tag:blogger.com,1999:blog-373047202024-03-12T21:55:13.151-07:00vampiria"Imperious, choleric, irascible, extreme in everything, with a dissolute imagination of the like which has never been seen, there you have me in a nutshell.
And kill me again or take me as I am for I shall not change. Never..." - Moonspellvampiriahttp://www.blogger.com/profile/14703488521098563625noreply@blogger.comBlogger52125tag:blogger.com,1999:blog-37304720.post-37985915706583848832008-02-16T02:25:00.000-08:002008-02-16T03:20:14.875-08:00Κι όμως, κυλάει...<div><div><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAJ_bsAySO6u1Ol4m2MI459Wo4kZWswvCffUEHPElFBbg0L8pEMnAfsjlc43qMuxANrs3AIIVjSPRpNWWCgXCOgkmBpDVgDe7Oz6gWrGBABv9UoX68_prpzTnyDQdCtVN1TejGfA/s1600-h/Starrynight1.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5167533807795734578" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAJ_bsAySO6u1Ol4m2MI459Wo4kZWswvCffUEHPElFBbg0L8pEMnAfsjlc43qMuxANrs3AIIVjSPRpNWWCgXCOgkmBpDVgDe7Oz6gWrGBABv9UoX68_prpzTnyDQdCtVN1TejGfA/s320/Starrynight1.jpg" border="0" /></a>Νομίζω οι περισσότεροι από εμάς σκεφτόμαστε τον χρόνο ως κάτι απόλυτο, καταλυτικό και ανεξέλεγκτο. Κανείς δε μπορεί να τον χαλιναγωγήσει, ούτε να τον υποτάξει. <span style="color:#ff0000;">Ο χρόνος είναι αμείλικτος</span>. Δεν έχει αισθήματα, ούτε ευαισθησίες. Ίσως...<br /><br /><div><div><div></div><div>Κάποιες φορές όμως σταματά... Ναι, ο χρόνος μπορεί να σταματήσει σε ένα γεγονός, σε μία πληγή που ο ίδιος ίσως έχει προκαλέσει. Έχω να πω μια ιστορία, πολύ πρόσφατη, αλλά πολύ αληθινή...</div><p><em>Μια φορά κι έναν καιρό</em> (συνήθως έτσι αρχίζουν οι παραμυθάδες) <em>ήταν δύο άνθρωποι που μοιράζονταν κάτι πολύ σημαντικό σε διαφορετικό επίπεδο ο καθένας, χωρίς να έχουν γνωριστεί ποτέ. Χωρίς να έχουν ανταλλάξει ούτε μία ματιά. Ωστόσο, <span style="color:#ff0000;">αγαπούσαν πολύ το ίδιο πράγμα με διαφορετικό τρόπο ο καθένας</span>. Ήταν άνθρωποι απλοί, της καθημερινότητας, χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Η διαφορά τους, εκτός από κάποια χρονάκια, ήταν ο ένας είχε δημιουργήσει αυτό που αγαπούσαν, ενώ ο άλλος το αγάπησε στην πορεία. </em></p><p><em>Δυστυχώς, κάποια στιγμή το "αντικείμενο" της αγάπης τους <span style="color:#ff0000;">καταστράφηκε</span>. Χωρίς καμία πρ<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwwbf2oZpwmmWdZpeAxiHOiotMnAiyrGsUrEr2DbJ0M2e045sOWdBWALMhEXU_sWrwMqsGlSEu581pPfKeRraMsnpuYg6JvUDRcsP8J2IlrC5KYX3MTUQvtsvPf8dabkoQFBK98g/s1600-h/journey_2.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5167535783480690786" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwwbf2oZpwmmWdZpeAxiHOiotMnAiyrGsUrEr2DbJ0M2e045sOWdBWALMhEXU_sWrwMqsGlSEu581pPfKeRraMsnpuYg6JvUDRcsP8J2IlrC5KYX3MTUQvtsvPf8dabkoQFBK98g/s320/journey_2.jpg" border="0" /></a>οφανή αιτία ή προειδοποίηση. Ήταν από αυτά τα σενάρια που λες "ας μη μου τύχει"! Κι όμως, δεν έχουμε τον έλεγχο των πάντων...</em></p><div><em>Αρχικά, αυτή <span style="color:#ff0000;">η απώλεια έφερε κοντά τους δύο ανθρώπους</span>. Προσπαθούσαν να κρατήσουν ο ένας τον άλλο. Να αλληλοστηριχθούν μετά από την κοινή τους απώλεια. Όμως, η καθημερινότητα; η ανάγκη; ο χρόνος; απομάκρυναν τον έναν από τον άλλο. </em><br /></div><br /><div><em>Και οι μήνες κύλισαν και ήρθε η στιγμή για τον δεύτερο άνθρωπο να χάσει κάτι. Όχι αυτό που αγαπούσε απλώς, αλλά αυτό που του έδωσε και του έδινε για τόσα χρόνια πνοή... Και ήταν σκληρό - <span style="color:#ff0000;">κάθε που χάνουμε κάτι το οποίο θεωρούσαμε "σταθερά" στη ζωή μας, ένα κομμάτι μας φεύγει μαζί του</span>. Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα λειτούργησαν διαφορετικά. Η "στήριξη" δεν προήλθε από τον πρώτο άνθρωπο. Για την ακρίβεια, ο δεύτερος άνθρωπος δεν ζήτησε βοήθεια από κανέναν και όταν κάποια στιγμή "έσπασε" στράφηκε μέσα του για βοήθεια, ενώ είχε πάντα δίπλα του δικούς του. </em><br /></div><br /><div><em>Πέρασαν ακόμα κάποιοι μήνες, πέρασε ο χρόνος... Οι δύο άνθρωποι δεν μίλησαν ποτέ ξανά μέχρι εκείνο το πρωί... Ήταν απρόσμενο, αλλά συγκινητικό. Για τον δεύτερο ο χρόνος είχε γίνει καπνός. Οι ποροτεραιότητές του άλλαξαν, η ζωή πήρε μία άλλη τροπή. Η ηρεμία είχε επανέλθει και έμοιαζαν όλα φυσιολογικά. Σχεδόν είχε ξεχάσει (<span style="color:#ffffff;">ή μάλλον, είχε αποδεχτεί</span>) τις απώλειες και είχε προχωρήσει παρακάτω... <span style="color:#ff0000;">Όχι, όμως, και για τον άλλο...</span> Κι εκείνο το πρωί, σε μία πικρή "επέτειο", το τηλεφώνημα ήρθε για να καταρρίψει το απόλυτο του χρόνου...</em><br /></div><br /><div>Η ιστορία αυτή, όσο βαρετή κι αν ήταν (ποτέ δεν τα κατάφερνα καλά με τις αφηγήσεις), δεν έχει κάποιο τέλος. Ήταν μια σειρά από σκέψεις και συναισθήματα τα οποία είχα κλείσει σε ένα κουτάκι μέσα στο μυαλό μου και δε τα είχα ανασύρει εδώ και πολύ καιρό.<br /></div><br /><div>Δεν είμαι σίγουρη για το τί μας ωθεί να "κλειδώνουμε" το χρόνο εκεί που θέλουμε. Ίσως μια τραυματική εμπειρία, ένα ισχυρό πλήγμα να μας "κολλάει" σε ένα σημείο. Για μένα ήταν πάντα δύσκολο και ψυχοφθόρο να παραμένω σε μία κατάσταση που μου ήταν δυσάρεστη. Πάντα προσπαθουσα να ξελασπώσω. Δεν ξέρω <span style="color:#ff0000;">αν αυτό με καθιστά αναίσθητη</span>, όμως, έχω την ανάγκη να αμυνθώ. Κάτι σαν <span style="color:#ff0000;">ένστικτο αυτοσυντήρησης</span> το νιώθω. Αν κάποιος μου τραβήξει το... χαλάκι, θέλω να ξανασηκωθώ. Είτε υπάρχει το χέρι που θα με βοηθήσει, είτε όχι.<span style="color:#ff0000;"> Για πόσο μπορεί κάποιος να μείνει πεσμένος</span>; Δε φοβάται ότι θα τον ποδοπατήσουν άλλες καταστάσεις; Και πόσο είναι διατεθειμένος να αφήσει τη "μπάλα" να τον παρασύρει; Για πόσο καιρό;</div></div></div></div></div></div>vampiriahttp://www.blogger.com/profile/14703488521098563625noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-37304720.post-12269084145690810262008-01-30T01:01:00.000-08:002008-01-30T01:23:03.959-08:00<p align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8H7E33_X04nZlwKkn9FqY0k7wpW8tshFqAEdx2myyfAoVeEUHshbkYRuwsoUl5dAZBgFLQ-NvTLf6KBvi8ujNpjCpE-Qw1fEiSOT0AqU4_ojlbXU0uCvllCpryYn6rLj6e7dhaQ/s1600-h/Journey.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5161196956758606482" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 321px; CURSOR: hand; HEIGHT: 203px" height="192" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8H7E33_X04nZlwKkn9FqY0k7wpW8tshFqAEdx2myyfAoVeEUHshbkYRuwsoUl5dAZBgFLQ-NvTLf6KBvi8ujNpjCpE-Qw1fEiSOT0AqU4_ojlbXU0uCvllCpryYn6rLj6e7dhaQ/s320/Journey.jpg" width="299" border="0" /></a></p>Βήματα μπροστά. Βήματα μικρά. Χοροπηδηχτά. Προοδευτικά σε αυτό το παιχνίδι αρχίζει και φαίνεται μόνη της η επόμενη θέση για το ποδαράκι. Βήματα προσεκτικά. Βήματα αυθόρμητα. Ασφαλή.<br /><br />Το θέμα είναι τελικά να βρεις ένα μονοπάτι που θα σου αρέσει. Που θα σου "κάνει". Που θα γουστάρεις να το ακολουθήσεις.<br /><br />Τα μονοπάτια είναι σαν τα ταξίδια της τελευταίας στιγμής. Δεν ξέρεις καθόλου πώς θα εξελιχθούν. Αν θα περάσεις καλά. Ξέρεις, όμως, ότι θες να ξεκινήσεις. Αμέσως. Να δεις πού θα σε βγάλει. Ίσως χρειαστεί να παλέψεις. Ίσως να ισορροπήσεις σε τεντωμένο σχοινί. Ίσως να αποφύγεις ένα λάκκο κινούμενης άμμου. Αλλά κανένα από αυτά δε μετράει, όταν ξεκινάς. Όταν κάνεις το πρώτο (και σημαντικότερο) βήμα.<br /><br />Ένα μονοπάτι περιμένουμε. Σε αυτό ποντάρουμε, ώστε να ξετυλίξουμε το κουβάρι της ζωής μας. Όλα ένα ταξίδι... Πικρό, γλυκό, με φουρτούνες και λιακάδες, βροχές ή ξηρασία...<br /><br />Ποιος θα αντάλασσε, όμως, όλα αυτά για μια αιωνιότητα μονοτονίας...;vampiriahttp://www.blogger.com/profile/14703488521098563625noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-37304720.post-50406123456466829842007-12-31T10:55:00.000-08:002008-01-02T02:10:44.196-08:00Απολογισμός;Επιτέλους, τέλος! Το 2007 την... έκανε με ελαφρά πηδηματάκια! Ουφ... Ομολογώ ότι ήταν από τις χειρότερες χρονιές που έχω περάσει! Πλήρης αποσταθεροποίηση και ανατροπή πολλών από αυτά που θεωρούσα δεδομένα! Ακόμα και μέχρι την τελυταία στιγμή (στις 22:30 παραμονής! Αν είναι δυνατόν!), μάθαινα άσχημα νέα!<br /><div>Νομίζω δεν έχω ξαναζήσει τέτοιο χρόνο ποτέ! Ο τελευταίος χρόνος διέφερε στα σημεία! Δε μπορώ να πω ότι ήταν και ο πιο απαίσιος της ζωής μου (ίσως αρκετά απαισίος), ωστόσο με άλλαξε σε πολλά. Δε μπορώ να πω αν η αλλαγή αυτή είναι θετική ή αρνητική, απλώς απροσδιόριστη. Ομολογώ ότι αυτός ο χρόνος μου "πήρε" αγαπημένα πρόσωπα και πολλή από την ξενοιασιά και την, ας πούμε, αθωότητά μου. Μου έδωσε όμως ένα πολύ βασικό πράγμα: <span style="color:#ff0000;">δύναμη</span> και <span style="color:#ff0000;">προοπτική</span>. </div><br /><div></div><div>Ξύπνησα χθες με μια φοβερή αισιοδοξία, είδα τους δικούς μου, πήγα στη δουλειά μου (ναι, κάποιοι δούλευαν και χθες...). Όλα όμως είχαν ένα χαμογελαστό... φινίρισμα. Η όποια μελαγχολία των γιορτών που με είχε επηρεάσει εξαφανίστηκε με την έλευση του καινούργιου. Τα άφησα όλα πίσω και έπιασα το πόμολο μιας καινούργιας πόρτας που εμφανίστηκε μπροστά μου! Μπορεί να μην ξέρω τι με περιμένει φέτος, ούτε κατέφυγα στις "αποφάσεις" της νέας χρονιάς, όπως άλλοτε. Μάλιστα, φέτος είπα να μην πάρω καμία δραστική απόφαση! Όμως αυτό που ξέρω είναι ότι αυτή τη χρονιά θα την απολαύσω όπως θα έρθει. Είναι δική μου και θα τη... "στρώσω" όσο μπορώ! (Κι αυτό σαν απόφαση δεν ακούγεται; Χαχα! Όλα εντάξει!) </div><div> </div><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5150819264495029586" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 267px; CURSOR: hand; HEIGHT: 183px; TEXT-ALIGN: center" height="211" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiWLJu4NnabKZ24jodji1nqHOklsY1ICMZNVWg7_vw46xY6GjNT9D6v5dkd7hzZock3yxd7mw7SPaWiDKBBsevSR6wel7BGxeVkXMwrneEb0ZGeZ2VGREFiHlObDMrllf7FrRWNA/s320/hny4.gif" width="303" border="0" /> <div></div><div align="center"><span style="color:#ff0000;">Εύχομαι σε όλους μας ο νέος χρόνος να ξυπνήσει και να ικανοποιήσει επιθυμίες που κοιμούνται μέσα μας! Να είναι ένας χρόνος γεμάτος υγεία, χαμόγελα, ευτυχισμένες στιγμές και τρελές επιτυχίες, όπου και όπως τις θέλουμε! Να είμαστε καλά, να περνάμε τέλεια και να... δείχνουμε ακόμα καλύτερα!</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#ff0000;"></span></div><br /><div align="center"><span style="color:#ff0000;">Τις καλύτερες ευχές μου σε όλους και όλες!</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#ff0000;"></span></div><br /><div align="center"><span style="color:#ff0000;">ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ</span></div><br /><br /><div></div>vampiriahttp://www.blogger.com/profile/14703488521098563625noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-37304720.post-69532759878588815872007-11-25T02:13:00.000-08:002007-11-25T02:59:10.525-08:00Που πάμε, ρεεε...Δεν είναι πράγμα αυτό που γίνεται γύρω μας! Και δε "γίνεται" απλώς, αλλά μας επηρεάζει άμεσα και, κυρίως, όλους όσοι βρισκόμαστε στην κρίσιμη ηλικία 25-45, για να μην πω και για τους ακόμα νεότερους! Διαβάζω καθημερινά τον Τύπο και φρίττω! Είχα χρόνια να ακούσω (και να εμπεδώσω) την ανακοίνωση τόσο αντιλαϊκών μέτρων από κάποια κυβέρνηση, μέτρων που σκοπός τους είναι να τα σαρώσουν όλα: δικαιώματα τα οποία κατακτήθηκαν με αγώνες και αίμα, δικαιώματα στην εκπαίδευση, την εργασία, τη ζωή, τη σύνταξη, στα προσωπικά δεδομένα! Και μάλιστα ενώ προεκλογικά ο "κύριος" πρωθυπουργός μας δεσμευόταν και διαρρήγνυε τα ιμάτιά του για το αντίθετο!