνά τη συνήθεια να εκφράζουμε τη λύπη μας όχι μόνο με λόγια, αλλά με κινήσεις, εκφράσεις, μορφασμούς. Κουνάμε συγκαταβατικά το κεφάλι και στραβώνουμε τα χείλη, νεύοντας θετικά στην αδικία μιας κατάστασης. Όταν αρρωσταίνουμε, όταν πληγωνόμαστε ή θρηνούμε για κάτι ή κάποιον, η κίνηση αυτή είναι πολύ standard και δηλώνει ότι συμπάσχουμε και κατανοούμε την κατάσταση.

Ο ανθρώπινος πόνος: Κάποια στιγμή μας επηρεάζει όλους (ίσως & περισσότερες από μια φορές). Όμως, έχει σημασία το πού βρίσκεσαι εσύ ο ίδιος απέναντί του. Αν δεν είναι δίπλα σου ή μέσα στο περιβάλλον σου, σίγουρα δεν σε αγγίζει τόσο έντονα.

Συνήθως, ο πόνος για τον οποίο μαθαίνουμε στις ειδήσεις, στη γειτονιά, στις ζωές των άλλων φεύγει γρήγορα (τόσο γρήγορα, που ακόμα και εσύ ο ίδιος απορείς). Εκεί ακριβώς, κουνάς το κεφάλι συγκαταβατικά ("τον καημένο", λες) και ω! του θαύματος, μετά από λίγο έχει ήδη ξεχαστεί. Και αυτό γιατί είναι μακριά, αλλού, εκτός των τειχών της προστατευμένης ζωής σου. Είναι απλώς ένα ωραίο θέμα συζήτησης γύρω από ένα τραπέζι ενός cafe, ή του μεσημεριανού break.

Τα πράγματα αλλάζουν όταν αρχίζεις εσύ ο ίδιος να πονάς, είτε για τον εαυτό σου ή για κάποιο δικό σου πρόσωπο. Και, μάλιστα, όταν το... καμπανάκι αρχίζει και χτυπάει από το πουθενά, εσύ πέφτεις από τα σύννεφα και αν δε βρεις κάπου να πιαστείς μάλλον θα φας τα μούτρα σου. Γιατί όλοι πιστεύουμε ότι "δεν θα είμαι εγώ". Θα είναι άλλος και εγώ θα είμαι πάντα ο... παρατηρητής. Αν τύχει, όμως, πως το αντιμετωπίζεις; Τι κάνεις;

"Γιατί σ' εμένα;", λες... και κλαις. Κι όταν συνέλθεις από το κλάμα, λες "θα το παλέψω". Κι ας μη μπορείς. Την παλεύεις καθόλου;

Τα συναισθήματα μένουν για άλλη μια φορά ανάμεικτα. Ποτέ δεν θα είσαι ΟΚ με την κατάσταση, αλλά ακόμα παιδεύσαι να μείνεις ψύχραιμος και αντικειμενικός. Γίνεται, όμως;

Και πάντα ένα τσίμπημα θα διαπερνά την καρδιά σου, όταν κάποιος θα σε κοιτάζει και, με αυτή την αθώα θλίψη στα μάτια, θα κουνήσει το κεφάλι του και θα κάνει αυτόν τον απαίσιο μορφασμό (που ποτέ μέχρι τώρα δεν είχες μισήσει)...

Και αυτό πονάει ακόμα περισσότερο... ειδικά όταν το πάλεψες, αλλά έχασες...