Δρόμος προς την έξοδο...
Ήταν μακριές οι μέρες τότε... Το σοκ μεγάλο, αφόρητο. Αναλωνόταν καθημερινά σε ανούσιες περιπλανήσεις - πραγματικές, πλασματικές - προσπαθώντας να βρει λίγη παρηγοριά. 'Ηταν μεγάλη η απώλεια και δε μπορύσε να την χωνέψει. Παρέπαιε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, σαν φάντασμα ανάμεσα σε δύο κόσμους. Ένα συνεχές ντελίριο αναμνήσεων - πρόσφατων εικόνων - που δεν επρόκειτο να ζήσει ξανά. Ατέλειωτοι μονόλογοι μπροστά σε έναν κενό καθρέφτη - ούτε την αντανάκλασή της δεν έβλεπε πια.
Κι όταν έπεφτε η νύχτα, έπεφτε βαριά στο στρώμα. Και ήταν η ίδια η νύχτα που έπεφτε ακόμα πιο βαριά επάνω στους ώμους της. Ολομόναχη επάνω σε ένα άδειο κρεβάτι ταξίδευε. Μόνη της παρέα ένα μπουκάλι κονιάκ. Κρατιόταν πάνω του σα να ήταν αυτό το μπουκάλι σανίδα σωτηρίας μες στην θαλασσοταραχή. Το μυαλό της - ατίθασο άλογο - αρνιόταν υποταχτεί. Έτρεχε πίσω στο χρόνο. Και περνούσαν οι μέρες και ξαναέρχονταν οι νύχτες, εφιαλτικές, γεμάτες πόνο.
Σε κάθε τρίξιμο, θρόισμα των φύλλων, απειροελάχιστο χτύπο στο κλειστό παντζούρι, τιναζόταν. Κι έτσι ανεξέλεγκτα, πατώντας στις μύτες, τρύπωναν οι μνήμες, οι χαρούμενες στιγμές, αυτές που ξεριζώθηκαν βίαια σε μια στιγμή. Κάθε βήμα, κάθε σκέψη ήταν κλωτσιά που της έριχνε το παρελθόν αλύπητα.
Βασανιζόταν... Φανταζόταν τη ζωή της σαν ένα τεράστιο puzzle με αμέτρητα κομμάτια - αδύθνατο να ενωθούν φάνταζε. Ήθελε να τα αρπάξει στα χέρια της, να ξαναχτίσει ό,τι απέμενε, ό,το μπορούσε να σωθεί. Εξαφανίζονταν, όμως, μόλις άπλωνε το χέρι της.
Και περνούσε ο καιρός και για ένα διάστημα είχε μείνει εκεί, στάσιμη, δυστυχισμένη, μέσα στις αναθυμιάσεις καπνού και αλκοόλ. Στα τούνελ του μυαλού της είχαν σβήσει τα φώτα και είχαν μετατραπεί σε σκοτεινά λαγούμια, όπου μάταια προσπαθούσε να βρει την έξοδο.
Ώσπου ένα πρωί ένα δυνατό χτύπημα ήρθε από το πουθενά. Το χαστούκι ήταν τόσο δυνατό, ώστε τα πάντα "ξύπνησαν". Βγήκε απότομα από το λήθαργο και βρήκε εκείνη τη σανίδα που θα την έσωζε από τονπνιγμό. Ακόμα ευχαριστεί τη Ν. για αυτό το χαστούκι...
{Με έκανε tagging ο Fusmoker να γράψω μια ιστορία με αυτές τις λέξεις}.
Αν θέλουν οι αγαπητοί
Κι όταν έπεφτε η νύχτα, έπεφτε βαριά στο στρώμα. Και ήταν η ίδια η νύχτα που έπεφτε ακόμα πιο βαριά επάνω στους ώμους της. Ολομόναχη επάνω σε ένα άδειο κρεβάτι ταξίδευε. Μόνη της παρέα ένα μπουκάλι κονιάκ. Κρατιόταν πάνω του σα να ήταν αυτό το μπουκάλι σανίδα σωτηρίας μες στην θαλασσοταραχή. Το μυαλό της - ατίθασο άλογο - αρνιόταν υποταχτεί. Έτρεχε πίσω στο χρόνο. Και περνούσαν οι μέρες και ξαναέρχονταν οι νύχτες, εφιαλτικές, γεμάτες πόνο.