<br /><br />Πιο είναι το βαθύτερο νόημα όλων αυτών των τακτικών; Αν δεν τα "έχεις", να πας να γαμηθείς, να ψοφήσεις σε καμιά γωνία. Και μην ανησυχείς όσα ελάχιστα θα αποκτάς, εμείς να είμαστε καλά να σου τα τρώμε! Αν δε γίνει της Γαλλίας εδώ, θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας, πιστεύω. Ξέρεις τι χρειάζονται; Ενα γερό "μαύρισμα". Σε όλα! Μπορούν να παραλύσουν τα πάντα; Μπορούν τα σωματεία να ενωθούν όλα μεταξύ τους και να προβάλουν σθεναρή αντίσταση; Να καταλαβούν αυτοί εκεί πάνω ότι δεν είμαστε πρόβατα! Οτι παρά τις... φιλότιμες προσπάθειές τους, μας έχει απομείνει λίγο μυαλό ακόμα για να δούμε τα στραβά και αυτά που δε μας συμφέρουν (that's an understatement!!).<br /><br />Μας το έχουν καλλιεργήσει εδώ και χρόνια, τη διχόνοια, την κουτοπονηριά και την μικροπολιτική. Φάνηκε, μεταξύ άλλων, και στην ιστορία με τα Ζωνιανά, όταν ντόπιοι ομολογούσαν ότι αν "έβγαζες το παιδί μου από τη φυλακή, τότε θα είχες και την ψήφο μου και των δικών μου". Έτσι εξακολουθούν να γίνονται τα παζάρια και να εκλέγονται κάποιοι, με βάση το συμφέρον. Θα δώσεις για να πάρεις (ίσως με μια ευρύτερη έννοια τώρα)!<br /><br />Το θέμα είναι πως η πλειοψηφία μας κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, ακόμα και αυτοί που θα έπρεπε να βρίσκονται σε εγρήγορση (σ.σ. αξιωματική αντιπολίτευση - σαν ανέκδοτο ηχούν τις τελευταίες εβδομάδες αυτές οι δύο λέξεις). Κι αν δεν κοιμάται σερί, ξυπνάει κατά διαστήματα για να ακούσει και να χάψει παχιά λόγια. Μου δίνει την εντύπωση ότι έχει χάσει το πριν και το μετά, σα μια βαρετή ταινία, που σε παίρνει ο ύπνος στα μισά και δεν ξέρεις πως έφτασε στην τελευταία σκηνή. Δυστυχώς, φοβάμαι πως η δική μας τελευταία σκηνή πλησιάζει επικίνδυνα. Κι εμείς κοιμόμαστε τόσο βαθιά, που ακόμα και αυτήν θα χάσουμε. Απλά όταν αποφασίσουμε να ρίξουμε μια ματιά γύρω μέσα σε λήθαργο, θα έχει ήδη εγκατασταθεί ο νταβάς από πάνω μας και μετά άντε να τον ξεφορτωθούμε. Α, ρε Αυλωνίτη, καλά τα έλεγες: "Ρε που πάμε ρε, που πάμε...";vampiriahttp://www.blogger.com/profile/14703488521098563625noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-37304720.post-70979186173427986782007-11-04T03:31:00.000-08:002007-11-04T04:07:05.771-08:00Ό,τι θα ήθελε να ακούσει ένας άντρας από μια γυναίκα...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4rQTcIDteXeQS-5wiuE9kRc3oXjkeU7iut03QyDWzGPBR7r9pT53VWxEDcrXUIEyNXqOQWYAraZ1J-hd10Breb2oK7vk2BkW66fbKHDxNfxt2kfFSiCRekIKh7EEjZHgOlQB2UQ/s1600-h/tankflirt-1.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5128954334632136930" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 137px; CURSOR: hand; HEIGHT: 115px" height="182" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4rQTcIDteXeQS-5wiuE9kRc3oXjkeU7iut03QyDWzGPBR7r9pT53VWxEDcrXUIEyNXqOQWYAraZ1J-hd10Breb2oK7vk2BkW66fbKHDxNfxt2kfFSiCRekIKh7EEjZHgOlQB2UQ/s320/tankflirt-1.jpg" width="150" border="0" /></a>...ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙ ΠΟΤΕ! (Το παρακάτω κείμενο μου ήρθε σε mail από μια φίλη μου και με τρέλανε στο γέλιο! <span style="color:#ff0000;">Enjoy</span>!)<br /><br /><div><div><div><div></div><div></div><div>1) Αγάπη μου είσαι σίγουρος ότι ήπιες αρκετά? Μήπως πρέπει να πιεις μία μπύρα ακόμη?</div><br /><div>2) Αποφάσισα ότι <span style="color:#ff0000;">δεν θα φοράω πλέον</span> ρούχα μέσα στο σπίτι.</div><br /><div>3) Πάω μια στιγμή να φτιάξω τη πόρτα που χάλασε.</div><br /><div>4) Μα καλά, δεν σε περιμένουν οι φίλοι σου να πάτε για <span style="color:#ff0000;">μπύρες και κανένα γκομενάκι</span>? Τι κάθεσαι εδώ? </div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg36RdsSEsIkQx0VWm8wrYu2hobTpZeUTUA0V7pWJWlk9eAX-Fst5ZYDPQCNDRlp8PRyMcR256oRlI4PuL3c4iPyY5OQAbXA88tPG18-xxmmNogzx1fzsquOv6lu8xgwzXYH4IgFA/s1600-h/MockingYou.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5128954515020763378" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg36RdsSEsIkQx0VWm8wrYu2hobTpZeUTUA0V7pWJWlk9eAX-Fst5ZYDPQCNDRlp8PRyMcR256oRlI4PuL3c4iPyY5OQAbXA88tPG18-xxmmNogzx1fzsquOv6lu8xgwzXYH4IgFA/s320/MockingYou.jpg" border="0" /></a><br /><div>5) Το ξέρω ότι είναι κάπως σφιχτά τα... οπίσθιά μου, αλλά δεν το δοκιμάζουμε <span style="color:#ff0000;">άλλη μια φορά</span>?</div><br /><div>6) Είσαι τόσο<span style="color:#ff0000;"> sexy</span> όταν είσαι πιωμένος!</div><br /><div>7) Ε, σιγά, και του χρόνου θα έχω γενέθλια! Φυσικά και να πας σήμερα γήπεδο με τα παιδιά...το ρωτάς??</div><br /><div>8) Αχ, πόσο βαριέμαι! Δεν έχω και τίποτα να κάνω. Ας σου πάρω μία <span style="color:#ff0000;">πίπα</span>....</div><br /><div>9) Αφού, αγάπη μου, εγώ κερδίζω αρκετά χρήματα, σταμάτα να δουλεύεις!</div><br /><div>10) Καλά, τι γαμάτη κλανιά ήταν αυτή? <span style="color:#ff0000;">Ρίξε άλλη μία</span>!! </div><br /><div>11) Αχ, μωρό μου, αυτό πρέπει να το δεις... μόλις βγήκε η νοστιμούλα κόρη του γείτονα στο μπαλκόνι, και δεν φοράει σχεδόν τίποτα... δεν είναι πολύ πρόστυχη?</div><br /><div>12) Όχι, όχι, θα το πάω απλά στο συνεργείο, γιατί θέλει λάδια.</div><br /><div>13) Λοιπόν, λέω σήμερα να νοικιάσουμε μια <span style="color:#ff0000;">τσόντα</span>, να πάρουμε και ένα <span style="color:#ff0000;">κασόνι μπύρες</span>, και να φωνάξω και <span style="color:#ff0000;">την κολλητή μου</span> που χαλβαδιάζεις τόσο καιρό, να κάνουμε στο σπίτι ένα<span style="color:#ff0000;"> τρίο</span>.</div><br /><div>14) 'Ασε τώρα τον άγιο Βαλεντίνο, και πάρε μου άμα θες για δώρο ένα διαρκείας για τον γαύρο. </div><br /><div>15) Αγάπη μου, ξεκίνησα γιόγκα για να τα καταφέρω να βάζω σωστά τα πόδια μουπίσω από το κεφάλι!</div><br /><div>16) Φυσικά και δε με πειράζει που ξέχασες το καπάκι της τουαλέτας κάτω...</div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0zIsF2i6UTt7TFKeV1oF0Y0_lXlZ6hGO_0fc_7BJud9w8HzilydKnfitVO0n5AFHAx1U4ZRTcMsrHEse37q2zmKpr9l-gVY5O1AjmTqPZ7VGrIg48eM0lu8d-_Rbyj93MDYe4qg/s1600-h/i120697566_21952_6.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5128955039006773506" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 173px; CURSOR: hand; HEIGHT: 120px" height="151" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0zIsF2i6UTt7TFKeV1oF0Y0_lXlZ6hGO_0fc_7BJud9w8HzilydKnfitVO0n5AFHAx1U4ZRTcMsrHEse37q2zmKpr9l-gVY5O1AjmTqPZ7VGrIg48eM0lu8d-_Rbyj93MDYe4qg/s320/i120697566_21952_6.jpg" width="172" border="0" /></a><br /><div>17) Πάω να μαγειρέψω κάτι. Δε παίζεις λίγο με το <span style="color:#ff0000;">Playstation</span> όσο θα είμαι στη κουζίνα..?</div><br /><div></div><br /><br /><div>(Αφιερωμένο σε όσους δεν αντέχουν ούτε μαζί, αλλά ούτε χώρια!) </div></div></div></div>vampiriahttp://www.blogger.com/profile/14703488521098563625noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-37304720.post-44175893792633693232007-10-26T02:34:00.000-07:002007-10-26T04:44:00.472-07:0030 + 3 (ημέρες)<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiD8Vrr4mfnwMBJYelNzmBvPep2S-EuokuBgkmvEtZUWxyhe9_p6Vb6kxEV_qNL9Hz6JdDXLm9azPilVuzyi5YfAIi_PIHxpwppbE3B146mUXavZd5Y46wazsCbV26GWPHef-w4Rw/s1600-h/For_Crying_Out.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5125608254460842114" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" height="105" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiD8Vrr4mfnwMBJYelNzmBvPep2S-EuokuBgkmvEtZUWxyhe9_p6Vb6kxEV_qNL9Hz6JdDXLm9azPilVuzyi5YfAIi_PIHxpwppbE3B146mUXavZd5Y46wazsCbV26GWPHef-w4Rw/s320/For_Crying_Out.jpg" width="239" border="0" /></a>Ήμουν σε πανικό μέρες πριν! Σκεφτόμουν το πότε έκλεινα τα είκοσι και ότι τώρα κλείνω τα τριάντα! Και μαζί με αυτά ότι συνεπάγεται το νούμερο (με μία τάση υπερβολής όμως και όχι τόσο αντικειμενικά)!Βέβαια, πρόκειται για πράγματα που θεωρούνται λογικά από ένα σημείο και μετά, υπάρχει ωστόσο ένα κομμάτι που μας διαφεύγει συνήθως: οι συγκυρίες και οι καταστάσεις. Συχνά, μάλιστα, αυτό γίνεται κατ' επιλογή και καθόλου ασυναίσθητα.<br /><br /><div></div><div><span style="color:#ff0000;"></span></div><div><span style="color:#ff0000;">Τα "πρέπει"</span></div><div>"Μεγάλωσε το κοριτσάκι (!) μας" και τώρα "πρέπει να κοιτάξεις σοβαρά (!) το μέλ<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_kzQXseKrZhbewN0T5llcgYoTyLhibDM7V8_6E8ThMy9VEd7I0j9JW5Laqd0l_9kjBptFdX1O9tiSUc5cyL7GTQAWaD8bEl-eprIUpmK8clz23P-SzP69YD3BB6WcCXOQKOzPDQ/s1600-h/little_dancer.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5125608460619272338" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" height="205" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_kzQXseKrZhbewN0T5llcgYoTyLhibDM7V8_6E8ThMy9VEd7I0j9JW5Laqd0l_9kjBptFdX1O9tiSUc5cyL7GTQAWaD8bEl-eprIUpmK8clz23P-SzP69YD3BB6WcCXOQKOzPDQ/s320/little_dancer.jpg" width="138" border="0" /></a>λον σου"! Αν μου πει κάποιος ότι δεν έχει ακούσει ποτέ τέτοιες ατάκες, τείνω να πιστεύω ότι με κοροϊδεύει μές στα μούτρα! Θεωρητικά η ηλικία των τριάντα ετών αποτελεί σύνορο, οριακό σημείο, ανάμεσα στη χαλαρότητα και την ωρίμανση. Συνήθως τα λάθη ή οι στραβοτιμονιές παραγράφονται πριν από τα τριάντα, ενώ μετά είναι μάλλον "ασυγχώρητα"! Με κάποιο μαγικό τρόπο, όλοι περιμένουν ότι το κεφάλι σου θα... πήξει εν μία νυκτί και μετά ό,τι κάνεις θα είναι "ώριμο", "συνειδητοποιημένο" και τα τοιαύτα! Πρέπει, λοιπόν:</div><div>- να σταματήσεις να γυρνάς στα bar, όποτε σου καπνίσει</div><div>- να "αλλάξεις προτεραιότητες" (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό)</div><div>- να κόψεις τα ανόητα φλερτάκια και να βρεις έναν άντρα σοβαρό και με... "καλό" σκοπό και</div><div>- να παντρευτείς, συνοδευόμενο από το αμίμητο της Παπαδοπούλου "εγώ πότε θα γίνω μάνα"!</div><br /><div></div><div><span style="color:#ff0000;">Τι γίνεται, όμως...</span> </div><div>Είναι μια σειρά από πράγματα που θεωρώ "περίεργα" σε αυτή την ιστορία! Αρχικά δεν μπορούσα ποτέ να καταλάβω πώς μια ηλικία μπορεί να γίνει όριο και να δεσμεύσει (ή να μεταμορφώσει ριζικά) τις επιλογές που κάνεις γενικά στη ζωή σου! Ούτε πως μπορεί να σημαίνει ότι θα εγκαταλείψεις τα "παλιά" και θα ξεκινήσεις μια τελείως νέα πορεία. Αναρωτιέμαι, μάλιστα, πώς αυτό εξακολουθεί να είναι μια αντίληψη που παραμένει προφανώς, αν και μας την κληροδότησαν ΠΟΛΥ παλαιότ<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj22PnaDlhNPqGAlNAoUxrSFefBbPze_Ru1wG9eD7B3LmeZEIYtQ5V2pfdM57wWIuzXYVDzeQM3o_nA-_LK3MgjNgh251v3bAS3JH3jEbcnKwxZdRykkDOH2GlrD1-db1wngqM5zw/s1600-h/turkey_pounding_on_ov_a_hb.gif"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5125608761266983074" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj22PnaDlhNPqGAlNAoUxrSFefBbPze_Ru1wG9eD7B3LmeZEIYtQ5V2pfdM57wWIuzXYVDzeQM3o_nA-_LK3MgjNgh251v3bAS3JH3jEbcnKwxZdRykkDOH2GlrD1-db1wngqM5zw/s320/turkey_pounding_on_ov_a_hb.gif" border="0" /></a>ερες γενιές! </div><div>Διότι το εφαλτήριο για να "αλλάξει" κάτι, δε μπορεί να είναι μια θεωρία, η οποία είναι αμφίβολο αν ταιριάζει σε όλους μας. Αν έρθει (όπως λένε) το... πλήρωμα του χρόνου και νιώσεις έτοιμος να μεταπηδήσεις σε μια νέα κατάσταση, το κάνεις <span style="color:#ff0000;">γιατί το γουστάρεις</span>, το έχεις σκεφτεί και αποφασίσει! Αυτό, όμως, δεν έχει να κάνει με τα χρόνια που κουβαλάς και αφενός θέλει το χρόνο του και αφετέρου με τις προϋποθέσεις που πληρούνται!