Κι όμως, κυλάει...

Νομίζω οι περισσότεροι από εμάς σκεφτόμαστε τον χρόνο ως κάτι απόλυτο, καταλυτικό και ανεξέλεγκτο. Κανείς δε μπορεί να τον χαλιναγωγήσει, ούτε να τον υποτάξει. Ο χρόνος είναι αμείλικτος. Δεν έχει αισθήματα, ούτε ευαισθησίες. Ίσως...

Κάποιες φορές όμως σταματά... Ναι, ο χρόνος μπορεί να σταματήσει σε ένα γεγονός, σε μία πληγή που ο ίδιος ίσως έχει προκαλέσει. Έχω να πω μια ιστορία, πολύ πρόσφατη, αλλά πολύ αληθινή...

Μια φορά κι έναν καιρό (συνήθως έτσι αρχίζουν οι παραμυθάδες) ήταν δύο άνθρωποι που μοιράζονταν κάτι πολύ σημαντικό σε διαφορετικό επίπεδο ο καθένας, χωρίς να έχουν γνωριστεί ποτέ. Χωρίς να έχουν ανταλλάξει ούτε μία ματιά. Ωστόσο, αγαπούσαν πολύ το ίδιο πράγμα με διαφορετικό τρόπο ο καθένας. Ήταν άνθρωποι απλοί, της καθημερινότητας, χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Η διαφορά τους, εκτός από κάποια χρονάκια, ήταν ο ένας είχε δημιουργήσει αυτό που αγαπούσαν, ενώ ο άλλος το αγάπησε στην πορεία.

Δυστυχώς, κάποια στιγμή το "αντικείμενο" της αγάπης τους καταστράφηκε. Χωρίς καμία προφανή αιτία ή προειδοποίηση. Ήταν από αυτά τα σενάρια που λες "ας μη μου τύχει"! Κι όμως, δεν έχουμε τον έλεγχο των πάντων...

Αρχικά, αυτή η απώλεια έφερε κοντά τους δύο ανθρώπους. Προσπαθούσαν να κρατήσουν ο ένας τον άλλο. Να αλληλοστηριχθούν μετά από την κοινή τους απώλεια. Όμως, η καθημερινότητα; η ανάγκη; ο χρόνος; απομάκρυναν τον έναν από τον άλλο.

Και οι μήνες κύλισαν και ήρθε η στιγμή για τον δεύτερο άνθρωπο να χάσει κάτι. Όχι αυτό που αγαπούσε απλώς, αλλά αυτό που του έδωσε και του έδινε για τόσα χρόνια πνοή... Και ήταν σκληρό - κάθε που χάνουμε κάτι το οποίο θεωρούσαμε "σταθερά" στη ζωή μας, ένα κομμάτι μας φεύγει μαζί του. Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα λειτούργησαν διαφορετικά. Η "στήριξη" δεν προήλθε από τον πρώτο άνθρωπο. Για την ακρίβεια, ο δεύτερος άνθρωπος δεν ζήτησε βοήθεια από κανέναν και όταν κάποια στιγμή "έσπασε" στράφηκε μέσα του για βοήθεια, ενώ είχε πάντα δίπλα του δικούς του.

Πέρασαν ακόμα κάποιοι μήνες, πέρασε ο χρόνος... Οι δύο άνθρωποι δεν μίλησαν ποτέ ξανά μέχρι εκείνο το πρωί... Ήταν απρόσμενο, αλλά συγκινητικό. Για τον δεύτερο ο χρόνος είχε γίνει καπνός. Οι ποροτεραιότητές του άλλαξαν, η ζωή πήρε μία άλλη τροπή. Η ηρεμία είχε επανέλθει και έμοιαζαν όλα φυσιολογικά. Σχεδόν είχε ξεχάσει (ή μάλλον, είχε αποδεχτεί) τις απώλειες και είχε προχωρήσει παρακάτω... Όχι, όμως, και για τον άλλο... Κι εκείνο το πρωί, σε μία πικρή "επέτειο", το τηλεφώνημα ήρθε για να καταρρίψει το απόλυτο του χρόνου...

