Tears...
Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο απόψε... Είμαι μεταξύ απίστευτης χαράς και απίστευτης θλίψης. Χαρά γιατί ένας άντρας, που θέλω, που μ' αρέσει πολύ κάθισε να ακούσει τα εσώψυχά μου (αυτά που λέγονται, τουλάχιστον), τους προβληματισμούς και τις φοβίες μου (επίσης, αυτές που λέγονται). Και δεν θα το αναλύσω -τώρα τουλάχιστον- άλλο!
Θλίψη όμως (πολύ μεγαλύτερη) γιατί είδα αυτό το χαρτί... "Τελούμεν σήμερα.... τη λατρευτή μας.... Μπλα, μπλα, μπλα... Παρεπιμπτόντως, διαφωνώ κάθετα με αυτά τα χαρτιά, με όλη τη διαδικασία. Άσε τον άνθρωπο στην ησυχία του και αντιμετώπισε τον πόνο σου σαν άντρας. Αυτό είναι κάτι σαν motto στη ζωή μου, ακόμα και αν χρειαστώ κάποια στιγμή χαστούκια για να ξεκολλήσω.
Είναι τόσο εύκολο να συμπεριλαμβάνεις τον πόνο σου μέσα σε τέσσερις γραμμές; Είναι μήπως αρκετές για να βγάλουν όλο αυτό τον χείμμαρο συναισθημάτων που έχεις; Ουσιαστικά, καλείς όποιον να 'ναι σε μια στιγμή εντελώς προσωπική. Μήπως θα αλλάξει κάτι; Θα σου την φέρουν πίσω; Δε νομίζω...
Δίνουμε για τόσα πράγματα λογαριασμό στη ζωή μας. Πρέπει να δώσουμε και για τη λύπη μας; και για το πένθος μας; Για κανένα λόγο, γιατί το επόμενο στάδιο, είναι ότι θα καθίσουμε να χαζολογήσουμε και να κάνουμε τον καραγκιόζη για ένα τσούρμο άσχετους, μακρινούς και ανέπαφους από αυτό έχουμε ήδη ζήσει εκ των έσω...
Labels: Κατάθλιψη...
posted by vampiria at 4:59 PM
10 Comments:
Άντρας που άκουσε τις φοβίες και τα εσώψυχά σου? Αν και παρανομώ τώρα θα σου πω οτι είναι ύποπτο. Κάτι θέλει αυτός(όχι απαραίτητα κακό). Για τα υπόλοιπα μάλλον είναι ένα κακό έθιμο.Ίσως ξορκίζουμε τον πόνο.
Μεθυσμένο μου, τον πόνο ή τον έχεις ή όχι, απλώς άλλοι πονάνε περισσότερο, άλλοι λιγότερο, νομίζω. Αλλά αυτό που λένε κάποιοι ότι αν τον μοιραστεις θα μειωθεί, είναι μούφα ή μάλλον είναι σαν την ψυχολογία της ομάδας. Όταν διαλυθεί (η ομάδα) δεν θα έχουν αλλάξει πολλά.
Όσο για τον άντρα, ελπίζω να θέλει κάτι, γιατί εγώ σίγουρα θέλω!:-)))
PS. Παράνομε τύπε!Θα σε καταγγείλω στο... σωματείο! Χαχα
Φιλιά και καλημέρες
Συμφωνώ στο θέμα για την απάθεια των άσχετων. Μέχρι και την κηδεία την καταντήσαμε κοσμικό γεγονός. Άλλωστε λογικό είναι, εδώ που έχουμε φτάσει...
βαμπιρακι μου..
τι να σου πω τωρα:
οταν ειδα εναμισι χρονο πριν ενα αντιστοιχο χαρτι με αυτο που ειδες εσυ σημερα ορμησα να το ξεκολλησω και απο τοτε το εχω φυλαγμενο σε ενα κουτι και δεν το εχω ξαναγγιξει.
δεν ξερω τι να σου πω.πως να σου το πω.
με καταλαβαινεις; σε νιωθω ομως.φιλια
@zelot:
Ναι ρε γαμώτο, έτσι το έχουμε καταντήσει! Και μου δίνει στα νεύρα!!
@alicia:
Τι γλυκιά που είσαι! Ευχαριστώ! Κι εγώ έτσι νιώθω! Θα το αρπάξω και θα το κρύψω για πάντα! Έτσι, απλά για την πάρτη μου! Φιλάκια πολλά
Θέλω να σταθώ μόνο στο ευχάριστο γεγονός. Ελπίζω να μην τον τρόμαξες με αυτά που του είπες, Μακάρι να έπιασε το σωστό νόημα και όχι να έβγαλε τα συμπεράσματα που ο ίδιος εξαρχής μπορεί να είχε προαποφασίσει...
Γητευτή μου, το ελπίζω! Αν και πιστεύω ότι είναι αρκετά έξυπνος και ολόκληρος μαντράχαλος!! Ίδωμεν! Χαχα
Πιστεύω πως τίποτα δεν πρέπει να το αντιμετωπίζουμε μόνοι μας.
Μια αγκαλιά και μια ζεστή κουβέντα απο αυτόυς που αγαπούν ανυπόκριτα και αληθινά κάνουν θαύματα...
Πνευματάκι μου, κι εγώ το ίδιο πιστεύω. Θέλει όμως πολύ υπομονή και πολλά...τεστάκια για να διαπιστώσεις αν τελικά η αγάπη κάποιου είναι πραγματική και ανυπόκριτη! Σε μια εποχή που όλοι υποκρίνονται έχουμε μπλέξει πολύ άσχημα και γινόμαστε καχύποπτοι με το παραμικρό! Μακάρι να γίνει κάτι και να μπορούν και οι άλλοι να είναι τόσο αυθεντικοί όσο εμείς...
Άσχετο, αλλά εγώ πιστεύω πως όταν φεύγει κάποιος από τη ζωή, και τον αγαπάς, δεν πρέπει να κλάψεις ποτέ γι' αυτόν γιατί (πέρα από ασέβεια - προς αυτόν) δεν αφήνεις την ψυχή του να εγκαταλείψει το σώμα του.
Όταν η ψυχή του νιώθει ότι κάτι (κάποιοι δηλαδή) την απόζητούν πίσω, δεν την αφήνουν να ελευθερωθεί.
Και παραμένει εγκλωβισμένη.
Μπορεί να λέω και ανοησίες αλλά αυτό πιστεύω και αυτό πράττω πλέον στους θανάτους (και δεν είναι λίγοι..)
Η κατάσταση Βαμπιρία μου που περιγράφεις είναι κάτι σαν πανυγήρι.
Για μένα ο θάνατος είναι προσωπικό γεγονός.
Άρα δεν μπορώ να καλέσω τους πάντες αν ξέρω ότι θα ξύνουν τα @@ τους μπροστά στον νεκρό.
Να έρθει μόνο όποιος το νιώθει πραγματικά.
Δεν εξαναγκάζεται κανείς.
Αλλά βλέπεις πολλοί το βλέπουν σαν υποχρέωση.
Μαλάκες!!
Υποκριτές!
Πάνε στην κηδεία για PR (δημόσιες σχέσεις)
Άστα. Τσαντίζομαι πολύ με αυτά.
Την καλησπέρα μου!
Post a Comment
<< Home