</div><div>Δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι κάποιες ηλικίες είναι σαφώς προσφορότερες από άλλες, όμως (καλώς ή κακώς) δεν υπάρχει κάποιος χρονοδιακόπτης με on - off που θα κουδουνίσει <span style="color:#ff0000;">όταν... ξεροψηθεί η γαλοπούλα</span>! Προσωπικά, εκτός από το βιολογικό ρολόι που κουβαλάμε όλοι μέσα μας, θεωρώ ακόμα πιο σημαντικές τις συμπτώσεις και τις όποιες συνθήκες επηρεάζουν τη ζωή του καθενός μας! Και δε μπορώ να παραβλέψω ότι τέτοιες συνθήκες είναι αυτές που θα επηρεάσουν και τις αποφάσεις που παίρνει ο καθένας από εμάς ή την ίδια του την ψυχοσύνθεση! </div><div>Δε μπορώ, επίσης, να φανταστώ (αν και συμβαίνει πολύ συχνά) ότι κάποιοι προχωρούν σε κάτι τελείως συμβατικό, απλώς και μόνο λόγω ηλικίας, ώστε <span style="color:#ff0000;">να μην... χάσουν το τρένο</span>! Ειδικά όταν πρόκειται για κινήσεις που θα επηρεάσουν τη ζωή τους για πάντα - και το εννοώ... - όπως γάμοι, παιδιά κλπ., μάλλον το βλέπω σαν κίνηση απελπισίας, ανασφάλειας ή προσωπικού συμφέροντος. Γιατί, ναι μεν, καλά και χρυσά όλα αυτά (κι εγώ άλλωστε τα κρατάω στο πίσω μέρος του μυαλού μου), δε μπορούν όμως να γίνουν <span style="color:#ff0000;">αυτοσκοπός</span>. Ποιος ο λόγος να παντρευτείς βιαστικά και χωρίς να το νιώθεις, αν μετά από δέκα χρόνια ούτε στα μάτια σου δε θα θέλεις να τον/την δεις (πόσο μάλλον να μοιράζεσαι το κρεβάτι σου); Ποιος ο λόγος να κάνεις ένα παιδί που δε θα μπορείς (ή δε θα θελεις, ίσως) να θρέψεις ή να αναθρέψεις όπως του αξίζει (αν μη τι άλλο με <span style="color:#ff0000;">αξιοπρέπεια</span>); </div><div>Συχνά "βάζουμε μπροστά" τη ματαιοδοξία μας ή τα "θέλω" των άλλωνκαι παραμελούμε την πάρτη μας με συμβιβασμούς, βιαστικές αποφάσεις κλπ. Ίσον (=) "δρόμος προς τη δυστυχία"! <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfvqEtw5QZ8FvzQwEK7DPLJW_OeUYxTk172jDeHblZzsbox-PDYWovqKCtuySh1AiWgyntLJQZhQK3smVbk-fvSJ3P81b__7BKmqDdEQl2PDnP9_cL5k2H5xJSrwtlF48r42FmkA/s1600-h/Happy_Birthday_002.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5125609134929137842" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" height="250" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfvqEtw5QZ8FvzQwEK7DPLJW_OeUYxTk172jDeHblZzsbox-PDYWovqKCtuySh1AiWgyntLJQZhQK3smVbk-fvSJ3P81b__7BKmqDdEQl2PDnP9_cL5k2H5xJSrwtlF48r42FmkA/s320/Happy_Birthday_002.jpg" width="285" border="0" /></a></div><br /><div></div><div><span style="color:#ff0000;">Είπα, λοιπόν, κι εγώ...</span></div><div>να το διασκεδάσω αυτές τις ημέρες! Με πολύ έντονη διάθεση και με πολύ κόσμο γύρω μου! Το... γλέντι άρχισε από Παρασκευή για να λήξει την ημέρα της... "ωρίμανσής" μου (βλέπε Τρίτη)! Η αρχή έγινε με το γάμο (χμμμ, σημαδιακό δεν ήταν πάντως!) μιας πολύ καλής φίλης μου! Και η χαρά ήταν διπλή, αφού θα γίνει σύντομα μανούλα! Δεκαπέντε κάφροι γύρω από ένα τραπέζι ξεσαλώσαμε, χορέψαμε, τα σπάσαμε και, βέβαια, ήπιαμε <span style="color:#ff0000;">ΤΑ ΠΑΝΤΑ</span>! Τόσο,μάλιστα, που δεν ζητούσαμε πια κρασί, αλλά είχαμε αποκτήσει our very own δίλιτρη νταμιτζάνα! </div><div>Η συνέχεια έγινε την επόμενη ημέρα με παλιούς συμφοιτητές και καλούς φίλους, μεσημεράκι στου Ψυρρή. Το γλυκό... ήρθε να δέσει, αφού καταλήξαμε να τα λέμε και φυσικά ν ατα πίνουμε από τις 4 το απόγευμα μέχρι τις 12 το βράδυ! <span style="color:#ff0000;">Πωπω, ζαλάδα</span>!</div><div>Ακολούθησαν δύο ημέρες ηρεμίας, οικογενειακού κοψίματος τούρτας (ναι, τα κεράκια σχημάτισαν ένα μεγαλοπρεπές 30) και εργασίας, ώσπου έφτασε η Τρίτη (η... αποφράς!)! Δεν το πιστεύω, δεν το πιστεύω, <span style="color:#ff0000;">ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ</span>! Σήμερα είναι; Πάντως, τα γλυκάκια μου έγιναν ανάρπαστα στη δουλειά και συνοδεύτηκαν από τις απαραίτητες ερωτήσεις και τους ασπασμούς. "Και... πόσα κλείνεις;" "Αααα, καθόλου δε σου φαίνεται!" "Πόσο;;; Δηλαδή δεν είσαι 25;" - Χμμμ, μάλλον όχι! Καλό ε;</div><br /><div></div><div><span style="color:#ff0000;">Συμπέρασμα;</span></div><div>Ε, λοιπόν, εγώ μυαλό δεν θα βάλω. Για χάρη κανενός τουλάχιστον! Και παρεπιμπτόντως, <span style="color:#ff0000;">δεν άλλαξα μία</span>! Ακόμα εγώ είμαι, ευτυχώς! Ωραία! Ούτε αυτά που μου αρέσουν θα αλλάξω και σε όποιον αρέσω. Γερό στομάχι για να τους ακούω και καλή καρδιά για να τους αγαπάω! Μάλλον θα συνεχίσει να με συνεπαίρνει μια τρελή βραδιά με φίλους, φλερτάκια, ποτάκια και τα συναφή ή μια δυνατή συναυλία! Και αυτά τα περί γάμων και παιδιών; Όλα στην ώρα τους, παιδιά! <span style="color:#ff0000;">Εκπτώσεις δεν κάνουμε, ούτε διακανονισμούς</span>! Αλλιώς δεν θα με έλεγαν vampiria, αλλά "Δικηγορικό γραφείο ΧΧΧ"! </div><div>Μετά από τρεις ημέρες, οι οποίες μοιάζουν σα να μην πέρασαν, τα γενέθλια έχουν μείνει πίσω. Μόνο το πόσο ωραίες ήταν μου έμεινε, ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα και το "Ταδε έφη Ζαρατούστρα" που μου έκαναν δώρο. Άλλωστε μια από τις ωραιότερες ευχές που μου έκαναν ήταν ένα... καλωσόρισμα στη πιο <span style="color:#ff0000;">δημιουργική δεκαετία</span> του ανθρώπου! Και το πιστεύω, δε νιώθω διαφορετική. Μόνο πιο αισιόδοξη, πιο έτοιμη να προχωρήσω σε νέα μονοπάτια, πιο όμορφη και πιο δυνατή. Καλά δεν είναι; </div><br /><br /><br /><br /><p></p>vampiriahttp://www.blogger.com/profile/14703488521098563625noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-37304720.post-81502680203751999052007-10-08T00:47:00.000-07:002007-10-09T02:07:30.876-07:00Σούπερ Σάββατο...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDAjuh0QQxgkMD-C5TcAe6KXwVmcRscudcfBcICe6xDWM7MpMxH3NlV3QkhUyNiYGdIHCi7EuD8QWJMpjmgSOhWzRSJOJ0jBAOGGH3Vn5260uWVjMh2Lh5JWPZz8wruQDeiZRLKQ/s1600-h/dscf2942_400.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5118879627652489794" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDAjuh0QQxgkMD-C5TcAe6KXwVmcRscudcfBcICe6xDWM7MpMxH3NlV3QkhUyNiYGdIHCi7EuD8QWJMpjmgSOhWzRSJOJ0jBAOGGH3Vn5260uWVjMh2Lh5JWPZz8wruQDeiZRLKQ/s320/dscf2942_400.jpg" border="0" /></a>Μιλούσα, λοιπόν, τις προάλλες με ένα φίλο σχετικά με μιζέριες, μούχλες και τα σχετικά! Ακολουθεί η ατάκα: "Όποιος δεν ξέρει τι θα κάνει Σάββατο βράδυ, είναι τελειωμένος"! Δε συμφωνώ απόλυτα, βέβαια, καθώς πάντα έκανα κάτι, αν και δεν το είχα αποφασίσει από πριν! Είπα όμως να το πάρω λίγο τοις μετρητοίς, δεδομένης της μούχλας των τελευταίων εβδομάδων και του ρεπό της Κυριακής! Κι έτσι, πηγαίνοντας ένα πρωί στη δουλειά το άκουσα!<br /><br /><div></div><div><span style="color:#ff0000;">"Ο «δικός μας» Λάκης και ο «δικός» μας Γιάννης, ξεπροβοδίζουν το καλοκαίρι και .. καλοπιάνουν τον χειμώνα με ζεστές μελωδίες και μ,ε άλλοτε χαρούμενους, άλλοτε μελαγχολικούς ρυθμούς,«βγάζουν» το .. παιδί ή το θηρίο από μέσα μας"</span></div><div><span style="color:#ff0000;"></span></div><br /><div>Τέλεια! Δεν τους έχω δει ποτέ παραδόξως! Εντάξει, τώρα ξέρω τι θα κάνω και το γουστάρω πολύ! 10:30 η έναρξη, 10:40 ήμουν εκεί! Η TheDagger ήταν πολύ χαρούμενη, γιατί μερικές φορές την συμπαρασύρω με τη μούχλα μου! (Σνιφ)! Ο <span style="color:#ff0000;">Λάκης </span>κι ο <span style="color:#ff0000;">Γιάννης</span> μέσα στους ακροατές έκαναν βόλτες! Και ξαφνικά γυρίζω το κεφάλι και τσουπ! η καλύτερη μου φίλη με το μωρό της και φίλους! Εντελώς, τυχαία συνάντηση και πολύ κέφι! Και βγήκαν τα παιδιά και τέλεια! <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpHAf61igSTbR3-57XNPUlDzG9YMn5hfblfJ0jWLJJoc4zmhaOD_X0tXSc_qht4GhuXJwFCHN96vtvFmlAPqdHTVOupLrX4szcI9kYINJP7jcr9XE2fUEP23CyyLr35sdU1C4ZGg/s1600-h/storyimages.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5118879799451181666" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpHAf61igSTbR3-57XNPUlDzG9YMn5hfblfJ0jWLJJoc4zmhaOD_X0tXSc_qht4GhuXJwFCHN96vtvFmlAPqdHTVOupLrX4szcI9kYINJP7jcr9XE2fUEP23CyyLr35sdU1C4ZGg/s320/storyimages.jpg" border="0" /></a></div><br /><div></div><div>Αρχικά, πιο νέα τραγούδια! "Όλα τα παλιά θα παίξουμε;", λέει το Γοριλλάκι! Βεβαίως, φωνές από κάτω! Όχι για πολύ όμως! Γιατί κι εκείνος μπήκε στο mood κι έτσι άρχισαν τα καλά! "Γυριστρούλα", "Βάφω τις κουρτίνες... στο χρώμα που μισούσες"! Κι άλλα, κι άλλα! Συνέχεια, με το Γιάννη με μπλούζα <span style="color:#ff0000;">Orgasm Donor</span>! "Πήραν μπροστά τα μηχανάκια μου...", "Ευλαμπία"! Θεός! Τι φυσιογνωμία! Και βέβαια, οι μπύρες και τα γέλια να... "γυρνάνε"! </div><div></div><br /><div>Και οι αναμνήσεις, βεβαίως! Ωραίες, παλιές! Δε θα πω που ήμουν (δεν κάνουμε διαφήμιση) αλλά στο κλαμπάκι αυτό πήγαινα όταν είχε πρωτοανοίξει, πριν γίνει μουσική σκηνή κι έχω ζήσει συγκλονιστικά σκηνικά εκεί μέσα! Γέλια, κλάματα, "δεσίματα", χωρισμούς και τσαμπουκάδες! Τι ώραια η εφηβεία μου! Επίσης, απρόσμενες συναντήσεις! Το γκομενάκι Νο. 3 της ζωής μου "έσκασε μύτη" με μια πρώην φίλη μου και νυν γκόμενά του, η οποία δεν έχασε ευκαιρία να τον... παρηγορήσει αφού τον άφησα! <span style="color:#ff0000;">Who cares?</span> Περασμένα ξεχασμένα και καλά να είμαστε! Στην υγειά μας!</div><br /><div></div><div>Κι επειδή μετά από τόσο καιρό που είχα να διασκεδάσω τόσο, έπρεπε να τα κάνω όλα, ούτε το "παιχνίδι" άφησα ήσυχο! (Βέβαια, μετάνιωσα ύστερα, αλλά εκείνη τη στιγμή με το κεφαλάκι που είχα φτιάξει δεν το έλεγξα καλά)! Ευτυχώς, δεν έγινε τίποτα τρομερό, ήταν super όμως! Και μάζι με όλα διασκέδασε και το Στιλέτο μου και πέρασε όμορφα, πράγμα πολύ σημαντικό! Ωραία πράγματα! Αποφάσισα ότι δεν θα αφήνω τον καιρό να με προσπερνάει όπως έγραφα στον GhostHunter προηγουμένως! Με χαλαρώνει μια ωραία βραδιά! Με φτιάχνει (όπως λέει κι ο Λάκης)! Δε μου πάει το... πράσινο της μούχλας, αλλά το <span style="color:#ff0000;">κόκκινο του κραγιόν</span> (από το γνωστό ανέκδοτο)! Γι' αυτό θα τις ζω τις στιγμές μου! (Αυτό κι αν δείχνει κυκλοθυμία)!</div>vampiriahttp://www.blogger.com/profile/14703488521098563625noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-37304720.post-34063719661245851592007-09-30T02:03:00.000-07:002007-09-30T02:36:55.962-07:00Ασυναρτησίες...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigEEly3CfbZNJM5JNwIveNm4jDrezOnsqPNTQaTsDFa27SELw6lDUtaRTmKzmoqefG6SXvSF9O_mu1pBUPzCJMcsiyQWZlIeDO27xNWqRDqnrkCXpAxMbqHm0ba-aUVmloBIL8dg/s1600-h/opibnion.png"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5115927713809818146" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigEEly3CfbZNJM5JNwIveNm4jDrezOnsqPNTQaTsDFa27SELw6lDUtaRTmKzmoqefG6SXvSF9O_mu1pBUPzCJMcsiyQWZlIeDO27xNWqRDqnrkCXpAxMbqHm0ba-aUVmloBIL8dg/s320/opibnion.png" border="0" /></a><span style="color:#ff0000;">Περίεργες Μέρες...</span><br /><div>Οι τελευταίες.... Όλο κάτι θέλω κι όλο κάπου το χάνω. </div><div>Θέλω να βγω βόλτα: βαριέμαι.</div><div>Θέλω να βγω ραντεβού: δεν κάθεται εύκολα, βαριέμαι. </div><div>Θέλω να πάω για ψώνια: βαριέμαι.</div><div>Θέλω να πληρώσω λογαριασμούς: βαριέμαι.</div><div>Χτυπάει το τηλέφωνο: βαριέμαι.</div><div>Πρέπει να υπάρχει πολύ καλός λόγος για να βγω από το σπίτι κι αυτός συνήθως είναι η δουλειά. Κατά τα άλλα...