Friday, March 30, 2007

Tears...


Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο απόψε... Είμαι μεταξύ απίστευτης χαράς και απίστευτης θλίψης. Χαρά γιατί ένας άντρας, που θέλω, που μ' αρέσει πολύ κάθισε να ακούσει τα εσώψυχά μου (αυτά που λέγονται, τουλάχιστον), τους προβληματισμούς και τις φοβίες μου (επίσης, αυτές που λέγονται). Και δεν θα το αναλύσω -τώρα τουλάχιστον- άλλο!


Θλίψη όμως (πολύ μεγαλύτερη) γιατί είδα αυτό το χαρτί... "Τελούμεν σήμερα.... τη λατρευτή μας.... Μπλα, μπλα, μπλα... Παρεπιμπτόντως, διαφωνώ κάθετα με αυτά τα χαρτιά, με όλη τη διαδικασία. Άσε τον άνθρωπο στην ησυχία του και αντιμετώπισε τον πόνο σου σαν άντρας. Αυτό είναι κάτι σαν motto στη ζωή μου, ακόμα και αν χρειαστώ κάποια στιγμή χαστούκια για να ξεκολλήσω.


Είναι τόσο εύκολο να συμπεριλαμβάνεις τον πόνο σου μέσα σε τέσσερις γραμμές; Είναι μήπως αρκετές για να βγάλουν όλο αυτό τον χείμμαρο συναισθημάτων που έχεις; Ουσιαστικά, καλείς όποιον να 'ναι σε μια στιγμή εντελώς προσωπική. Μήπως θα αλλάξει κάτι; Θα σου την φέρουν πίσω; Δε νομίζω...


Δίνουμε για τόσα πράγματα λογαριασμό στη ζωή μας. Πρέπει να δώσουμε και για τη λύπη μας; και για το πένθος μας; Για κανένα λόγο, γιατί το επόμενο στάδιο, είναι ότι θα καθίσουμε να χαζολογήσουμε και να κάνουμε τον καραγκιόζη για ένα τσούρμο άσχετους, μακρινούς και ανέπαφους από αυτό έχουμε ήδη ζήσει εκ των έσω...

Labels:

Thursday, March 29, 2007

Δρόμος προς την έξοδο...

Ήταν μακριές οι μέρες τότε... Το σοκ μεγάλο, αφόρητο. Αναλωνόταν καθημερινά σε ανούσιες περιπλανήσεις - πραγματικές, πλασματικές - προσπαθώντας να βρει λίγη παρηγοριά. 'Ηταν μεγάλη η απώλεια και δε μπορύσε να την χωνέψει. Παρέπαιε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, σαν φάντασμα ανάμεσα σε δύο κόσμους. Ένα συνεχές ντελίριο αναμνήσεων - πρόσφατων εικόνων - που δεν επρόκειτο να ζήσει ξανά. Ατέλειωτοι μονόλογοι μπροστά σε έναν κενό καθρέφτη - ούτε την αντανάκλασή της δεν έβλεπε πια.

Κι όταν έπεφτε η νύχτα, έπεφτε βαριά στο στρώμα. Και ήταν η ίδια η νύχτα που έπεφτε ακόμα πιο βαριά επάνω στους ώμους της. Ολομόναχη επάνω σε ένα άδειο κρεβάτι ταξίδευε. Μόνη της παρέα ένα μπουκάλι κονιάκ. Κρατιόταν πάνω του σα να ήταν αυτό το μπουκάλι σανίδα σωτηρίας μες στην θαλασσοταραχή. Το μυαλό της - ατίθασο άλογο - αρνιόταν υποταχτεί. Έτρεχε πίσω στο χρόνο. Και περνούσαν οι μέρες και ξαναέρχονταν οι νύχτες, εφιαλτικές, γεμάτες πόνο.

Σε κάθε τρίξιμο, θρόισμα των φύλλων, απειροελάχιστο χτύπο στο κλειστό παντζούρι, τιναζόταν. Κι έτσι ανεξέλεγκτα, πατώντας στις μύτες, τρύπωναν οι μνήμες, οι χαρούμενες στιγμές, αυτές που ξεριζώθηκαν βίαια σε μια στιγμή. Κάθε βήμα, κάθε σκέψη ήταν κλωτσιά που της έριχνε το παρελθόν αλύπητα.

Βασανιζόταν... Φανταζόταν τη ζωή της σαν ένα τεράστιο puzzle με αμέτρητα κομμάτια - αδύθνατο να ενωθούν φάνταζε. Ήθελε να τα αρπάξει στα χέρια της, να ξαναχτίσει ό,τι απέμενε, ό,το μπορούσε να σωθεί. Εξαφανίζονταν, όμως, μόλις άπλωνε το χέρι της.

Και περνούσε ο καιρός και για ένα διάστημα είχε μείνει εκεί, στάσιμη, δυστυχισμένη, μέσα στις αναθυμιάσεις καπνού και αλκοόλ. Στα τούνελ του μυαλού της είχαν σβήσει τα φώτα και είχαν μετατραπεί σε σκοτεινά λαγούμια, όπου μάταια προσπαθούσε να βρει την έξοδο.