Η ιστορία αυτή, όσο βαρετή κι αν ήταν (ποτέ δεν τα κατάφερνα καλά με τις αφηγήσεις), δεν έχει κάποιο τέλος. Ήταν μια σειρά από σκέψεις και συναισθήματα τα οποία είχα κλείσει σε ένα κουτάκι μέσα στο μυαλό μου και δε τα είχα ανασύρει εδώ και πολύ καιρό.

Δεν είμαι σίγουρη για το τί μας ωθεί να "κλειδώνουμε" το χρόνο εκεί που θέλουμε. Ίσως μια τραυματική εμπειρία, ένα ισχυρό πλήγμα να μας "κολλάει" σε ένα σημείο. Για μένα ήταν πάντα δύσκολο και ψυχοφθόρο να παραμένω σε μία κατάσταση που μου ήταν δυσάρεστη. Πάντα προσπαθουσα να ξελασπώσω. Δεν ξέρω αν αυτό με καθιστά αναίσθητη, όμως, έχω την ανάγκη να αμυνθώ. Κάτι σαν ένστικτο αυτοσυντήρησης το νιώθω. Αν κάποιος μου τραβήξει το... χαλάκι, θέλω να ξανασηκωθώ. Είτε υπάρχει το χέρι που θα με βοηθήσει, είτε όχι. Για πόσο μπορεί κάποιος να μείνει πεσμένος; Δε φοβάται ότι θα τον ποδοπατήσουν άλλες καταστάσεις; Και πόσο είναι διατεθειμένος να αφήσει τη "μπάλα" να τον παρασύρει; Για πόσο καιρό;

Βήματα μπροστά. Βήματα μικρά. Χοροπηδηχτά. Προοδευτικά σε αυτό το παιχνίδι αρχίζει και φαίνεται μόνη της η επόμενη θέση για το ποδαράκι. Βήματα προσεκτικά. Βήματα αυθόρμητα. Ασφαλή.

Το θέμα είναι τελικά να βρεις ένα μονοπάτι που θα σου αρέσει. Που θα σου "κάνει". Που θα γουστάρεις να το ακολουθήσεις.

Τα μονοπάτια είναι σαν τα ταξίδια της τελευταίας στιγμής. Δεν ξέρεις καθόλου πώς θα εξελιχθούν. Αν θα περάσεις καλά. Ξέρεις, όμως, ότι θες να ξεκινήσεις. Αμέσως. Να δεις πού θα σε βγάλει. Ίσως χρειαστεί να παλέψεις. Ίσως να ισορροπήσεις σε τεντωμένο σχοινί. Ίσως να αποφύγεις ένα λάκκο κινούμενης άμμου. Αλλά κανένα από αυτά δε μετράει, όταν ξεκινάς. Όταν κάνεις το πρώτο (και σημαντικότερο) βήμα.

Ένα μονοπάτι περιμένουμε. Σε αυτό ποντάρουμε, ώστε να ξετυλίξουμε το κουβάρι της ζωής μας. Όλα ένα ταξίδι... Πικρό, γλυκό, με φουρτούνες και λιακάδες, βροχές ή ξηρασία...

Ποιος θα αντάλασσε, όμως, όλα αυτά για μια αιωνιότητα μονοτονίας...;

Απολογισμός;

Επιτέλους, τέλος! Το 2007 την... έκανε με ελαφρά πηδηματάκια! Ουφ... Ομολογώ ότι ήταν από τις χειρότερες χρονιές που έχω περάσει! Πλήρης αποσταθεροποίηση και ανατροπή πολλών από αυτά που θεωρούσα δεδομένα! Ακόμα και μέχρι την τελυταία στιγμή (στις 22:30 παραμονής! Αν είναι δυνατόν!), μάθαινα άσχημα νέα!