μούχλα! Ειδικά το Σάββατο που δε δουλεύω, λιώνω απίστευτα! Τελευταίως διαβάζω. Έχω φάει μεγάλο κόλλημα, μάλιστα, με πολιτική και πολιτική ιστορία. Τι έγινε; Πώς έγινε; Από ποιους; Διάβαζα από το απόγευμα έως τις δύο τη νύχτα! Πάμε καλά; Και τι άλλο να κάνω; Βαριέμαι. Να ντυθώ, να στολιστώ και να πάω πού; Μια νέα πρόταση ρε παιδιά! Εχω πήξει στα ίδια! Θέλω μια αλλαγή, αλλά από πού να την ξεκινήσω;</div><div><span style="color:#ff0000;">Το πρώτο τριπ του μήνα...</span></div><div>Εχω φαγωθεί! Φαγωθεί σου λέω! Αλλαγή περιβάλλοντος! Ριζική. Αλλαγή στο σπίτι, αλλαγή στα στέκια, αλλαγή...(δεν ξέρω σε τι άλλο)! Κάτι θα μου έρθει! Λες να είναι κρίση ηλικίας; Εκτός του ότι θέλω να αναδιακοσμήσω το σπίτι μου, να ξεφορτωθώ, να διώξω, να αντικαταστήσω, σκέφτομαι μήπως να αλλάξω γενικά σπίτι η λυσσασμένη! Τι να πρωτοδιαλέξω; Αν τις οικονομίες μου τις φάω σε ενοικία, χέσε μέσα Πολυχρόνη! Χμμμ...Μάλλον θα "επενδύσω" στο δικό μου, ακόμα και να υπάρχουν... "παρεμβολές"! Πρέπει να τις εξουδετερώσω!</div><div><span style="color:#ff0000;">Το δεύτερο τριπ του μήνα...</span></div><div>Καριέρα (αν και το έπαθα προ τριμήνου!): Επαγγελματικά μια χαρά, άρα στις επόμενες ή μεθεπόμενες εκλογές, θέλω να καλύπτω το ρεπορτάζ! Ωπα, άραξε στα κυβικά σου! Όταν παίρνω ένα depon και ξαπλώνω, περνάει!</div><div><span style="color:#ff0000;">Τρίτο...</span></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTSDkkc5yd0NOxp6kzq8BfNP1tXDi9elzqATWdq-480Jy4nB5OtpSfI5BiIVwz4YSIFeBh2ssz5RM7-JylFmp2H4Aj-Gqab2zbcOMQYNh30tqKNz_Fp3t_8mruuGn72VEKJkBVoQ/s1600-h/funny-1-2.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5115928035932365362" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTSDkkc5yd0NOxp6kzq8BfNP1tXDi9elzqATWdq-480Jy4nB5OtpSfI5BiIVwz4YSIFeBh2ssz5RM7-JylFmp2H4Aj-Gqab2zbcOMQYNh30tqKNz_Fp3t_8mruuGn72VEKJkBVoQ/s320/funny-1-2.jpg" border="0" /></a> <div>Αυτό δεν είναι τόσο τριπ, όσο πραγματικότητα! Επέμβαση: λαιμός! Χρονίζουσα αμυγδαλίτιδα! (Παρακαλώ;) Εντάξει έχω ένα δίμηνο!</div><div><span style="color:#ff0000;">Και τέλος...</span></div><div>Βέρες! Βέρες παντού! Τώρα βρήκαν όλες οι φίλες μου να παντρευτούν; Μέσα σε έναν χρόνο, παντρεύονται τέσσερις! Το αιώνιο παράπονο της γιαγιάς επανέρχεται φουντωμένο! Εγώ πότε θα δω...δισέγγονα; Μην τρελαθούμε! Θα σου κρατήσουμε ένα κανελλί με βούλες!</div><div></div><div>Και συνεχίζω με άλλα κι άλλα που δε μπορώ να γράψω τώρα... Άλλωστε, δε βαριέμαι τόσο! Σήμερα θα βγω έξω! Θα πάω δουλειά!</div><br /><br /><div></div>vampiriahttp://www.blogger.com/profile/14703488521098563625noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-37304720.post-19337791597430721622007-09-24T01:13:00.000-07:002007-09-24T01:45:56.591-07:00Εκλογές 2007<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHrog350yiDHHVOMoyKucL1A2PSHDuLkKrKj8qvSMd0-100sXYix3WX_bLNB94B7Pqx4JJbviXZgTpWZbG-9kJQ4zyiNludaTqLTFHuAZh5KfknCjUzGIrXJv7miYGOP9OYCYl6Q/s1600-h/untitled-5.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5113689121020568082" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHrog350yiDHHVOMoyKucL1A2PSHDuLkKrKj8qvSMd0-100sXYix3WX_bLNB94B7Pqx4JJbviXZgTpWZbG-9kJQ4zyiNludaTqLTFHuAZh5KfknCjUzGIrXJv7miYGOP9OYCYl6Q/s320/untitled-5.jpg" border="0" /></a> Είναι αναπόφευκτο το σχόλιο, αφενός λόγω του χαμού που γίνεται σε εφημερίδες, ραδιόφωνα κλπ, και, αφετέρου, λόγω επαγγέλματος. Υπάρχουν κάποια πραγματάκια που μου έκαναν φοβερή εντύπωση, ακόμα και αν ήταν ή θεωρούνταν αναμενόμενα.<br /><div></div><br /><div>1ον. Εν μέσω πυρκαγιών, καταστροφών, ομολόγων, κλοπής των ταμείων, απαγωγών αλλοδαπών και τόσα ακόμα, η πλειοψηφία των ψηφοφόρων, συνέχισε τον... ύπνο του δικαίου και έριξε την ψήφο της στα τυφλά για την πλήρη αποτύφλωσή μας.</div><br /><div>2ον. Η πτώση - σε ψήφους - και των δύο κεντρικών κομμάτων εξουσίας. </div><br /><div>3ον. Η άνοδος των αριστερών κομμάτων, την ίδια στιγμή που η ακροδεξιά παράταξη μπαίνει στη Βουλή. </div><br /><div>4ον. Η φαγωμάρα του αντιπολιτευτικού κόμματος την ώρα που ο προϋπολογισμός που θα κατατεθεί, θα επιβαρύνει ακόμα περισσότερο τις μικρομεσαίες τάξεις. </div><br /><div></div><div><span style="color:#ff0000;">Πάμε καλά</span>; έχω να ρωτήσω! Εδώ ο κόσμος χάνεται και οι βαρκούλες από τις πλημμύρες σύντομα θα αρχίσουν να αρμενίζουν! Και τι κάναμε φέτος το Σεπτέμβρη; Είναι απλό. Επιλέξαμε για άλλη μια φορά την κυβέρνηση που μας διέλυσε και δώσαμε βήμα σε ακροδεξιά στοιχεία να έχουν λόγο για βασικά θέματα της χώρας μας. Full του άσου δηλαδή! Πετύχαμε διάνα! </div><div></div><br /><div>Είναι παρήγορη βέβαια η άνοδος των αριστερών κομμάτων, ωστόσο αυτό που με τρελαίνει είναι ότι οι περισσότεροι από τους ψηφοφόρους του ΛΑΟΣ είναι ηλικίας 18-34 ετών και απόφοιτοι ανώτερων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Και τι μάθαιναν τόσο καιρό; Γυρίζουμε στην εποχή του φασισμού, στους χίτες και τους μαυροσκούφηδες; Θα περίμενα, ομολογώ, ότι πιθανότεροι ψηφοφόροι θα ήταν, παππούδες και γιαγιάδες, από εκείνους που χειροκροτούν τον τέως (Κωνσταντίνος) σε κάθε επίσκεψη του! Δυστυχώς, όμως! Τι συμβαίνει, λοιπόν, με τη σημερινή νεολαία; Η... Μαριορή πέτυχε το στόχο της, πριν ακόμα τον ξεκινήσει; Έτσι θα είναι όμως; Ένας τόπος με μειωμένα αντανακλαστικά, είναι έρμαιο κάθε μπαρούφας και ψευδολογίας που του σερβίρουν. </div>vampiriahttp://www.blogger.com/profile/14703488521098563625noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-37304720.post-31740191991876713882007-08-12T01:58:00.000-07:002007-08-12T02:40:07.238-07:00Πλήθος...<div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgltGtrdXvPOhAdbrekylxfxYrQscveZODb28Zv5RBzliOsZ8221UjBL_J0OqY9KBgLaTS6M8XflPBWriSNy7MqlQXN7aos_JZo8DjzFSbyNyK04v-gyHji_U3coJpkUez-NIM5zA/s1600-h/Noises.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5097746192106063026" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgltGtrdXvPOhAdbrekylxfxYrQscveZODb28Zv5RBzliOsZ8221UjBL_J0OqY9KBgLaTS6M8XflPBWriSNy7MqlQXN7aos_JZo8DjzFSbyNyK04v-gyHji_U3coJpkUez-NIM5zA/s200/Noises.jpg" border="0" /></a><span style="color:#ff0000;">...το αλαλάζον</span>! Όλοι γύρω μια βοή. Τρέχουν, φωνάζουν, γελούν, συγχρωτίζονται... Ομιλίες ηχούν στα αυτιά δυνατές, από παντού. Νέοι, παιδιά, γέροι, όλοι! Πόσο κουραστικός θόρυβος! Ουφ!<br /><div><br /><div><div></div><div>Στην αρχή, είπες θα το ανεχόσουν υπομονετικά... Συνέχισες να κάθεσαι ατάραχος ανάμεσά τους. Άγριο feeling! Εσύ, ο μόνος, <span style="color:#ff0000;">ο μοναδικός μόνος</span>, ανάμεσά τους, έγινες το αξιοπερίεργό τους... Συνεχίζουν οι φωνές, χαμηλώνουν γρήγορα, όμως. Γίνονται ευδιάκριτοι ψίθυροι που συνοδεύονται από κλεφτές ματιές, όλες στραμμένες πάνω σου. Προς τι η περιέργεια; Προς τι τα ψιθυρίσματα; <span style="color:#ff0000;">Σπάσε τα δεσμά</span>... </div><br /><div></div><div>Τρέχεις. Ξεκινάς απότομα και τρέχεις γρήγορα να ξεφύγεις. <span style="color:#ff0000;">Άλλο αξιοπερίεργο</span>! Δεν τους είχε τύχει ποτέ. Δεν είχαν συνηθίσει τέτοια συμπεριφορά... Παλιότερα, ο ψίθυρος απορροφούσε όσους τον άκουγαν. Ενσωματώνονταν σε αυτόν και συμμετείχαν. Εσύ όμως φεύγεις...</div><div></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPlxJFAV-RE7Kht2yQEZYEpx1G526ZScJtTjOuXNjQ9sWgkg7CmUm0eR6KAov_NvomMSW1qkSlWlekEAcY_sTV6bYMkhGKuUSWe2M3-yZE6A0glyRO0vLHvh9ifPiSRlM3wyjG0Q/s1600-h/dominops.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5097746338134951106" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPlxJFAV-RE7Kht2yQEZYEpx1G526ZScJtTjOuXNjQ9sWgkg7CmUm0eR6KAov_NvomMSW1qkSlWlekEAcY_sTV6bYMkhGKuUSWe2M3-yZE6A0glyRO0vLHvh9ifPiSRlM3wyjG0Q/s200/dominops.jpg" border="0" /></a><br /><div>Μαζεύεται το πλήθος, συσπειρώνεται να σε προλάβει, να σε μελετήσει. <span style="color:#ff0000;">Είσαι το νέο του "θαύμα"</span>! Όσο κι αν προσπαθείς, είναι δύσκολο να το αποφύγεις! Μη φοβάσαι, όμως! Σπρώξε, αντιστάσου, δραπέτευσε! Και το έκανες. Εκεί ανάμεσά τους, όταν συνωστίζονταν απειλητικοί γύρω σου, πάλεψες! Κι έπεσε ο πρώτος, σαν τραπουλόχαρτο! Ο φόβος ήταν στο μυαλό σου. Ο πρώτος έπεσε και συμπαρέσυρε και τους άλλους... <span style="color:#ff0000;">Τι πρωτότυπο ντόμινο</span>! Μοιάζουν ο ένας, συνέχεια του άλλου, δεμένοι με μια νοητή κλωστή, καθώς τους παίρνει ο αέρας... Όχι, όμως, ο αέρας της φυγής σου, αλλά της δύναμής σου, της αδυναμίας τους. Έπεσαν, όπως τα φύλλα από το σωρό, όλοι κλεισμένοι σε ένα προσωπικό σύμπαν, στην πραγματικότητά τους. Κανένας δεν ήταν αυθύπαρκτος, όλοι <span style="color:#ff0000;">διάττοντες αστέρες</span>, έπαιρναν φως ο ένας από τον άλλο. Υπήρχαν ΛΟΓΩ των άλλων, ΜΕΣΑ ΑΠΟ τους άλλους, ΓΙΑ τους άλλους...</div><br /><div></div><div>Όμως, εσύ τα κατάφερες... Ακόμα και ο θόρυβος κώπασε τώρα. Οι αλαλαγμοί δεν ακούγονται πια. Πέρασαν στο παρασκήνιο...</div></div></div></div>vampiriahttp://www.blogger.com/profile/14703488521098563625noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-37304720.post-19766358565138768202007-08-04T11:20:00.000-07:002007-08-04T11:58:43.575-07:00<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixnnR_c50SEnX8zw1Pnqu6bmV47zlriX1U0uTqgB_VQDp53Q33KCgzagzotifXh8W_Hk05tFQlYat7N8XeNtxmMHekadLQnjJCAt4FkVZ8URakIU-Kvc16YYKVTAfw7owM7F3PCw/s1600-h/pain_6.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5094921478014829698" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixnnR_c50SEnX8zw1Pnqu6bmV47zlriX1U0uTqgB_VQDp53Q33KCgzagzotifXh8W_Hk05tFQlYat7N8XeNtxmMHekadLQnjJCAt4FkVZ8URakIU-Kvc16YYKVTAfw7owM7F3PCw/s200/pain_6.jpg" border="0" /></a>- "Παιδί μου, τα έχεις ΟΚ με τον εαυτό σου;"<br /><div>- "Ναι, αμέ!"</div><div>- "Με τους άλλους, τα έχεις καλά;"</div><div>- "Εννοείται!"</div><div>- "Ε, τότε, γιατί δεν ξέρεις τι σου γίνεται;"</div><div>- "Εεεεεεμ..."</div><div></div><br /><div>Αυτή τη συζήτηση είχα τις προάλλες με έναν πολύ καλό φίλο... Όταν είχαμε γνωριστεί, βέβαια, ήταν λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Υπήρξε ένα ερωτικό παιχνιδάκι, όμως, δεν προέκυψε κάτι. Δεν έβγαινε... Έτσι, προτιμήσαμε να το κρατήσουμε έτσι όπως έπρεπε - φιλικό - και να φτάσουμε μετά από μήνες να τα λέμε χωρίς κανένα πρόβλημα και να μοιραζόμαστε πράγματα.</div><br /><div></div><div>Το παθαίνω συχνά τελευταία αυτό...Και εννοώ το να μη νιώθω κάτι ουσιαστικό για τον άλλο. Παίζω λίγο, χαίρομαι και μετά τέλος...Δεν έχω ή δε θέλω να δώσω παραπάνω. Το μπαλόνι του ενθουσιασμού μου ξεφουσκώνει πολύ γρήγορα, πριν ακόμα φουσκώσει καλά-καλά! Πριν μερικές ημέρες, μάλιστα, κάνοντας τσιγάρο με ένα συνάδελφο από την ύλη, μου σύστησε ένα εστιατόριο όπου πήγε με τη γυναίκα του. "Να πας με αυτόν που αγαπάς", μου είπε! Η απάντηση μου δεν ήταν πρωτότυπη, αλλά δεν τυχαίνει να πω συχνά κάτι με τόσο απρόσωπο και ψυχρό τρόπο: "Κανέναν δεν αγαάω". Έτσι, απλά, χωρίς ένταση, χωρίς συναίσθημα ή παράπονο...Απλώς, ως μια πραγματικότητα...</div><br /><div></div><div>Πριν ενάμιση χρόνο περίπου, τα πράγματα ήταν κάπως πιο "στρωτά" στο μυαλό μου. Στην καρδιά μου δεν το συζητώ... Είχα σκεφτεί και το ενδεχόμενο της οικογένειας κάποια στιγμή. Τα πάντα ρει, θα μου πεις και θα έχεις δίκιο. Ναι, το ξέρω, το έχω αποδεχτεί! Η προσαρμοστικότητα στις καταστάσεις είναι... αρετή! </div><div></div><br /><div>Και, δε μπορώ να πω, κατά τα άλλα, περνάω πολύ καλά! Καλό κρεβάτι κάνω, ειδικά το τελευταίο τρίμηνο, καλούς φίλους έχω, κανένα παράπονο! Αυτό που με προβληματίζει όμως είναι το συναισθηματικό κενό και η αδυναμία να το "γεμίσω"! Βέβαια, δε θα μπορούσα καθόλου να αντέξω σε κάτι γλυκανάλατο, του τύπου "ρομαντικές", αλλά ξενέρωτες ουσιαστικά φατσούλες και μωρουδίστικα γλυκόλογα! Χρειάζομαι κάτι πιο σημαντικό,πιο βαθύ, που να καλύπτει όχι μόνο την γυναικεία, αλλά και την ανδρική μου φύση! Μάλλον, όμως, ζητάω πολλά και σύντομα, αν και δεν πτοούμαι... Όλα θα πανε καλύτερα νομίζω... απλώς χρειάζεται χρόνος. </div>vampiriahttp://www.blogger.com/profile/14703488521098563625noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-37304720.post-2162501215723052492007-07-28T12:01:00.000-07:002007-09-30T01:58:39.274-07:00Καλοκαιρινό βραδάκι (εναλλακτικό)...