Σε κάθε τρίξιμο, θρόισμα των φύλλων, απειροελάχιστο χτύπο στο κλειστό παντζούρι, τιναζόταν. Κι έτσι ανεξέλεγκτα, πατώντας στις μύτες, τρύπωναν οι μνήμες, οι χαρούμενες στιγμές, αυτές που ξεριζώθηκαν βίαια σε μια στιγμή. Κάθε βήμα, κάθε σκέψη ήταν κλωτσιά που της έριχνε το παρελθόν αλύπητα.
Βασανιζόταν... Φανταζόταν τη ζωή της σαν ένα τεράστιο puzzle με αμέτρητα κομμάτια - αδύθνατο να ενωθούν φάνταζε. Ήθελε να τα αρπάξει στα χέρια της, να ξαναχτίσει ό,τι απέμενε, ό,το μπορούσε να σωθεί. Εξαφανίζονταν, όμως, μόλις άπλωνε το χέρι της.
Και περνούσε ο καιρός και για ένα διάστημα είχε μείνει εκεί, στάσιμη, δυστυχισμένη, μέσα στις αναθυμιάσεις καπνού και αλκοόλ. Στα τούνελ του μυαλού της είχαν σβήσει τα φώτα και είχαν μετατραπεί σε σκοτεινά λαγούμια, όπου μάταια προσπαθούσε να βρει την έξοδο.
Ώσπου ένα πρωί ένα δυνατό χτύπημα ήρθε από το πουθενά. Το χαστούκι ήταν τόσο δυνατό, ώστε τα πάντα "ξύπνησαν". Βγήκε απότομα από το λήθαργο και βρήκε εκείνη τη σανίδα που θα την έσωζε από τονπνιγμό. Ακόμα ευχαριστεί τη Ν. για αυτό το χαστούκι...
{Με έκανε tagging ο Fusmoker να γράψω μια ιστορία με αυτές τις λέξεις}.
Αν θέλουν οι αγαπητοί
Tsoula
Spirit
Drunksoul
ας γράψουν την δική τους με τις λέξεις: επιστροφή, αντανάκλαση, τρέχω, λατρεία, σβήσιμοLabels: Κατάθλιψη...Tagging
7 Comments:
Thanx κούκλα μου για την ανταπόκριση.
Τελικά αυτά τα 'χαστούκια' αν έχουν και το σωστό timing είναι όλα τα λεφτα.
Δίνουν την αρχική ταχύτητα.
Την καλησπέρα μου!!
Έτσι, baby! Και επίσης, σε βγάζουν από έναν ύπνο, από τον οποίο μπορεί να νομίζεις ότι δεν θα ξυπνήσεις ποτέ, ακόμα και αν πιάσεις πάτο! Ήταν πραγματικά μεγάλο δώρο εκείνο το χαστούκι!
Καλησπέρες ή καλημέρες (όποτε το δεις)!
Δίκιο έχετε για τα χαστούκια αλλά εγώ θα ρίξω το επίπεδο αν μου επιτρέπετε. Κονιάκ? Είναι δυνατόν? Σε περιόδους αυτοκαταστροφής απαιτείται ένα ωραιότατο μπουκαλάκι bourbon.Για να μην πω δύο...
Όσο για την ιστορία δεσμεύομαι...
@drunksoul:
Εντάξει, όταν την έγραφα αυτή η έμπνευση μου ήρθε! Τότε, άλλωστε, έπινα τα πάντα! Αρκούσε να έχει αλκοόλ! Καλό το bourbon, αλλά προτιμώ το gin! Την περιμένω με αγωνία!!
Καλημέρες πολλές
"Είδωμεν το φως το αληθινό" δηλαδή ε; Πρέπει να σε αγαπάει πολύ η Ν. γιατί η κατάσταση πήγαινε να γίνει(αν δεν είχε ήδη γίνει) πολύ underground...
I just love happy endings!!!
@zelot:
Ναι η καλή μου! Κι εγώ επίσης! Είναι super! Ίσως την ψήσω να πει ένα γεια τουλάχιστον μέσω του blog μου!
Post a Comment
<< Home