Νομίζω δεν έχω ξαναζήσει τέτοιο χρόνο ποτέ! Ο τελευταίος χρόνος διέφερε στα σημεία! Δε μπορώ να πω ότι ήταν και ο πιο απαίσιος της ζωής μου (ίσως αρκετά απαισίος), ωστόσο με άλλαξε σε πολλά. Δε μπορώ να πω αν η αλλαγή αυτή είναι θετική ή αρνητική, απλώς απροσδιόριστη. Ομολογώ ότι αυτός ο χρόνος μου "πήρε" αγαπημένα πρόσωπα και πολλή από την ξενοιασιά και την, ας πούμε, αθωότητά μου. Μου έδωσε όμως ένα πολύ βασικό πράγμα: δύναμη και προοπτική.

Ξύπνησα χθες με μια φοβερή αισιοδοξία, είδα τους δικούς μου, πήγα στη δουλειά μου (ναι, κάποιοι δούλευαν και χθες...). Όλα όμως είχαν ένα χαμογελαστό... φινίρισμα. Η όποια μελαγχολία των γιορτών που με είχε επηρεάσει εξαφανίστηκε με την έλευση του καινούργιου. Τα άφησα όλα πίσω και έπιασα το πόμολο μιας καινούργιας πόρτας που εμφανίστηκε μπροστά μου! Μπορεί να μην ξέρω τι με περιμένει φέτος, ούτε κατέφυγα στις "αποφάσεις" της νέας χρονιάς, όπως άλλοτε. Μάλιστα, φέτος είπα να μην πάρω καμία δραστική απόφαση! Όμως αυτό που ξέρω είναι ότι αυτή τη χρονιά θα την απολαύσω όπως θα έρθει. Είναι δική μου και θα τη... "στρώσω" όσο μπορώ! (Κι αυτό σαν απόφαση δεν ακούγεται; Χαχα! Όλα εντάξει!)

Εύχομαι σε όλους μας ο νέος χρόνος να ξυπνήσει και να ικανοποιήσει επιθυμίες που κοιμούνται μέσα μας! Να είναι ένας χρόνος γεμάτος υγεία, χαμόγελα, ευτυχισμένες στιγμές και τρελές επιτυχίες, όπου και όπως τις θέλουμε! Να είμαστε καλά, να περνάμε τέλεια και να... δείχνουμε ακόμα καλύτερα!

Τις καλύτερες ευχές μου σε όλους και όλες!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Που πάμε, ρεεε...

Δεν είναι πράγμα αυτό που γίνεται γύρω μας! Και δε "γίνεται" απλώς, αλλά μας επηρεάζει άμεσα και, κυρίως, όλους όσοι βρισκόμαστε στην κρίσιμη ηλικία 25-45, για να μην πω και για τους ακόμα νεότερους! Διαβάζω καθημερινά τον Τύπο και φρίττω! Είχα χρόνια να ακούσω (και να εμπεδώσω) την ανακοίνωση τόσο αντιλαϊκών μέτρων από κάποια κυβέρνηση, μέτρων που σκοπός τους είναι να τα σαρώσουν όλα: δικαιώματα τα οποία κατακτήθηκαν με αγώνες και αίμα, δικαιώματα στην εκπαίδευση, την εργασία, τη ζωή, τη σύνταξη, στα προσωπικά δεδομένα! Και μάλιστα ενώ προεκλογικά ο "κύριος" πρωθυπουργός μας δεσμευόταν και διαρρήγνυε τα ιμάτιά του για το αντίθετο!

Πιο είναι το βαθύτερο νόημα όλων αυτών των τακτικών; Αν δεν τα "έχεις", να πας να γαμηθείς, να ψοφήσεις σε καμιά γωνία. Και μην ανησυχείς όσα ελάχιστα θα αποκτάς, εμείς να είμαστε καλά να σου τα τρώμε! Αν δε γίνει της Γαλλίας εδώ, θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας, πιστεύω. Ξέρεις τι χρειάζονται; Ενα γερό "μαύρισμα". Σε όλα! Μπορούν να παραλύσουν τα πάντα; Μπορούν τα σωματεία να ενωθούν όλα μεταξύ τους και να προβάλουν σθεναρή αντίσταση; Να καταλαβούν αυτοί εκεί πάνω ότι δεν είμαστε πρόβατα! Οτι παρά τις... φιλότιμες προσπάθειές τους, μας έχει απομείνει λίγο μυαλό ακόμα για να δούμε τα στραβά και αυτά που δε μας συμφέρουν (that's an understatement!!).