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyRxoprgDVnbnKOy7QaGV1mRXqGre7o9lDhcrP38dXqUa1FGWmCepOhGbr6hbEpy-WSMI5grl-ySG7cJx0u7iCYkH4ZODmpcFt0UQTBSobE0jkcYqMfYXJEofUIoi_xfJsU5Cbag/s1600-h/summertime.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5092339786058105954" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyRxoprgDVnbnKOy7QaGV1mRXqGre7o9lDhcrP38dXqUa1FGWmCepOhGbr6hbEpy-WSMI5grl-ySG7cJx0u7iCYkH4ZODmpcFt0UQTBSobE0jkcYqMfYXJEofUIoi_xfJsU5Cbag/s200/summertime.jpg" border="0" /></a>Σάββατο βράδυ, μεσοκαλόκαιρο... Μάλιστα! Συνήθως, ο κόσμος τρέχει σε κάποια παραλία, βραδυνό μπανάκι,παρεούλα ή κάποιο μπαράκι, club κλπ. Η γνωστή τριλογία "παραλία - θάλασσα - μπυρίτσα"! Το φετινό καλοκαίρι ήρθε για να επιβεβαιώσει ακόμα μια φορά το αλλοπρόσαλο του χαρακτήρα μου! Όχι σαν κάτι που με χαλάει, όμως! Απλώς είναι περίεργο... Τα Σαββατόβραδά μου αποτελούνται συνήθως από ξενύχτι, ξύδι, παρέα, sex και τέτοια! Super δηλαδή!<br /><br /><div></div><div>Σάββατο βράδυ κι όμως βαριέμαι αφόρητα! Δεν έχω κέφι ούτε για παραλία, ούτε για κοσμοσυρροή, ούτε τίποτα σχετικό! Φέτος, όλο το καλοκαίρι μου δεν έχει καμία διαφορά από τις άλλες εποχές του χρόνου. Δεν έχω φύγει καθόλου (και δεν προβλέπεται άλλωστε), δεν έχω κάνει καμία βουτιά και μάλλον δεν ψήνομαι και πολύ ν<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6F6bem8N3wMoAVXDG0g0yBWoAJ806LJYxsU-6cykUyo4Ob5lbHZT07z2h24IbEBW0kwNqc49W7Hk1-thZJv-xXSJmL7DChEXMpVZAdd-3tKwUoHP8FX6qIRkwPCnlGQ41dvZYcQ/s1600-h/thBEERCOMMENT.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5092339970741699698" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6F6bem8N3wMoAVXDG0g0yBWoAJ806LJYxsU-6cykUyo4Ob5lbHZT07z2h24IbEBW0kwNqc49W7Hk1-thZJv-xXSJmL7DChEXMpVZAdd-3tKwUoHP8FX6qIRkwPCnlGQ41dvZYcQ/s200/thBEERCOMMENT.jpg" border="0" /></a>α κάνω κανένα από τα δύο! Είχα αποφασίσει ότι, φέτος, οι καλοκαιρινοί μήνες θα είναι "φτωχοί" σε εκδρομές, μικρές αποδράσεις ή διακοπές γιατί και οι συνθήκες αλλά και οι προτεραιότητές μου ήταν διαφορετικές! Από την άλλη και ο καύσωνας με ξενέρωσε τόσο πολύ που προτίμησα τα Σάββατα (που ειναι κατάδικά μου) να τα περνάω χαλαρά, πολύ χαλαρά, και να μην τρέχω στους δρόμους μές στη ζέστη μέχρι να φτάσω σε κάποια βρώμικη ή πνιγμένη στον κόσμο παραλία! Κι αυτό -ελλείψει κλιματισμού στο αμάξι - φρίκη θα ήταν! Χειρότερη ίσως!</div><div></div><br /><div>Σάββατο βράδυ κι ετοιμάζομαι να το περάσω τέλεια! Μπαλκονάκι, δροσούλα, μπυρίτσα, βιβλιαράκι! Είναι το motto μου (για φέτος τουλάχιστον)! Έτσι, για να... "τη βγω" λίγο στη γενική φιλοσοφία του καλοκαιριού! Και να πω ότι και ξεκουράστηκα και ηρέμησα! Και αύριο χαρά και εργασία ξανά! Παίρνω από το χέρι τον Μπουκόφσκι μου και ξεκινάμε...</div>vampiriahttp://www.blogger.com/profile/14703488521098563625noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-37304720.post-69741702558231989722007-07-16T03:04:00.000-07:002007-07-16T03:39:20.348-07:00Γενέθλια...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8Iw1Eg7l2PB0kxGJMOmeXxRTEKP3q0eEpU6AEL3x9r755VSzppuTZmKk9g2CemAt7Mp7xrjrh9hoMq-vbwmgAjtVabY9viVUkiGHV3DaF_qxYoaC7a5VPYBRAG0EQLtca3XSHGA/s1600-h/th_hb-butterfly.gif"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5087740447764539458" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8Iw1Eg7l2PB0kxGJMOmeXxRTEKP3q0eEpU6AEL3x9r755VSzppuTZmKk9g2CemAt7Mp7xrjrh9hoMq-vbwmgAjtVabY9viVUkiGHV3DaF_qxYoaC7a5VPYBRAG0EQLtca3XSHGA/s200/th_hb-butterfly.gif" border="0" /></a>...και ευτυχώς όχι τα δικά μου!! Ενός προσώπου όμως που το έχω στην καρδιά μου πάντα και για πάντα!Πρόκειται για το αγαπημένο μου στιλέτο που το ξέρω από τότε που γεννήθηκε και θα είμαι κοντά του μέχρι τέλους! Και όλα αυτά γιατί δεν είναι άλλο από το αγαπημένο μου αδέρφι (αυτό θα πει αποκάλυψη)! Ναι λοιπόν η αδερφούλα μου έχει γενέθλια σήμερα και η ευχή μου γι' αυτήν είναι να μην αλλάξει (εκτός από κάποια μικρούλικα) τίποτα! Γιατί είναι ένα καταπληκτικό πλάσμα από τότε που τη θυμάμαι και η καρδούλα της είναι τόσο καλή και τρυφερή που μπορεί να λιώσει ακόμα και πάγους με το άγγιγμά της!<br /><div></div><br /><div>"ΟΚ, χαίρω πολύ, είναι αδερφή σου και γι' αυτό τα λές!" Ναι, είναι, δεν αλλάζει αυτό. Όμως, το καλύτερο μεταξύ μας είναι ότι δε μας ενώνει μόνο το αίμα, αλλά και ο τρόπος, το μυαλό, η επικοινωνία και τόσα άλλα. Είμαστε τόσο φίλες, όσο και αδερφές (ίσως το πρώτο περισσότερο από το δεύτερο, ακόμα κι αν ακούγεται κάπως περίεργο)! Κι αυτό είναι κάτι που μας έχει καλλιεργηθεί εδώ και πολλά χρόνια!</div><div></div><br /><div>Είχαμε ξεκινήσει με μια τάση προστασίας μεταξύ μας, χωρίς να το ξέρουμε καν. "Έλα, πάρε και την αδερφούλα σου μαζί το βράδυ! Μη μείνει μοναχούλα της!", μου έλεγε η μαμά και με έκανε αυτομάτως να προσέχω τη μικρούλα μας που δεν εβγαινε ακόμα τότε. "Να την προσέχεις τη μεγάλη γιατί είναι παρορμητική! Μην κάνει καμιά βλακεία!", έλεγε στη μικρή μου ο μπαμπάς. Κι έτσι είχαμε η μία το νου της μην πάθει κάτι η άλλη. Και βέβαια, το... ψάρεμα μετά έπεφτε σύννεφο! Καμιά μας όμως δεν "έδινε" την άλλη! Και κολλήσαμε...</div><div></div><br /><div>Τώρα, μετά από χρόνια, μετά από ομηρικούς καβγάδες και μούτρα που άλλαζαν το επόμενο τέτερτο, μετά από στραβώματα, πειράγματα, πλάκες και... "πλάτες" είμαστε ακόμα μαζί. Τόσο διαφορετικές, γιατί εκείνη ήταν πάντα το σοβαρότερο παιδί, αλλά τόσο δεμένες... Και στα σημαντικά, στα άσχημα, στις λύπες η μία θα πιάσει την άλλη απ' τα μαλλιά για να μην "πέσει". Και θα υπάρχει πάντα ένα σκληρός, αλλά καλοπροαίρετος λόγος, ειδικά αν πρόκειται για καλό, και ένας καλός λόγος (μεταξύ μας πολλοί καλοί λόγοι) για κάτι χαρούμενο, επιτυχημένο και όμορφο! </div><div></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheEniZshGwHuoTdAM9Eqir5CnNxXVWIRzkWMC1d1gZ1RaWy07357sdOHdSis3hODgezlTDNvgjBJOLlz9ECHdMgGfQYnPL5a-BJfZJjdbypnxOFwhUO3r3VM49xHmk74tCiciCdw/s1600-h/cakebirthday.gif"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5087741860808779858" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheEniZshGwHuoTdAM9Eqir5CnNxXVWIRzkWMC1d1gZ1RaWy07357sdOHdSis3hODgezlTDNvgjBJOLlz9ECHdMgGfQYnPL5a-BJfZJjdbypnxOFwhUO3r3VM49xHmk74tCiciCdw/s200/cakebirthday.gif" border="0" /></a><br /><div>Όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι μια super ερωτική εξομολόγηση, όμως αυτό που έχω με τη μικρή μου φοβάμαι ότι δε μπορεί να αποκτηθεί εύκολα με κανέναν άλλο άνθρωπο. Την αγαπάω πάρα πολύ για όλα της: την εξυπνάδα της, την ομορφιά της, τα ελαττώματα, τις... τεμπελίτσες της, την καλοσύνη, την πονηριά, την τρυφερότητα και τη σκληρότητά της, και τόσα ακόμα που αν τα γράψω θα χρειαστεί όχι ένα αλλά δέκα blogs! Και σήμερα επειδή γιορτάζω τη γέννηση της μικρής μου είμαι πολύ χαρούμενη γι' αυτό και φλυαρώ τόσο! Να τη χαίρομαι!</div>vampiriahttp://www.blogger.com/profile/14703488521098563625noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-37304720.post-40935952320264419462007-07-15T02:46:00.000-07:002007-07-15T03:27:44.110-07:00Καλημερούδια...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuKavPKR0bz4g_n8jmFlsl75_JBgiM_SwD4a5fmcjw9W6jIslEoEL_htjDbaRDzvnKSTMBPgpIIlanJ7XGqkrdAIH7DzoWhqAEROwoG5jDsASLkx_UEWWCZeCLjPrVWBJRRy5VWA/s1600-h/th_GoodMorning2.gif"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5087368310323177522" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuKavPKR0bz4g_n8jmFlsl75_JBgiM_SwD4a5fmcjw9W6jIslEoEL_htjDbaRDzvnKSTMBPgpIIlanJ7XGqkrdAIH7DzoWhqAEROwoG5jDsASLkx_UEWWCZeCLjPrVWBJRRy5VWA/s200/th_GoodMorning2.gif" border="0" /></a><span style="font-size:100%;">Μια τρυφερή αγκαλιά, ένα χάδι και η ημέρα ξεκινά με καλή διάθεση, χαρά και γέλιο! Πολύ γέλιο και γλυκά λόγια! Καφεδάκι στη συνέχεια, τσιγαράκι και ψιλοκουβέντα με μπαμπά-αδερφούλα και μετά ατέλειωτα πειραγματάκια! Τι ωραίο ξύπνημα! Πώς να μην πεις "Καλημέρα" με την καρδιά σουμετά από όλα αυτά;</span><br /><div><div><span style="font-size:100%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:100%;">"Καλημέρα"! Τι ωραία λέξη! Είτε έχεις καλή διάθεση, είτε όχι, μπορείς να την πεις τόσο εύκολα και να την εννοείς βέβαια όταν έχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο χαμογελαστό, ακόμα και αν δεν τον ξέρεις! Το "καλημέρα" σηματοδοτεί μια καινούργια μέρα που δεν έχεις ξεκινήσει να τη ζεις ακόμα, οπότε δεν υπάρχει λόγος να γίνει κάτι στραβό! Επίσης, ακόμα και με... ανάδρομο Ερμή (αν και δεν τον πιστεύω ιδιαίτερα), έχεις όλες τις πιθανότητες να την κάνεις να εξελιχθεί σε κάτι βατό και υποφερτό αν... "παίξεις" σωστά τα χαρτιά σου!</span></div><div><span style="font-size:100%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:100%;">Η "καλημέρα" είναι από τις καλύτερές μου λέξεις, γιατί σε κανονικές συνθήκες συνοδεύεται από ένα μεγάλο χαμόγελο που απευθύνεται προς όλους! Στον περιπτερά όπου θα πάρεις τσιγάρα, στον τύπο που δίνει τα εισιτήρια στο τρένο, στο s.m. που θα κάνεις τα ψώνια σου, στο γραφείο με τους συναδέλφους, ακόμα και στον ταρίφα που θα σε πάει τον προορισμό σου (όσο ξινός ή κακομούτσουνος μπορεί να είναι)!</span></div><div><span style="font-size:100%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:100%;">Βέβαια, όταν ο άλλος δεν έχει τη διάθεση να ανταποδώσει την καλημέρα σου, αυτό το interaction χαλάει κάπως, όμως, "μια καλημέρα είναι αυτή πες την κι ας πέσει κάτω", όπως λέει και το άσμα! </span></div><div><span style="font-size:100%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:100%;">Μια χαρούμενη καλημέρα σε όλους λοιπόν!</span></div></div>vampiriahttp://www.blogger.com/profile/14703488521098563625noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37304720.post-65181484429322578742007-06-28T14:28:00.000-07:002007-06-28T14:53:30.442-07:00Πήρε φωτιά το Κορδελιό...<div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOWMeHV_FuwYtbyz8dDHpGM7ouecJRFOGN5dIXXnP-lo4pOr2nevs99Q6tXMaX3zlAe58ZYQfR3x0C40FP4m1aMPGIZijODs5XTnazqsmgLrxvKfIRnb1Z69j7szx6q4RFKCbDaQ/s1600-h/DSC01627.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5081236138504476706" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOWMeHV_FuwYtbyz8dDHpGM7ouecJRFOGN5dIXXnP-lo4pOr2nevs99Q6tXMaX3zlAe58ZYQfR3x0C40FP4m1aMPGIZijODs5XTnazqsmgLrxvKfIRnb1Z69j7szx6q4RFKCbDaQ/s200/DSC01627.jpg" border="0" /></a>...ή μάλλον καλύτερα ο κώλος μας! Μετά από μέρες που βράζουμε κάτω από τον ήλιο (που μοιάζει λες και ανατέλλει στη Σαχάρα), τώρα ήρθε η ώρα και για να πάθουμε ασφυξία! Αν θέλουν να μας ξεκάνουν, ας το κάνουν μια και έξω καλύτερα! Ήμαρτον! Και μετά σου λέει κάνε παιδιά, κάνε οικογένειες και μαλακίες! Μα δε θα προλάβουμε αγαπητοί μου! Θα ψοφήσουμε πολύ νωρίτερα από αυτό!