Πλήθος...

...το αλαλάζον! Όλοι γύρω μια βοή. Τρέχουν, φωνάζουν, γελούν, συγχρωτίζονται... Ομιλίες ηχούν στα αυτιά δυνατές, από παντού. Νέοι, παιδιά, γέροι, όλοι! Πόσο κουραστικός θόρυβος! Ουφ!

Στην αρχή, είπες θα το ανεχόσουν υπομονετικά... Συνέχισες να κάθεσαι ατάραχος ανάμεσά τους. Άγριο feeling! Εσύ, ο μόνος, ο μοναδικός μόνος, ανάμεσά τους, έγινες το αξιοπερίεργό τους... Συνεχίζουν οι φωνές, χαμηλώνουν γρήγορα, όμως. Γίνονται ευδιάκριτοι ψίθυροι που συνοδεύονται από κλεφτές ματιές, όλες στραμμένες πάνω σου. Προς τι η περιέργεια; Προς τι τα ψιθυρίσματα; Σπάσε τα δεσμά...

Τρέχεις. Ξεκινάς απότομα και τρέχεις γρήγορα να ξεφύγεις. Άλλο αξιοπερίεργο! Δεν τους είχε τύχει ποτέ. Δεν είχαν συνηθίσει τέτοια συμπεριφορά... Παλιότερα, ο ψίθυρος απορροφούσε όσους τον άκουγαν. Ενσωματώνονταν σε αυτόν και συμμετείχαν. Εσύ όμως φεύγεις...

Μαζεύεται το πλήθος, συσπειρώνεται να σε προλάβει, να σε μελετήσει. Είσαι το νέο του "θαύμα"! Όσο κι αν προσπαθείς, είναι δύσκολο να το αποφύγεις! Μη φοβάσαι, όμως! Σπρώξε, αντιστάσου, δραπέτευσε! Και το έκανες. Εκεί ανάμεσά τους, όταν συνωστίζονταν απειλητικοί γύρω σου, πάλεψες! Κι έπεσε ο πρώτος, σαν τραπουλόχαρτο! Ο φόβος ήταν στο μυαλό σου. Ο πρώτος έπεσε και συμπαρέσυρε και τους άλλους... Τι πρωτότυπο ντόμινο! Μοιάζουν ο ένας, συνέχεια του άλλου, δεμένοι με μια νοητή κλωστή, καθώς τους παίρνει ο αέρας... Όχι, όμως, ο αέρας της φυγής σου, αλλά της δύναμής σου, της αδυναμίας τους. Έπεσαν, όπως τα φύλλα από το σωρό, όλοι κλεισμένοι σε ένα προσωπικό σύμπαν, στην πραγματικότητά τους. Κανένας δεν ήταν αυθύπαρκτος, όλοι διάττοντες αστέρες, έπαιρναν φως ο ένας από τον άλλο. Υπήρχαν ΛΟΓΩ των άλλων, ΜΕΣΑ ΑΠΟ τους άλλους, ΓΙΑ τους άλλους...

Όμως, εσύ τα κατάφερες... Ακόμα και ο θόρυβος κώπασε τώρα. Οι αλαλαγμοί δεν ακούγονται πια. Πέρασαν στο παρασκήνιο...

- "Παιδί μου, τα έχεις ΟΚ με τον εαυτό σου;"

- "Ναι, αμέ!"

- "Με τους άλλους, τα έχεις καλά;"

- "Εννοείται!"

- "Ε, τότε, γιατί δεν ξέρεις τι σου γίνεται;"

- "Εεεεεεμ..."

Αυτή τη συζήτηση είχα τις προάλλες με έναν πολύ καλό φίλο... Όταν είχαμε γνωριστεί, βέβαια, ήταν λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Υπήρξε ένα ερωτικό παιχνιδάκι, όμως, δεν προέκυψε κάτι. Δεν έβγαινε... Έτσι, προτιμήσαμε να το κρατήσουμε έτσι όπως έπρεπε - φιλικό - και να φτάσουμε μετά από μήνες να τα λέμε χωρίς κανένα πρόβλημα και να μοιραζόμαστε πράγματα.

Το παθαίνω συχνά τελευταία αυτό...Και εννοώ το να μη νιώθω κάτι ουσιαστικό για τον άλλο. Παίζω λίγο, χαίρομαι και μετά τέλος...Δεν έχω ή δε θέλω να δώσω παραπάνω. Το μπαλόνι του ενθουσιασμού μου ξεφουσκώνει πολύ γρήγορα, πριν ακόμα φουσκώσει καλά-καλά! Πριν μερικές ημέρες, μάλιστα, κάνοντας τσιγάρο με ένα συνάδελφο από την ύλη, μου σύστησε ένα εστιατόριο όπου πήγε με τη γυναίκα του. "Να πας με αυτόν που αγαπάς", μου είπε! Η απάντηση μου δεν ήταν πρωτότυπη, αλλά δεν τυχαίνει να πω συχνά κάτι με τόσο απρόσωπο και ψυχρό τρόπο: "Κανέναν δεν αγαάω". Έτσι, απλά, χωρίς ένταση, χωρίς συναίσθημα ή παράπονο...Απλώς, ως μια πραγματικότητα...

Πριν ενάμιση χρόνο περίπου, τα πράγματα ήταν κάπως πιο "στρωτά" στο μυαλό μου. Στην καρδιά μου δεν το συζητώ... Είχα σκεφτεί και το ενδεχόμενο της οικογένειας κάποια στιγμή. Τα πάντα ρει, θα μου πεις και θα έχεις δίκιο. Ναι, το ξέρω, το έχω αποδεχτεί! Η προσαρμοστικότητα στις καταστάσεις είναι... αρετή!

Και, δε μπορώ να πω, κατά τα άλλα, περνάω πολύ καλά! Καλό κρεβάτι κάνω, ειδικά το τελευταίο τρίμηνο, καλούς φίλους έχω, κανένα παράπονο! Αυτό που με προβληματίζει όμως είναι το συναισθηματικό κενό και η αδυναμία να το "γεμίσω"! Βέβαια, δε θα μπορούσα καθόλου να αντέξω σε κάτι γλυκανάλατο, του τύπου "ρομαντικές", αλλά ξενέρωτες ουσιαστικά φατσούλες και μωρουδίστικα γλυκόλογα! Χρειάζομαι κάτι πιο σημαντικό,πιο βαθύ, που να καλύπτει όχι μόνο την γυναικεία, αλλά και την ανδρική μου φύση! Μάλλον, όμως, ζητάω πολλά και σύντομα, αν και δεν πτοούμαι... Όλα θα πανε καλύτερα νομίζω... απλώς χρειάζεται χρόνος.