Μας το έχουν καλλιεργήσει εδώ και χρόνια, τη διχόνοια, την κουτοπονηριά και την μικροπολιτική. Φάνηκε, μεταξύ άλλων, και στην ιστορία με τα Ζωνιανά, όταν ντόπιοι ομολογούσαν ότι αν "έβγαζες το παιδί μου από τη φυλακή, τότε θα είχες και την ψήφο μου και των δικών μου". Έτσι εξακολουθούν να γίνονται τα παζάρια και να εκλέγονται κάποιοι, με βάση το συμφέρον. Θα δώσεις για να πάρεις (ίσως με μια ευρύτερη έννοια τώρα)!

Το θέμα είναι πως η πλειοψηφία μας κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, ακόμα και αυτοί που θα έπρεπε να βρίσκονται σε εγρήγορση (σ.σ. αξιωματική αντιπολίτευση - σαν ανέκδοτο ηχούν τις τελευταίες εβδομάδες αυτές οι δύο λέξεις). Κι αν δεν κοιμάται σερί, ξυπνάει κατά διαστήματα για να ακούσει και να χάψει παχιά λόγια. Μου δίνει την εντύπωση ότι έχει χάσει το πριν και το μετά, σα μια βαρετή ταινία, που σε παίρνει ο ύπνος στα μισά και δεν ξέρεις πως έφτασε στην τελευταία σκηνή. Δυστυχώς, φοβάμαι πως η δική μας τελευταία σκηνή πλησιάζει επικίνδυνα. Κι εμείς κοιμόμαστε τόσο βαθιά, που ακόμα και αυτήν θα χάσουμε. Απλά όταν αποφασίσουμε να ρίξουμε μια ματιά γύρω μέσα σε λήθαργο, θα έχει ήδη εγκατασταθεί ο νταβάς από πάνω μας και μετά άντε να τον ξεφορτωθούμε. Α, ρε Αυλωνίτη, καλά τα έλεγες: "Ρε που πάμε ρε, που πάμε...";

Ό,τι θα ήθελε να ακούσει ένας άντρας από μια γυναίκα...

...ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙ ΠΟΤΕ! (Το παρακάτω κείμενο μου ήρθε σε mail από μια φίλη μου και με τρέλανε στο γέλιο! Enjoy!)

1) Αγάπη μου είσαι σίγουρος ότι ήπιες αρκετά? Μήπως πρέπει να πιεις μία μπύρα ακόμη?

2) Αποφάσισα ότι δεν θα φοράω πλέον ρούχα μέσα στο σπίτι.

3) Πάω μια στιγμή να φτιάξω τη πόρτα που χάλασε.

4) Μα καλά, δεν σε περιμένουν οι φίλοι σου να πάτε για μπύρες και κανένα γκομενάκι? Τι κάθεσαι εδώ?

5) Το ξέρω ότι είναι κάπως σφιχτά τα... οπίσθιά μου, αλλά δεν το δοκιμάζουμε άλλη μια φορά?

6) Είσαι τόσο sexy όταν είσαι πιωμένος!

7) Ε, σιγά, και του χρόνου θα έχω γενέθλια! Φυσικά και να πας σήμερα γήπεδο με τα παιδιά...το ρωτάς??

8) Αχ, πόσο βαριέμαι! Δεν έχω και τίποτα να κάνω. Ας σου πάρω μία πίπα....

9) Αφού, αγάπη μου, εγώ κερδίζω αρκετά χρήματα, σταμάτα να δουλεύεις!

10) Καλά, τι γαμάτη κλανιά ήταν αυτή? Ρίξε άλλη μία!!

11) Αχ, μωρό μου, αυτό πρέπει να το δεις... μόλις βγήκε η νοστιμούλα κόρη του γείτονα στο μπαλκόνι, και δεν φοράει σχεδόν τίποτα... δεν είναι πολύ πρόστυχη?