<br /><div></div><br /><div><strong>Σκηνικό</strong>: Ώρα <strong>21:30</strong>. Είμαι στο γραφείο. Το τηλεοπτικό έχει απαραίτητα ανοιχτή TV. Ακουμε για τη φωτιά και βγαίνουμε έξω. Κορυφογραμμή κατακόκκινη. </div><br /><div>Ώρα <strong>10:40</strong>. Σχολάω. Φτάνω στο αυτοκίνητο και διαπιστώνω ότι αν και φρεσκοπλυμένο, έχει πάρει το γκρίζο της μπίχλας. Τι στο διάολο! Ανοίγω υαλοκαθαριστήρες, για να φρίξω με τη διαπίστωση ότι η... μπίχλα αιωρείται! Στάχτη, μαλάκα! Στάχτη!!</div><br /><div></div><div>Και ερωτώ, αν κάποιος θέλει να ψοφήσει, γιατί δεν πάει να ψοφήσει σε καμιά γωνία μόνος του! Πρέπει να πάρει κι εμάς μαζί; Γιατί δηλαδή να πάμε από έλλειψη οξυγόνου στα καλά καθούμενα; Δε βαρέθηκαν να τα γαμάνε όλα; Πώς θα ζήσεις, βρε άχρηστε, του χρόνου το καλοκαίρι, όταν η θερμοκρασία θα φτάσει τους 60 βαθμούς, αντί για τις πενηντάρες τις φετινές; Και που θα κρυφτείς, ρε... δελφίνι, όταν θα σκάσουν οι πλημμύρες γιατί δε θα έχει μείνει δέντρο όρθιο από τις μαλακίες σου και θα σε πάρει μπροστά το νερό και άντε να ξεμπλέξεις; </div><div></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmO4-3TAdZrKXhRWezLUkdeibdNVHeXjynWkKi53jdoKLlNPlrp1I6fR1Oy7ZMzuxyT6GDTXpnKhv86WxDktxY7KOSJkufzJjQGD6dnO9-nM4VlN4eVhfGpYjyhDvgcBnnvUDESg/s1600-h/Axelrox.gif"></a><br /><div>Ε ρε, σφαλιάρα που θέλουν μερικοί! Και ύστερα μιλάμε για οικολογική συνείδηση! Μπούρδες, μούφες και παραμύθια της Χαλιμάς! Αυτό που βλέπω είναι ότι το είδος θα εξαφανιστεί πολύ γρήγορα! Και τελικά αν πρόκειται να κάνει τέτοια, ας χαθεί και μια ώρα αρχύτερα, μπας και σωθούν τα άμοιρα τα άλλα ζωάκια! Αν και μεταξύ μας, νομίζω μόνο η κατσαρίδα θα επιζήσει τελικά! Μόνο αυτή θα γλιτώσει από τις κουλαμάρες και την ασυνειδησία μας! </div></div>vampiriahttp://www.blogger.com/profile/14703488521098563625noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-37304720.post-5782312529289725612007-06-13T01:22:00.000-07:002007-06-13T01:52:25.677-07:00Μια περιπέτεια...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijcEF9ah1x2HxPhXK95pFhEB851So6FxD9Vtl9YQVPAWiMT-XmpFOFPw8PepLyP40DWrk5vce2K2ry87ayKaIkjYMbsW3aY7GfQrVYGXabCQRFO83riGe66eIUxvqFpm7onxpVCQ/s1600-h/88f21ff1.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5075468511572396722" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijcEF9ah1x2HxPhXK95pFhEB851So6FxD9Vtl9YQVPAWiMT-XmpFOFPw8PepLyP40DWrk5vce2K2ry87ayKaIkjYMbsW3aY7GfQrVYGXabCQRFO83riGe66eIUxvqFpm7onxpVCQ/s200/88f21ff1.jpg" border="0" /></a> Ας ζήσουμε μια περιπέτεια... Μια εμπειρία δυνατή που θα μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη μας. Πώς ορίζεται όμως μια περιπέτεια και πότε καταλαβαίνεις ότι την ζεις; Ή ότι την έζησες; Πρέπει να σβήσουν οι ομορφιές της; Πρέπει να σε σημαδέψει αμετάκλητα;<br /><div></div><br /><div>Ας ζήσουμε μια περιπέτεια ζωής... Πώς; Ποια θα μπορούσε να είναι; Ένα ταξίδι στο άγνωστο ολομόναχος χωρίς καμιά βοήθεια; Έρμαιο του αβέβαιου σε έναν τόπο άγνωστο; Όταν πρωτόγνωροι κίνδυνοι μπορούν να θέσουν ακόμα και τη ζωή σου σε κίνδυνο; Όταν χαθείς σε έναν τόπο ξένο χωρίς γνωστούς, χωρίς υποστήριξη; Μόνος με τα στοιχεία της φύσης και τον εαυτό σου "ακάλυπτο" και βασισμένο στις δικές του δυνάμεις; </div><div></div><br /><div>Ας ζήσουμε μια περιπέτεια... Μήπως ένας έρωτας τρικυμία; Ακραίες καταστάσεις σε ακραίο φόντο; Μήπως αυτό είναι μια ακόμη περιπέτεια; Όπου τα συναισθήματα ξεπηδούν πιο ισχυρά και από την καταιγίδα, πιο καυτά και από τον κεραυνό; Όταν ο πόθος και τα πάθη, η πιο βαθιά και σκοτεινή επιθυμία της κατάκτησης κυριαρχούν τη λογική; </div><br /><div></div><div>Ή μήπως το μίσος; Ίσως αυτό να σε μεταφέρει στην ισχυρότερη περιπέτεια που έχεις ζήσει... Όταν η δύναμη της εκδίκησης σε φέρνει στα όριά σου; Στα όρια της ανθρωπιάς, της λογικής, ίσως και πέρα από αυτά; Όταν μέρα-νύχτα καίγεσαι να βρεις την πιο σκληρή τιμωρία, το πιο ισχυρό πλήγμα για αυτόν που σε πλήγωσε; Όταν η σκέψη μένει κολλημένη σε αυτό, το τραγικό, το άκαρδο "καθήκον" να προκαλέσεις πόνο, να δεις το αντικείμενο της οργής σου να ματώνει, να υποφέρει;</div><div></div><br /><div>Ας ζήσουμε μια περιπέτεια, απερίγραπτη... Με ομορφιά ή ασχήμια, που θα χαρακώσει της ψυχής τα αποκαΐδια. Πότε θα αντιληφθούμε την υπόστασή της; Μήπως αν ξεκινήσουμε με την περιπέτεια στο μυαλό, μπορεί να μην τη ζήσουμε ποτέ; Μπορεί να την διανύουμε, αλλά να την ψάχνουμε ακόμη; Μήπως οι περιπέτειες γίνονται αντιληπτές, αφού τελειώσουν; </div>vampiriahttp://www.blogger.com/profile/14703488521098563625noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-37304720.post-17067262606561018662007-06-07T22:56:00.000-07:002007-06-07T23:40:55.810-07:00Ανανέωση τώρα!<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZnkVggNretJ9_BuU8NMB3E6cdgb8eDotxXNYg-hlmdwKJvOe9f0SgivuT99wn2Sg_Qa0VL-z242JuDqGEnjyte7CVOkj4nhN-G1gtk7yKixjbqiWx4tuF472Ejipq1J8bCuxUgA/s1600-h/happyfaces.gif"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5073578249220786818" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZnkVggNretJ9_BuU8NMB3E6cdgb8eDotxXNYg-hlmdwKJvOe9f0SgivuT99wn2Sg_Qa0VL-z242JuDqGEnjyte7CVOkj4nhN-G1gtk7yKixjbqiWx4tuF472Ejipq1J8bCuxUgA/s200/happyfaces.gif" border="0" /></a> Δεν είναι τέλειο να ξυπνάς ένα πρωί και να βλέπεις τη ζωή σου με άλλο μάτι; Όχι τόσο μπουρδέλο όσο νόμιζες; Εκεί που είσαι ακόμα στο κρεβάτι και χουζουρεύεις ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι έκανες άλλο ένα βήμα, μπορεί το σημαντικότερο για να πετύχεις το στόχο σου, και πετιέσαι από τα στρώματα με τρελό ενθουσιασμό! Εκτός αυτού, οι συνθήκες είναι όλες υπέρ σου και η τράπουλα σε ευνοεί πολύ!<br /><div></div><br /><div>Λοιπόν, τον τελευταίο καιρό ήμουν σε μια κρίση αλλαγής! Όλα ήθελα να τα κάνω και όλα να τα αλλάξω. Να μεταμορφωθώ σε έναν άλλο άνθρωπο. Να ξεχάσω, να γυρίσω πίσω το χρόνο, να κοιμηθώ εδώ και να ξυπνησώ σε έναν άλλο, ωραιότερο και λιγότερο προβληματικό κόσμο... Έκανα ότι μπορούσα για να νιώσω μια "αλλαγή": Με γκομενάκια super έπαιξα (αν και αυτό λέω να μην το παρατήσω γιατί μια χαρά περνάω), tattoo έκανα (γαμάτο), έκοψα και τα μαλλιά μου, όπως δεν το είχα ξανακάνει (επίσης τέλειο)! Όλα με έφτιαξαν πολύ, δε λέω! </div><div></div><br /><div>Διαπίστωσα, όμως, 1ον ότι ονειρεύομαι στον ξύπνιο μου και 2ον και σημαντικότερο, ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα το είχα με τον εαυτό μου, όχι με τον κόσμο (όσο προβληματικός και αν είναι)! Το θέμα μου ήταν το επαγγελματικό, με ευκαιριακές δουλειές για την... απόκτηση εμπειρίας (ευτύχως κάτι κέρδισα και μπόρεσα να κινηθώ πιο άνετα), αλλά μου προκαλούσε μεγάλο άγχος! Και όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν ότι όταν αγχώνομαι... τρελαίνομαι και μπλοκάρω τραγικά. </div><div></div><br /><div>Μετά την καταιγίδα, όμως, η ηρεμία. Όχι η ξενέρωτη, η ενοχλητική που μοιάζει με απραξία και αδράνεια! Μετά από πολύ ψάξιμο, πολύ τρέξιμο και δύο χρόνια αναζήτησης κάνω κάτι που με ικανοποιεί. Επιτέλους! Είμαι στη σπίντα και γουστάρω! Επίσης, γουστάρω το αίσθημα της δικαίωσης που είχα χρόνια να το νιώσω! Ότι, δηλαδή, χαλάλι όλα! Γιατί τα κατάφερα... τρύπωσα!! Και όπως έλεγε ο Βουτσάς σε μια ταινία "άμα τρουπώσω, τρούπωσα...". Και διαπίστωσα ότι παρά τα ωράρια (που τελικά δεν είναι τόσο τραγικά), παρά την πίεση (που επίσης δεν είναι τρελή), αυτό ήθελα. Και αυτό έγινε η μεγαλύτερη πηγή ηρεμίας μου! </div><div></div><br /><div>Τώρα λοιπόν άλλαξαν τα δεδομένα... Είμαι καλά (ειλικρινά, πολύ καλύτερα από όσο ήμουν). Έχω να ασχοληθώ και να καταξιωθώ σε δύο πολύ αξιόλογα αντικείμενα, να φροντίσω τον εαυτό μου ουσιαστικά, ως προσωπικότητα, και τους δικούς μου, οικογένεια, φίλους, γκόμενους! Εξακολουθώ πάντα να είμαι λίγο αλλού, λίγο αλλοπρόσαλη (Tsoulaki μου, ακόμα παραμιλάω! Θυμάσαι;), αλλά είμαι super! Και θα προσπαθήσω να είμαι για πολύ καιρό ακόμα! </div><br /><div></div><br /><div></div>vampiriahttp://www.blogger.com/profile/14703488521098563625noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-37304720.post-89481837220840730652007-05-29T01:21:00.000-07:002007-05-29T02:26:50.581-07:00Γιατί όχι; Τώρα και... dj!!Η πρόσκληση της αγαπητής ιέρειας της θεάς Κ-αφροδίτης, <span style="color:#ff0000;">Dannosiel</span>, με έκανε να σκεφτώ πολύ (ναι, το κάνω και αυτό!) μέχρι να αποφασίσω ποια τραγούδια θα επέλεγα εδώ. Γιατί υπήρξαν πολλά που με διέλυσαν, που με έφτιαξαν, που με συνόδευσαν σε ξενύχτια, μεθύσια, και όλα τα άλλα... -ήσια! Επανέρχομαι, λοιπόν, για να γράψω κάποια από αυτά που με διαμόρφωσαν τόσο ως άνθρωπο, όσο και ως ψυχισμό. Μερικά μέσα από το αλλοπρόσαλο μήνυμά τους, υπονοούν βαθύτερα συναισθήματα, όλα όμως αποτελούν κομμάτι της ψυχής μου...<br /><br />1. <span style="color:#ff0000;">Ready for Love - Bad Company</span>: Έτος Δεν Θυμάμαι Πια - Απίστευτη μπαλάντα, ακόμα με πιάνει μια νοσταλγία όταν την ακούω. Στα "αθώα" χρόνια της προ-εφηβείας, το είχα συνδυάσει με τον πρώτο και μοναδικό πλατωνικό μου έρωτα, τον οποίο βέβαια ξεπέρασα πολύ γρήγορα. Ήταν ένα αγοράκι ξανθό και γαλανομάτικο, αλλά η φάση ήταν τόσο "παιδική" που με ξενέρωσε γρήγορα, όταν με είδε με τον πατέρα μου στο δρόμο και άλλαξε πεζοδρόμιο κατακόκκινος από ντροπή! Χαχα... Τι χρόνια κι εκείνα! (Πρέπει να είσαι βαλτή για να με πιάσει κρίση ηλικίας!! Χεχε)<br /><br />2. <span style="color:#ff0000;">Prime Evil - Venom </span>(χωρίς τον Kronos): Έτος 1992. Ήταν η πρώτη μου κασσέτα. Μου την έγραψε ο αδερφός της διπλανής μου στο θρανίο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι περιείχε ακόμα Sepultura, Kreator, Cradle of Filth! Ήταν η μύησή μου στο λεγόμενο ακραίο metal κάτι που δεν μπόρεσα ποτέ να εγκαταλείψω ακόμα και σήμερα. Μετά από κανονικό λιώσιμο της κασσέτας, αυτά παρέμειναν τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, ενώ η κασσέτα αυτή φυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού σε ένα μωβ μικρό κουτί. Πώπω, τι θυμήθηκα πρωί-πρωί!<br /><br />3. <span style="color:#ff0000;">Massacre - Exploited</span>: Έτος 1995. Πολύ δύσκολη περίοδος. Αγρίμι, καβγάδες στο full, ακίνδυνοι και επικίνδυνοι, παρέες ό,τι να'ναι, πεισματική άρνηση για τα πάντα.Με υπόκρουση αυτό το κομμάτι, έκανα κάτι που άλλαξε εμένα και την οικογένειά μου για πολλά χρόνια μετά. Αν και δεν μπορώ να το περιγράψω τώρα (πρέπει να πώ πολλάάάάάάάά γι΄αυτό), το σκηνικό έμεινε γραμμένο ανεξίτηλα στη μνήμη όλων. Όμως παραμένω περήφανη για τα σημάδια που μου άφησε, γιατί ήταν η πρώτη φορά που ξέσπασα τόσο έντονα και ακολούθησα τις παρορμήσεις που είχα καταπιέσει χρόνια. (γι' αυτό ακριβώς δεν το ξαναέκανα ποτέ!!)<br /><br />4. <span style="color:#ff0000;">Vampiria -Moonspell</span>: Έτος 1998. Τι να πρωτοπώ γι' αυτό το κομμάτι! Όταν άρχισα να ασχολούμαι και να γουστάρω την goth και dark σκηνή, ήταν το πρώτο που μου καρφώθηκε. Αγάπη χρόνων, η Vampiria του κομματιού έγινε το alter ego μου. Σε κάθε έξοδό μου, οι παραγγελιές στα κομμάτια, ξεκινούσαν με αυτό. Κάθε CD μου με επιλογές το περιέχει. Συν τοις άλλοις, έχω κάνει αβυσσαλέο sex με αυτή την υπόκρουση και εξακολουθώ...<br /><br />5. <span style="color:#ff0000;">How you remind me - Nickelback</span> (χρειάστηκε να googlάρω τον τίτλο για να βρω που ανήκει!!): Έτος 2006. Είναι ΤΟ τελείως άσχετο της υπόθεσης. Το άκουγα μόνο στο ραδιόφωνο. Μου άρεσε όμως πολύ. Παρ' όλ' αυτά μπαίνει στη λίστα αβλεπί, καθώς σημάδεψε μια κατάσταση που με ταλαιπώρησε πολύ πέρυσι το Φεβρουάριο. Το αφιερώνω σε κάποιον που αγάπησα πολύ, αλλά έφυγε απότομα και απρόσμενα. "This is how you remind me of what I really am..."<br /><br />Τα παραπάνω είναι μια πολύ μικρή γεύση από τα αγαπημένα μου ακούσματα (Για πάρτη σου Dannosiel)! Θα μπορούσα να αναφέρω τουλάχιστον άλλα είκοσι! Και τι να αφήσω απ' έξω δεν ξέρω! <span style="color:#ff0000;">London After Midnight</span>, <span style="color:#ff0000;">Christian Death</span>, <span style="color:#ff0000;">Ancient</span>, <span style="color:#ff0000;">Gehenna</span>, <span style="color:#ff0000;">Bauhaus</span>, <span style="color:#ff0000;">Siouxsie</span>, <span style="color:#ff0000;">Current 93</span>, <span style="color:#ff0000;">Love Like Blood</span>; Ακόμα και <span style="color:#ff0000;">Alice Cooper</span>, <span style="color:#ff0000;">Jimmy Hendrix</span>, <span style="color:#ff0000;">Placebo</span>; Απ' όλα έχει ο μπαξές! Αυτά τα πέντε όμως είναι τα κυριότερα που συνοδεύουν το καθένα μια ξεχωριστή ανάμνηση, καλή ή άσχημη!<br /><br />Και επειδή νομίζω ότι όλοι έχουμε μια υπόκρουση ανεξίτηλη πίσω από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής μας, π(αρά)ρ(ο)καλώ τους αγαπημένους μου:<br /><div align="center"><span style="color:#ff0000;">The Dagger</span></div><div align="center"><span style="color:#ff0000;">Zelot</span></div><div align="center"><span style="color:#ff0000;">Fusmoker </span></div><div align="center"><span style="color:#ff0000;">Lost in Shettered Heavens</span></div><div align="center"><span style="color:#ff0000;">GhostHunter</span></div><div align="center"><span style="color:#ff0000;">Suspiria</span></div>να συνθέσουν τη δική τους μελωδία γραμμένη με χαρά, λύπη, ανάμνηση και έρωτα με τα πέντε πιο αγαπημένα τους κομμάτια...vampiriahttp://www.blogger.com/profile/14703488521098563625noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-37304720.post-7012282251379567842007-05-10T23:50:00.000-07:002007-05-11T00:51:26.720-07:00Χρόνος...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEis2FOy_nurRedCaPgFcQOOgrRT10s_oaQODxiJCNMcQQyQosTxObO_cmB2EpYV0SagRyQAbchiLvU_7BCMrq41bsH-tdIFfaXISjnf5x2by03QKJ0mOlxt-MbvYPrkEIeCsmxmMQ/s1600-h/the_silence_of_darkness____by_sm00k.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5063195714594828194" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEis2FOy_nurRedCaPgFcQOOgrRT10s_oaQODxiJCNMcQQyQosTxObO_cmB2EpYV0SagRyQAbchiLvU_7BCMrq41bsH-tdIFfaXISjnf5x2by03QKJ0mOlxt-MbvYPrkEIeCsmxmMQ/s200/the_silence_of_darkness____by_sm00k.jpg" border="0" /></a>Περνάει... Αδυσώπητα... Μικρά κουτιά αφήνει στο διάβα του. Ποτέ κενά, ποτέ μοναχικά, σημαδεμένα στο χρώμα των αισθήσεων. Κρατούν ερμητικά κλεισμένα φαντάσματα άλλων εποχών. Λυπημένα, χαρούμενα, όλα νεκρά, όμως, εγκαταλειμμένα στο παρελθόν. Κάθε κουτί μια ιστορία... Κάθε κουτί ένα γέλιο, ένα χάδι, μια κραυγή απελπισίας. <span style="color:#cc0000;">Μια ολόκληρη ζωή...</span> <div><div><div></div><br /><div><span style="color:#cc0000;">"Ας κλέψουμε το χρόνο"!</span> Κάθε ανάμνηση μια μικρή ληστεία... Μια εισβολή στο χώρο του. Ακροπατώντας θα μπούμε στο άντρο του, την ώρα που κοιμάται. θα αρπάξουμε το όμορφο κουτί μας και θα πετάξουμε στο άγνωστο σα μαύροι κύκνοι... </div><br /><div>Μακριά... </div></div></div>vampiriahttp://www.blogger.com/profile/14703488521098563625noreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-37304720.post-82055272147209595712007-05-07T03:20:00.000-07:002007-05-08T01:13:05.220-07:00Mission Completed...Όπως ο κ.Προυστ απάντησε κάποτε σε αυτές τις ερωτήσεις, μετά από πρόκληση της αγαπητής μου <span style="color:#cc0000;">Erisabetsu</span>, θα τις απαντήσω κι εγώ! Ορίστε, λοιπόν!<br /><br />1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;<br /><span style="color:#cc0000;">Ένα πρωί με τον αγαπημένο μου, καφεδάκι, βιβλιαράκι και θέα σε ένα καταπράσινο δάσος.</span> <br /><br />2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;<br /><span style="color:#cc0000;">Η μέρα που θα ακολουθήσει...</span><br /><br />3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;<br /><span style="color:#cc0000;">Ένα βράδυ με την The Dagger και τα πιο κουφά αστεία που μας έρχονταν στο μυαλό.</span><br /><br />4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;<br /><span style="color:#cc0000;">Πείσμα</span><br /><span style="color:#cc0000;"><br /></span>5. Το βασικό ελάττωμά σας;<br /><span style="color:#cc0000;">Αυτοκαταστροφή</span><br /><br />6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;<br /><span style="color:#cc0000;">Στα λάθη αυτών που αγαπώ...</span><br /><br />7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;<br /><span style="color:#cc0000;">Μάλλον με καμία...</span><br /><br />8. Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;<br /><span style="color:#cc0000;">Η οικογένειά μου και ο λατρευτός μου Dracula (!)</span><br /><br />9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;<br /><span style="color:#cc0000;">Το τελευταίο ήταν στη Ρόδο, αλλά αγαπώ περισσότερο αυτά που πρόκειται να κάνω.</span><br /><br />10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;<br /><span style="color:#cc0000;">Ντοστογιέφσκι, Κάφκα, Έκο και...και...και...</span><br /><br />11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;<br /><span style="color:#cc0000;">Η στιβαρότητα, το χιούμορ και η σοβαρότητα του χαρακτήρα... (ξέρω! έπρεπε να πω μόνο ένα)</span><br /><br />12. …και σε μια γυναίκα;<br /><span style="color:#cc0000;">Η ευθύτητα...</span><br /><span style="color:#cc0000;"></span><br />13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;<br /><span style="color:#cc0000;">Βάγκνερ</span><br /><span style="color:#cc0000;"><br /></span>15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;<br /><span style="color:#cc0000;">"Οι Εβραίοι κάποτε" (Το διάβασα τόσο μικρή που δεν θυμάμαι πια ποιος το έγραψε)</span><br /><span style="color:#cc0000;"><br /></span>16. Η ταινία που σας σημάδεψε;<br /></span><span style="color:#cc0000;">"Η αρκούδα" του Ανό</span><br /><br />17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;<br /><span style="color:#cc0000;">Ο ντα Βίντσι (αλλά και γενικότερα ως εφευρέτης)</span><br /><span style="color:#cc0000;"></span><br />18. Το αγαπημένο σας χρώμα;<br /><span style="color:#cc0000;">Το μαύρο (προφανώς...)</span><br /><br />19. Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;<br /><span style="color:#cc0000;">Η αγάπη που έχω προσφέρει και έχω δεχτεί...</span><br /><span style="color:#cc0000;"></span><br />20. Το αγαπημένο σας ποτό;<br /><span style="color:#cc0000;">Gin με τόνικ</span><br /><br />21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;<br /><span style="color:#cc0000;">Για όσα δεν έκανα... για όσα δεν επέμεινα...</span><br /><span style="color:#cc0000;"></span><br />22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;<br /><span style="color:#cc0000;">Τη διπροσωπία, το ψέμα, την υποκρισία...</span><br /><span style="color:#cc0000;"></span><br />23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;<br /><span style="color:#cc0000;">Η λογοτεχνία</span><br /><span style="color:#cc0000;"></span><br />24.Ο μεγαλύτερος φόβος σας;<br /><span style="color:#cc0000;">Οι μισάνοιχτες πόρτες, η μοναξιά</span><br /><span style="color:#cc0000;"></span><br />25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;<br /><span style="color:#cc0000;">Όταν δεν θέλω να πληγώσω κάποιον...</span><br /><span style="color:#cc0000;"></span><br />26. Ποιο είναι το μότο σας;<br /><span style="color:#cc0000;">Κανείς και τίποτα δεν πεθαίνει, αν δεν ξεχαστεί...</span><br /><span style="color:#cc0000;"></span><br />27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;<br /><span style="color:#cc0000;">Στον ύπνο μου</span><br /><span style="color:#cc0000;"></span><br />28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;<br /><span style="color:#cc0000;">Την αλήθεια...</span><br /><span style="color:#cc0000;"></span><br />29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;<br /><span style="color:#cc0000;">Αναζήτησης...</span><br /><br />Και τώρα μετά από αυτές τις πραγματικά... εμπνευσμένες απαντήσεις (τι λες τώρα!), προκαλώ τους αγαπητούς μου<br /><div align="center"><span style="color:#cc0000;">The Dagger</span></div><div align="center"><span style="color:#cc0000;">Zelot</span></div><div align="center"><span style="color:#cc0000;">Fusmoker</span></div><div align="center"><span style="color:#cc0000;">Tsoula</span></div>να... συνεχίσουν με τις δικές τους...vampiriahttp://www.blogger.com/profile/14703488521098563625noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-37304720.post-76880880524174697252007-05-05T00:55:00.000-07:002007-05-05T01:03:56.762-07:00Ίχνη στην άμμο...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZT9PlL0CCdInVhsmiv7ZdhFHYbIHIgYD64AddMxBlCdSo3GjHJOB2LrmFkWstRjMjaJQ4qIXdT-_SZ7Sl98Y9PhFfKmaxF3PaQTP0PLr1z261bC9clK0eW2OanhvY7BMktQ5SoA/s1600-h/437201386_dfbbac94a4.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5060983965351178082" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZT9PlL0CCdInVhsmiv7ZdhFHYbIHIgYD64AddMxBlCdSo3GjHJOB2LrmFkWstRjMjaJQ4qIXdT-_SZ7Sl98Y9PhFfKmaxF3PaQTP0PLr1z261bC9clK0eW2OanhvY7BMktQ5SoA/s200/437201386_dfbbac94a4.jpg" border="0" /></a><br /><div>Σε ποιον ανήκουν; Που οδηγούν; Ποια θλίψη ή χαρά συνόδευσαν; Μηδαμινή υποψία ενός περιπάτου που έμεινε στη μέση... Θα σβήσουν γρήγορα. Το κύμα θα τα ρουφήξει στην πεινασμένη αγκαλιά του. Πόσα ακόμη έχουν χαθεί σε μια μικρή στιγμή; Δεν ξέρω... Είμαστε υποψήφια ίχνη στην απέραντη άμμο του χρόνου... </div>vampiriahttp://www.blogger.com/profile/14703488521098563625noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-37304720.post-39943823521266920432007-04-30T00:31:00.000-07:002007-04-30T02:09:33.209-07:00Η θεωρία του γραμματόσημου...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjrCLdRsnXPGAmCs40UU0CjgAVGds5PCFFJNU0AuVnNRD1AkRqniv_1OCIdlyEFwvjt97UE7HXcJuWMx_oEXBLldEhN-1IoLpDqKL_v9POQAAry09lCK8KplqCt6_iHMZXo2mauw/s1600-h/gothlady.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5059128006903361346" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjrCLdRsnXPGAmCs40UU0CjgAVGds5PCFFJNU0AuVnNRD1AkRqniv_1OCIdlyEFwvjt97UE7HXcJuWMx_oEXBLldEhN-1IoLpDqKL_v9POQAAry09lCK8KplqCt6_iHMZXo2mauw/s200/gothlady.jpg" border="0" /></a>"Φτουυυυ", ακούστηκε δυνατά και ξαφνικά γέμισες ανασφάλεια... Περίμενες δύο, πέντε, δέκα ημέρες πάνω από το τηλέφωνο αλλά τίποτα. Από την πλευρά σου είχες κάνει όλες τις απαραίτητες "πρώτες" κινήσεις, η αδιαφορία όμως τις σκότωσε και αυτές. Ένα νέο συναίσθημα αναδύθηκε: μια ακατανίκητη ανάγκη να του μιλήσεις, να τον πάρεις τηλέφωνο, να τον δεις. Και, παράλληλα, να του τα χώσεις για το πόσο γάιδαρος είναι, να του ζητήσεις εξηγήσεις, να του πεις ότι τον θέλεις!