12) Όχι, όχι, θα το πάω απλά στο συνεργείο, γιατί θέλει λάδια.

13) Λοιπόν, λέω σήμερα να νοικιάσουμε μια τσόντα, να πάρουμε και ένα κασόνι μπύρες, και να φωνάξω και την κολλητή μου που χαλβαδιάζεις τόσο καιρό, να κάνουμε στο σπίτι ένα τρίο.

14) 'Ασε τώρα τον άγιο Βαλεντίνο, και πάρε μου άμα θες για δώρο ένα διαρκείας για τον γαύρο.

15) Αγάπη μου, ξεκίνησα γιόγκα για να τα καταφέρω να βάζω σωστά τα πόδια μουπίσω από το κεφάλι!

16) Φυσικά και δε με πειράζει που ξέχασες το καπάκι της τουαλέτας κάτω...

17) Πάω να μαγειρέψω κάτι. Δε παίζεις λίγο με το Playstation όσο θα είμαι στη κουζίνα..?

(Αφιερωμένο σε όσους δεν αντέχουν ούτε μαζί, αλλά ούτε χώρια!)

30 + 3 (ημέρες)

Ήμουν σε πανικό μέρες πριν! Σκεφτόμουν το πότε έκλεινα τα είκοσι και ότι τώρα κλείνω τα τριάντα! Και μαζί με αυτά ότι συνεπάγεται το νούμερο (με μία τάση υπερβολής όμως και όχι τόσο αντικειμενικά)!Βέβαια, πρόκειται για πράγματα που θεωρούνται λογικά από ένα σημείο και μετά, υπάρχει ωστόσο ένα κομμάτι που μας διαφεύγει συνήθως: οι συγκυρίες και οι καταστάσεις. Συχνά, μάλιστα, αυτό γίνεται κατ' επιλογή και καθόλου ασυναίσθητα.

Τα "πρέπει"

"Μεγάλωσε το κοριτσάκι (!) μας" και τώρα "πρέπει να κοιτάξεις σοβαρά (!) το μέλλον σου"! Αν μου πει κάποιος ότι δεν έχει ακούσει ποτέ τέτοιες ατάκες, τείνω να πιστεύω ότι με κοροϊδεύει μές στα μούτρα! Θεωρητικά η ηλικία των τριάντα ετών αποτελεί σύνορο, οριακό σημείο, ανάμεσα στη χαλαρότητα και την ωρίμανση. Συνήθως τα λάθη ή οι στραβοτιμονιές παραγράφονται πριν από τα τριάντα, ενώ μετά είναι μάλλον "ασυγχώρητα"! Με κάποιο μαγικό τρόπο, όλοι περιμένουν ότι το κεφάλι σου θα... πήξει εν μία νυκτί και μετά ό,τι κάνεις θα είναι "ώριμο", "συνειδητοποιημένο" και τα τοιαύτα! Πρέπει, λοιπόν:

- να σταματήσεις να γυρνάς στα bar, όποτε σου καπνίσει

- να "αλλάξεις προτεραιότητες" (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό)

- να κόψεις τα ανόητα φλερτάκια και να βρεις έναν άντρα σοβαρό και με... "καλό" σκοπό και

- να παντρευτείς, συνοδευόμενο από το αμίμητο της Παπαδοπούλου "εγώ πότε θα γίνω μάνα"!

Τι γίνεται, όμως...

Είναι μια σειρά από πράγματα που θεωρώ "περίεργα" σε αυτή την ιστορία! Αρχικά δεν μπορούσα ποτέ να καταλάβω πώς μια ηλικία μπορεί να γίνει όριο και να δεσμεύσει (ή να μεταμορφώσει ριζικά) τις επιλογές που κάνεις γενικά στη ζωή σου! Ούτε πως μπορεί να σημαίνει ότι θα εγκαταλείψεις τα "παλιά" και θα ξεκινήσεις μια τελείως νέα πορεία. Αναρωτιέμαι, μάλιστα, πώς αυτό εξακολουθεί να είναι μια αντίληψη που παραμένει προφανώς, αν και μας την κληροδότησαν ΠΟΛΥ παλαιότερες γενιές!

Διότι το εφαλτήριο για να "αλλάξει" κάτι, δε μπορεί να είναι μια θεωρία, η οποία είναι αμφίβολο αν ταιριάζει σε όλους μας. Αν έρθει (όπως λένε) το... πλήρωμα του χρόνου και νιώσεις έτοιμος να μεταπηδήσεις σε μια νέα κατάσταση, το κάνεις γιατί το γουστάρεις, το έχεις σκεφτεί και αποφασίσει! Αυτό, όμως, δεν έχει να κάνει με τα χρόνια που κουβαλάς και αφενός θέλει το χρόνο του και αφετέρου με τις προϋποθέσεις που πληρούνται!

Δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι κάποιες ηλικίες είναι σαφώς προσφορότερες από άλλες, όμως (καλώς ή κακώς) δεν υπάρχει κάποιος χρονοδιακόπτης με on - off που θα κουδουνίσει όταν... ξεροψηθεί η γαλοπούλα! Προσωπικά, εκτός από το βιολογικό ρολόι που κουβαλάμε όλοι μέσα μας, θεωρώ ακόμα πιο σημαντικές τις συμπτώσεις και τις όποιες συνθήκες επηρεάζουν τη ζωή του καθενός μας! Και δε μπορώ να παραβλέψω ότι τέτοιες συνθήκες είναι αυτές που θα επηρεάσουν και τις αποφάσεις που παίρνει ο καθένας από εμάς ή την ίδια του την ψυχοσύνθεση!

Δε μπορώ, επίσης, να φανταστώ (αν και συμβαίνει πολύ συχνά) ότι κάποιοι προχωρούν σε κάτι τελείως συμβατικό, απλώς και μόνο λόγω ηλικίας, ώστε να μην... χάσουν το τρένο! Ειδικά όταν πρόκειται για κινήσεις που θα επηρεάσουν τη ζωή τους για πάντα - και το εννοώ... - όπως γάμοι, παιδιά κλπ., μάλλον το βλέπω σαν κίνηση απελπισίας, ανασφάλειας ή προσωπικού συμφέροντος. Γιατί, ναι μεν, καλά και χρυσά όλα αυτά (κι εγώ άλλωστε τα κρατάω στο πίσω μέρος του μυαλού μου), δε μπορούν όμως να γίνουν αυτοσκοπός. Ποιος ο λόγος να παντρευτείς βιαστικά και χωρίς να το νιώθεις, αν μετά από δέκα χρόνια ούτε στα μάτια σου δε θα θέλεις να τον/την δεις (πόσο μάλλον να μοιράζεσαι το κρεβάτι σου); Ποιος ο λόγος να κάνεις ένα παιδί που δε θα μπορείς (ή δε θα θελεις, ίσως) να θρέψεις ή να αναθρέψεις όπως του αξίζει (αν μη τι άλλο με αξιοπρέπεια);

Συχνά "βάζουμε μπροστά" τη ματαιοδοξία μας ή τα "θέλω" των άλλωνκαι παραμελούμε την πάρτη μας με συμβιβασμούς, βιαστικές αποφάσεις κλπ. Ίσον (=) "δρόμος προς τη δυστυχία"!

Είπα, λοιπόν, κι εγώ...

να το διασκεδάσω αυτές τις ημέρες! Με πολύ έντονη διάθεση και με πολύ κόσμο γύρω μου! Το... γλέντι άρχισε από Παρασκευή για να λήξει την ημέρα της... "ωρίμανσής" μου (βλέπε Τρίτη)! Η αρχή έγινε με το γάμο (χμμμ, σημαδιακό δεν ήταν πάντως!) μιας πολύ καλής φίλης μου! Και η χαρά ήταν διπλή, αφού θα γίνει σύντομα μανούλα! Δεκαπέντε κάφροι γύρω από ένα τραπέζι ξεσαλώσαμε, χορέψαμε, τα σπάσαμε και, βέβαια, ήπιαμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Τόσο,μάλιστα, που δεν ζητούσαμε πια κρασί, αλλά είχαμε αποκτήσει our very own δίλιτρη νταμιτζάνα!