<br /><br /><div></div><div><span style="color:#cc0000;">Ανακοίνωση:</span> "You have just entered the...grammatosimo (κατά το twilight) zone! Γνώρισες, δηλαδή, τον τυπάκο, κάτι ψιλοπαίχτηκε και μετά σου έριξε ένα μεγαλοπρεπές φτύσιμο! Στην πλάτη; Στη μούρη; Δεν ξέρω που σε πέτυχε, από 'κει και έπειτα, όμως, μπήκες στο μαγνητικό πεδίο των κολλημάτων. Ένας τεράστιος αόρατος μαγνήτης σε τραβάει κοντά του και τα <span style="color:#cc0000;">συμπτώματα</span> φαίνονται αμέσως:</div><ul><li>Στενοχωριέσαι... Κυκλοφορείς με τη μούρη κάτω και το ένα μάτι να ξεφεύγει προς το κινητό.</li><li>Τον σκέφτεσαι συνέχεια... Τον βρίζεις και ψάχνεις να βρεις πιθανούς λόγους για το φτύσιμο (κυρίως θέτοντας τον εαυτό σου ως κύριο ένοχο για την απαράδεκτη συμπεριφορά του)!</li><li>Τον δικαιολογείς... Έχει πήξει στη δουλειά, έχει τις μαύρες του, πονάει ο κώλος του και τα συναφή. Τι τραβάει ο καημένος!</li></ul><p>Έχω άσχημα νέα, κορίτσι μου, όσο και να χτυπιέσαι, να γουστάρεις ή να τον θέλεις! Πάπαλα το παλικάρι! Ήθελε να πηδήξει και <span style="color:#cc0000;">δεν</span> του έκατσες; Ήθελε να πηδήξει <span style="color:#cc0000;">και </span>του έκατσες; Δεν γούσταρε απλώς την πάρτη σου; Ότι δικαιολογία και να βρεις, η λογική έχει τον αντίλογό της. Εσύ φέρθηκες με βάση το πως ένιωθες. Άσε να κουνήσει και λίγο το δαχτυλάκι του ο μαντράχαλος! Τι στο διάολο τους λένε κυνηγούς; Τι στο καλό γονίδια τους έδωσε η μαμά Φύση; Για να τρώνε από τα έτοιμα; Αν γουστάρει έστω και λίγο, θα προσπαθήσει. Και αν πάλι όχι, τελείωσαν οι άντρες; </p><p><span style="color:#cc0000;">STOP!</span> Εσύ το καλύτερο που έχεις να κάνεις, είναι:<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEht4Mmm3uP5OiFse5fJwYO2OSBvgkjKHao7o9W9F93s45A8Lot2-nQ8Ajoux2nBaSIKTZ55eaDcj0L2Lhu6G6lWgH2m0k14AI5SfQUo2_98j-86zPE8y3iX4I5uAZuNTe4FQ5uIzQ/s1600-h/450d30ae88b91.png"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5059128655443423058" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEht4Mmm3uP5OiFse5fJwYO2OSBvgkjKHao7o9W9F93s45A8Lot2-nQ8Ajoux2nBaSIKTZ55eaDcj0L2Lhu6G6lWgH2m0k14AI5SfQUo2_98j-86zPE8y3iX4I5uAZuNTe4FQ5uIzQ/s200/450d30ae88b91.png" border="0" /></a></p><ul><li>να ασχοληθείς με τον εαυτό σου, με τα εσώψυχα, με τα... εξώψυχα, όπως κάθε φυσιολογική γυναίκα</li><li>να προωθήσεις τα επαγγεματικά σου, ειδικά αν γουστάρεις τη δουλειά σου και την κάνεις με την καρδιά σου</li><li>να δώσεις χρόνο στις παρέες σου και στα άπειρα γκομενάκια που κυκλοφορούν τριγύρω (κοίτα και λίγο γύρω σου! Θα εκπλαγείς)</li><li>κάνε ό,τι γουστάρεις! Αν του αρέσεις θα ξαναχτυπήσει! Και κυρίως,</li><li><span style="color:#cc0000;">ΑΣΕ ΚΑΤΩ το μπουρδέλο το τηλέφωνο!</span> </li></ul>vampiriahttp://www.blogger.com/profile/14703488521098563625noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-37304720.post-65937522957594853362007-04-18T07:08:00.000-07:002007-04-18T07:33:56.844-07:00<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGd85SxcvdVDQ7FzkUv8TflWmDf7k89EScXhLblZerYflb-SAWEwNn0I2AxydkgCRRy04qNAzdBDygYUbAIISxRWOup2XUYfR3SVI9CmleLPLA1FkakXULOTLpNsystRKJyNwhTQ/s1600-h/coolrose.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5054776193602677266" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGd85SxcvdVDQ7FzkUv8TflWmDf7k89EScXhLblZerYflb-SAWEwNn0I2AxydkgCRRy04qNAzdBDygYUbAIISxRWOup2XUYfR3SVI9CmleLPLA1FkakXULOTLpNsystRKJyNwhTQ/s200/coolrose.jpg" border="0" /></a><span style="color:#ff0000;">Ποιον αγαπάς;<br /></span>Γιατί;<br />Τι είδες μες στα μάτια του και δάκρυσες;<br />Καθρέφτες τεράστιοι<br />Που αντανακλούν τον κόσμο σου,<br />Το μυαλό, την καρδιά σου...<br /><br />Όταν μίλησε στο μυαλό σου,<br />Αυτό άρχισε να λειτουργεί με διπλάσια ταχύτητα...<br />Όταν μίλησε στην καρδιά σου,<br /><span style="color:#ff0000;">Αυτή σταμάτησε...</span><br />Το παιχνίδι των ματιών,<br />Γοητευτικό, μυστηριώδες, επισφαλές...<br /><br />Αγάπα με αν τολμάς; Τολμάς όμως;<br />Τι άλλο θέλεις για να καταλάβεις;<br />Τα μάτια μιλούν την πιο δυνατή κραυγή...<br /><span style="color:#ff0000;">Με θέλεις; Πάρε με! Τι περιμένεις;</span><br />Να δακρύσουν;<br />Να στάξουν τα διαμάντια τους στη λίμνη της ψυχής σου;<br /><span style="color:#ff0000;">Αντέχεις το κύμα; Το φοβάσαι; </span><br />Και αν ναι, πόσο διαθέσιμος είσαι να πνιγείς μέσα σε αυτό;<br /><br /><span style="color:#ff0000;">Κοίταξέ με στα μάτια...</span><br />Το ρισκάρεις;<br />Να πνιγείς ή να καείς;<br />Ο καθρέφτης μου θα παγιδεύσει το "είναι" σου...<br />Καθρέφτης-φυλακή...<br /><span style="color:#ff0000;">Αντέχεις το κύμα;</span>vampiriahttp://www.blogger.com/profile/14703488521098563625noreply@blogger.com24tag:blogger.com,1999:blog-37304720.post-68904375282801006942007-04-11T03:33:00.000-07:002007-04-18T07:08:17.943-07:00Ένα δάκρυ σε ένα γέλιο...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIzrSPoDJctOwfb1ebL9ednlD4_7GnABoaR-MacZGpsrP9zVbDQDiw7ojOs_HYAfeOemr2hJGl-u4vZnHmvQHCU4i7GT0dXn_KWjGD_C8o9xoMTXvhypUb2biur_icw2YLmJbNfA/s1600-h/images_34.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5052120729691287810" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIzrSPoDJctOwfb1ebL9ednlD4_7GnABoaR-MacZGpsrP9zVbDQDiw7ojOs_HYAfeOemr2hJGl-u4vZnHmvQHCU4i7GT0dXn_KWjGD_C8o9xoMTXvhypUb2biur_icw2YLmJbNfA/s200/images_34.jpg" border="0" /></a> Άδεια η σκηνή, γεμάτη η κερκίδα... Γέλια παντού, φωνές γυναικείες, αντρικές. Παιδιά φωνάζουν. Αμέτρητα δάχτυλα δείχνουν άσπλαχνα τη δύστυχη μορφή. <span style="color:#cc0000;">Κόσμος</span> γύρω του παντού περιμένει κάτι, περιμένει όλο και περισσότερα, απαιτεί, κραυγάζει. "Κουνήσου παλιάτσε" φωνάζουν,"κάνε μας να γελάσουμε".<br /><div></div><div></div><div>Και η μορφή, αδύναμη μέσα στη <span style="color:#cc0000;">μοναξιά</span> της, στέκεται εκεί, χωρίς διέξοδο. Υποκλίνεται αρχικά και τους κοιτάζει - όλο εκείνο το αλαλάζον πλήθος - με μια κρυφή <span style="color:#cc0000;">ελπίδα</span>. "Λυπηθείτε με", περνά η σκέψη σαν λεπίδι από το μυαλό του. </div><div></div><br /><div>"Κουνήσου παλιάτσε", ήρθε πάλι η βουή στα αυτιά του, σαν βογγητό, όμως, τώρα, σαν γιουχάισμα. Αλάτι και <span style="color:#cc0000;">οινόπνευμα</span> μαζί πάνω στις πληγές του, οι φωνές τους. Δυνάμωναν και έσκιζαν τον αέρα. "Τι ωφελεί ένας παλιάτσος, αν δεν γελάμε";</div><div></div><br /><div>Μόνος στη σκηνή ένας παλιάτσος, ακίνητος, νωθρός. Τι ωφελεί... Έσκυψε το κεφάλι με <span style="color:#cc0000;">απογοήτευση</span>. Κανείς δεν παρατήρησε τη θλίψη, το δάκρυ που έσταξε από τα μάτια του. Κανείς δεν ασχολήθηκε... Μόνος, λουσμένος από τα φώτα της σκηνής, συνέχισε το νούμερό του, γελαστός αλλά θλιμμένος. </div><div></div><div></div><div>"Κουνήσου παλιάτσε", έλεγε στον εαυτό του...</div><div></div><div>{Μετά από tagging του Drunksoul έγραψα αυτή την ιστορία}</div><div>Αν θέλουν οι αγαπητοί μου</div><div align="center"><span style="color:#cc0000;">Fusmoker</span></div><div align="center"><span style="color:#cc0000;">Oνειρογητευτής</span></div><div align="center"><span style="color:#cc0000;">Striptease</span></div><div align="center"><span style="color:#cc0000;">Tsoula</span></div><div align="center"><span style="color:#cc0000;">Alicia</span></div><div align="center"><span style="color:#cc0000;">Zelot</span></div><div align="center"><span style="color:#cc0000;">LostInShatteredHeavens</span></div><div align="center"><span style="color:#cc0000;">TheDagger</span></div><div>αλλά και όποιος άλλος διάβασε -και ευχαριστήθηκε- αυτό το post,ας γράψει τη δική του με τις λέξεις: <span style="color:#cc0000;">ομορφιά, άρωμα, ίχνος, βήμα, αποστατώ</span></div>vampiriahttp://www.blogger.com/profile/14703488521098563625noreply@blogger.com25tag:blogger.com,1999:blog-37304720.post-6689079757941898992007-04-05T07:20:00.000-07:002007-04-06T10:38:25.334-07:00Γιατί μου τη σπάει το Πάσχα...Μεγάλη γιορτή της ορθοδοξίας, το λένε! Εβραϊκή, βέβαια, αλλά ποσώς με απασχολεί, αφού δεν ασπάζομαι κανένα δόγμα! Έχουμε την τάση αυτές τις... μεγάλες γιορτές, να τις μετατρέπουμε σε μεγάλες συμφορές αλλά και τσίρκο (αυτό της Μόσχας)! Ορίστε, λοιπόν, οι 17 λόγοι που κάθε χρόνο τα ίδια σκέφτομαι και τα ίδια με κάνουν έξαλλη!<br /><br /><strong>Τα κλασσικά:</strong><br />1. Πανικός για τα εισαγόμενα κρέατα! Ήμαρτον, παιδιά!Μαλάκες είμαστε να σκάσουμε δεν ξέρω κι εγώ πόσα για το φαΐ μιας μέρας; Εισαγόμενο; Εισαγόμενο, και τι έγινε;<br /><br />2. Το τραμπολίνο των τιμών σε όλες τις αγορές. Πάς Τρίτη βλέπεις τόσο, πας Πέμπτη στο κέρατο η τιμή!<br /><br />3. Οι διαφημίσεις: Εκτός του ότι ξεκινούν δύο μήνες πριν, παρελαύνουν κάθε τρεις και λίγο από μπροστά σου κουνελάκια, λαμπάδες, πασχαλίτσες, αυγουλάκια, παιχνίδια (αλλοφροσύνη τα πιτσιρίκια)!<br /><br />4. Η ομαδική παράκρουση...κατάνυξης που παθαίνουν οι γέροι! -Δε θα πας στην εκκλησία, παιδάκι μου; -Όχι! -Πώπω αμαρτία!<br /><br />5. Η νηστεία: Άντε πάλι το ίδιο βιολί! Τρως τα λυσσακά σου κάθε χρόνο, και γιατί; Αν θέλω να αλλάξω τη διατροφή μου, το Πάσχα πρέπει να το κάνω;<br /><br />6. Η Μεγάλη Παρασκευή: Σαν... μεγάλες Παρασκευές, ακολουθούμε τον επιτάφιο (ένα φέρετρο στην ουσία), για να ακούμε αναλυτικά και με αναπαραστάσεις τα κουτσομπολιά της κυρα-Κατίνας από τη διπλανή πολυκατοικία!<br /><br />Η καμπάνα της Μεγάλης Παρασκευής που μου έχει σπάσει τα νεύρα από το πρωί! Γι' αυτό προσθέτω και τη συγκεκριμένη παράμετρο, χωρίς να βάλω αριθμό, σήμερα, Μ. Παρασκευή, γιατί ούτε να δουλέψω μπορώ, έχω βαρεθεί τη ζωή μου, έχω δει εφιάλτες και γενικώς, άντε να περάσει η γαμημένη... Τα νεύρα μου σπαγγέτι!<br /><br />7.Το Βροντάδο Χίου: Κάθε χρόνο η ίδια ιστορία! Για χάρη μιας γιορτής (πανηγύρι θα έλεγα), κάποιος χάνει μάτι / χέρι / πόδι / ζωή σε ένα ηλίθιο έθιμο και μάλιστα είναι και πολύ περήφανοι γι' αυτό (ούτε καμικάζι δηλαδή)!<br /><br />8. Τα τηλεοπτικά παράθυρα που καλύπτουν σταθερά το παραπάνω φαινόμενο, "καλύπτοντας" τα... θεία έθιμα και το μαρτύριο (όχι το...θείο)!<br /><br />9. Οι συνεχείς επαναλήψεις ταινιών και σήριαλ θρησκευτικού περιεχομένου για απανωτή εμπέδωση της σταύρωσης, της ανάστασης, των ρωμαϊκών οργίων και βασανιστηρίων με πρωταγωνιστή τον Μπεν Χουρ!!<br /><br />10. Τα βεγγαλικά και οι κροτίδες το βράδυ της ανάστασης: Εκτός από κουφός, φεύγεις και με άπειρα καμμένα μαλλιά, σακάκια, παλτό ή ό,τι άλλο σε φώτισε να βάλεις (συμπεριλαμβάνω επίσης περούκες και βρακιά)!<br /><br />11. Το όλο concept του εορτασμού της ανάστασης: 10 λεπτά για το "χριστός ανέστη" και βουρ στη μαγειρίτσα!<br /><br />12. Οι κουτορνίθικες ευχές: -Χριστός ανέστη! -Επίσης (Ναι, το άκουσα κι αυτό)!<br /><br />13. Το να ξεμείνεις από τσιγάρα ανάσταση βράδυ! Θα μείνεις ή χαρμάνης ή στην τράκα τουλάχιστον δύο μέρες με νεύρα κρόσσια! God save τους... Εβραίους!!<br /><br />14. Η... επόμενη μέρα που την περιμένουν όλοι πως και πως για να πέσουν με τα μούτρα στο αρνί, παίρνοντας το αίμα τους πίσω για το γαμήσι που έφαγαν μια βδομάδα νηστικοί!<br /><br />15. Η βαρυστομαχιά μετά το όργιο φαγητού με μαγειρίτσα / αρνιά / κατσίκια / κοκορέτσια / σαλάτες...και...και...και...<br /><br /><strong>Και δύο καινούργια:</strong><br />1. Ο Ευαγγελάτος (ή Εισαγγελάτος αν προτιμάτε) που ακόμα και το φαΐ θα σου βγάλει απ'τη μύτη, αν δεν το'χει κάνει ακόμα!<br /><br />2. New kid στο τηλεοπτικό block και ο Mel Gibson με τα Πάθη του Χριστού! Άντε, να αρχίσουμε να μετράμε πόσα χρόνια θα το προβάλουν μέχρι να γίνει κλασικό!<br /><br />Είδες αν βρίσκεσαι στο εορταστικό κλίμα! Καλή ανάσταση, λοιπόν...vampiriahttp://www.blogger.com/profile/14703488521098563625noreply@blogger.com23