Η συνέχεια έγινε την επόμενη ημέρα με παλιούς συμφοιτητές και καλούς φίλους, μεσημεράκι στου Ψυρρή. Το γλυκό... ήρθε να δέσει, αφού καταλήξαμε να τα λέμε και φυσικά ν ατα πίνουμε από τις 4 το απόγευμα μέχρι τις 12 το βράδυ! Πωπω, ζαλάδα!

Ακολούθησαν δύο ημέρες ηρεμίας, οικογενειακού κοψίματος τούρτας (ναι, τα κεράκια σχημάτισαν ένα μεγαλοπρεπές 30) και εργασίας, ώσπου έφτασε η Τρίτη (η... αποφράς!)! Δεν το πιστεύω, δεν το πιστεύω, ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ! Σήμερα είναι; Πάντως, τα γλυκάκια μου έγιναν ανάρπαστα στη δουλειά και συνοδεύτηκαν από τις απαραίτητες ερωτήσεις και τους ασπασμούς. "Και... πόσα κλείνεις;" "Αααα, καθόλου δε σου φαίνεται!" "Πόσο;;; Δηλαδή δεν είσαι 25;" - Χμμμ, μάλλον όχι! Καλό ε;

Συμπέρασμα;

Ε, λοιπόν, εγώ μυαλό δεν θα βάλω. Για χάρη κανενός τουλάχιστον! Και παρεπιμπτόντως, δεν άλλαξα μία! Ακόμα εγώ είμαι, ευτυχώς! Ωραία! Ούτε αυτά που μου αρέσουν θα αλλάξω και σε όποιον αρέσω. Γερό στομάχι για να τους ακούω και καλή καρδιά για να τους αγαπάω! Μάλλον θα συνεχίσει να με συνεπαίρνει μια τρελή βραδιά με φίλους, φλερτάκια, ποτάκια και τα συναφή ή μια δυνατή συναυλία! Και αυτά τα περί γάμων και παιδιών; Όλα στην ώρα τους, παιδιά! Εκπτώσεις δεν κάνουμε, ούτε διακανονισμούς! Αλλιώς δεν θα με έλεγαν vampiria, αλλά "Δικηγορικό γραφείο ΧΧΧ"!

Μετά από τρεις ημέρες, οι οποίες μοιάζουν σα να μην πέρασαν, τα γενέθλια έχουν μείνει πίσω. Μόνο το πόσο ωραίες ήταν μου έμεινε, ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα και το "Ταδε έφη Ζαρατούστρα" που μου έκαναν δώρο. Άλλωστε μια από τις ωραιότερες ευχές που μου έκαναν ήταν ένα... καλωσόρισμα στη πιο δημιουργική δεκαετία του ανθρώπου! Και το πιστεύω, δε νιώθω διαφορετική. Μόνο πιο αισιόδοξη, πιο έτοιμη να προχωρήσω σε νέα μονοπάτια, πιο όμορφη και πιο δυνατή. Καλά δεν είναι;

Σούπερ Σάββατο...

Μιλούσα, λοιπόν, τις προάλλες με ένα φίλο σχετικά με μιζέριες, μούχλες και τα σχετικά! Ακολουθεί η ατάκα: "Όποιος δεν ξέρει τι θα κάνει Σάββατο βράδυ, είναι τελειωμένος"! Δε συμφωνώ απόλυτα, βέβαια, καθώς πάντα έκανα κάτι, αν και δεν το είχα αποφασίσει από πριν! Είπα όμως να το πάρω λίγο τοις μετρητοίς, δεδομένης της μούχλας των τελευταίων εβδομάδων και του ρεπό της Κυριακής! Κι έτσι, πηγαίνοντας ένα πρωί στη δουλειά το άκουσα!

"Ο «δικός μας» Λάκης και ο «δικός» μας Γιάννης, ξεπροβοδίζουν το καλοκαίρι και .. καλοπιάνουν τον χειμώνα με ζεστές μελωδίες και μ,ε άλλοτε χαρούμενους, άλλοτε μελαγχολικούς ρυθμούς,«βγάζουν» το .. παιδί ή το θηρίο από μέσα μας"

Τέλεια! Δεν τους έχω δει ποτέ παραδόξως! Εντάξει, τώρα ξέρω τι θα κάνω και το γουστάρω πολύ! 10:30 η έναρξη, 10:40 ήμουν εκεί! Η TheDagger ήταν πολύ χαρούμενη, γιατί μερικές φορές την συμπαρασύρω με τη μούχλα μου! (Σνιφ)! Ο Λάκης κι ο Γιάννης μέσα στους ακροατές έκαναν βόλτες! Και ξαφνικά γυρίζω το κεφάλι και τσουπ! η καλύτερη μου φίλη με το μωρό της και φίλους! Εντελώς, τυχαία συνάντηση και πολύ κέφι! Και βγήκαν τα παιδιά και τέλεια!

Αρχικά, πιο νέα τραγούδια! "Όλα τα παλιά θα παίξουμε;", λέει το Γοριλλάκι! Βεβαίως, φωνές από κάτω! Όχι για πολύ όμως! Γιατί κι εκείνος μπήκε στο mood κι έτσι άρχισαν τα καλά! "Γυριστρούλα", "Βάφω τις κουρτίνες... στο χρώμα που μισούσες"! Κι άλλα, κι άλλα! Συνέχεια, με το Γιάννη με μπλούζα Orgasm Donor! "Πήραν μπροστά τα μηχανάκια μου...", "Ευλαμπία"! Θεός! Τι φυσιογνωμία! Και βέβαια, οι μπύρες και τα γέλια να... "γυρνάνε"!

Και οι αναμνήσεις, βεβαίως! Ωραίες, παλιές! Δε θα πω που ήμουν (δεν κάνουμε διαφήμιση) αλλά στο κλαμπάκι αυτό πήγαινα όταν είχε πρωτοανοίξει, πριν γίνει μουσική σκηνή κι έχω ζήσει συγκλονιστικά σκηνικά εκεί μέσα! Γέλια, κλάματα, "δεσίματα", χωρισμούς και τσαμπουκάδες! Τι ώραια η εφηβεία μου! Επίσης, απρόσμενες συναντήσεις! Το γκομενάκι Νο. 3 της ζωής μου "έσκασε μύτη" με μια πρώην φίλη μου και νυν γκόμενά του, η οποία δεν έχασε ευκαιρία να τον... παρηγορήσει αφού τον άφησα! Who cares? Περασμένα ξεχασμένα και καλά να είμαστε! Στην υγειά μας!

Κι επειδή μετά από τόσο καιρό που είχα να διασκεδάσω τόσο, έπρεπε να τα κάνω όλα, ούτε το "παιχνίδι" άφησα ήσυχο! (Βέβαια, μετάνιωσα ύστερα, αλλά εκείνη τη στιγμή με το κεφαλάκι που είχα φτιάξει δεν το έλεγξα καλά)! Ευτυχώς, δεν έγινε τίποτα τρομερό, ήταν super όμως! Και μάζι με όλα διασκέδασε και το Στιλέτο μου και πέρασε όμορφα, πράγμα πολύ σημαντικό! Ωραία πράγματα! Αποφάσισα ότι δεν θα αφήνω τον καιρό να με προσπερνάει όπως έγραφα στον GhostHunter προηγουμένως! Με χαλαρώνει μια ωραία βραδιά! Με φτιάχνει (όπως λέει κι ο Λάκης)! Δε μου πάει το... πράσινο της μούχλας, αλλά το κόκκινο του κραγιόν (από το γνωστό ανέκδοτο)! Γι' αυτό θα τις ζω τις στιγμές μου! (Αυτό κι αν δείχνει κυκλοθυμία)!