Ώσπου ένα πρωί ένα δυνατό χτύπημα ήρθε από το πουθενά. Το χαστούκι ήταν τόσο δυνατό, ώστε τα πάντα "ξύπνησαν". Βγήκε απότομα από το λήθαργο και βρήκε εκείνη τη σανίδα που θα την έσωζε από τονπνιγμό. Ακόμα ευχαριστεί τη Ν. για αυτό το χαστούκι...



{Με έκανε tagging ο Fusmoker να γράψω μια ιστορία με αυτές τις λέξεις}.
Αν θέλουν οι αγαπητοί
Tsoula
Spirit
Drunksoul
ας γράψουν την δική τους με τις λέξεις: επιστροφή, αντανάκλαση, τρέχω, λατρεία, σβήσιμο

Labels:

Saturday, March 24, 2007

First kiss..


Το πρώτο φιλί...
Ένα καρδιοχτύπι λίγο πριν τα χείλη σφραγιστούν με πάθος...
Χείμμαρος που σε συνεπαίρνει στο ορμητικό κύμα του...
Αεράκι που σε δροσίζει με την απαλή πνοή του...
Τυφώνας που σε ζαλίζει μες στη δίνη του...
Δυνατό παλιό κρασί - μια γλυκιά ζαλάδα μέσα στη νύχτα...
Μια βαθιά ανάσα πριν χαθείς στο απέραντο γαλάζιο...

Το πρώτο φιλί...
Η γλυκιά προσμονή και η ανάσα του που ζεσταίνει το πρόσωπό σου...
Τα απαλά του χείλη αγγίζουν τα δικά σου...
Η μαγεία του πρώτου φιλιού...
Τα μάτια σου που τον κοιτούν επίμονα, ερευνητικά για να ανακαλύψουν ότι νιώθει αυτήν ακριβώς τη μοναδική στιγμή...

Το πρώτο φιλί θα σου ψιθυρίσει κρυφά τα πάθη του, τις επιθυμίες και την ηδονή του...
Το πρώτο φιλί θα σου ομολογήσει την συνέχεια...
Τα δυνατά του χέρια γύρω από το κορμί σου...
Το στήθος επάνω στο δικό σου...

Το πρώτο φιλί...
Δε μπορεί να αλλοιωθεί στο πέρασμα του χρόνου...

Labels:

Friday, March 23, 2007

Περί ονείρων...


Τα όνειρα...
Υπάρχει ωραιότερο πράγμα από τα όνειρα, ειδικά όταν δεν κοιμάσαι;

Αυτά δεν είναι που σε κάνουν να ταξιδεύεις;
Αυτά δεν είναι που σε κάνουν βασιλιά, ζητιάνο, ποιητή;
Αυτά δεν είναι που σε προσγειώνουν σε καταγάλανες παραλίες, σε λευκοστόλιστες βουνοπλαγιές, σε μυστηριακές ερήμους όλου του κόσμου, υπαρκτού και μη;

Μήπως δε μπορούν να γίνουν τεράστιες χρονομηχανές που θα σε αφήσουν σε όποια περίοδο φανταστείς; Αναγέννηση, αρχαιότητα, dark ages, ακόμα και στο μακρινό μέλλον...

Και ποιος είναι αυτός που ορίζει μέχρι πότε θα ονειρεύεσαι; Ο άλλος, ο οποιοσδήποτε άλλος, η ηλικία, οι λύπες, οι τύψεις;

Κανείς δε μπορεί να υπαγορεύσει ή να καθορίσει ποια θα είναι τα όνειρά σου...
Κανείς δε μπορεί να στα κλέψει μακριά...
Αυτά είναι που κάνουν την ψυχή να ξεφεύγει...
Αυτά σου δίνουν φτερά για να πετάς...
Αυτά σε παίρνουν μακριά από τον μικρόκοσμό σου και ανοίγουν το μυαλό προς άλλες κατευθύνσεις...

Τα όνειρα είναι που σε κρατούν ζωντανό... που σε κάνουν αθώο παιδί... αμαρτωλό κοσμοπολίτη... Τα όνειρα φέρνουν τον άνεμο στα μαλλιά σου και τον ήλιο στα μάτια σου...

Όσων χρόνων και αν είσαι, αυτά θα σε κάνουν να προσμένεις, να λατρεύεις, να μισείς με το πάθος και τη δύναμη ενός εφήβου, επαναστάτη, ιδεολόγου...

Labels:

Tuesday, March 20, 2007

For Ever Winter...

For ever winter in a heart that’s made of steel…
For ever Darkness in the eyes of the Unknown…


A thick veil of blindness protects the fragile eyes of a terrified mind…
All of the feelings held inside, are swept away…
The sound of Sorrow dances around…
The time has come to renounce any hope…
The time of anguish has begun for every angel…


Fear opens the corridor of Guilt…
Fearsome masters of a dream are trembling, as if they were dying…
The sacrilege of Life is being built through soulless tyrants…
Courage, patience, strength, all melt down, just like sugar in a storm…


Desire, cut loose of all maturity…
Nameless thoughts full of selfishness conquer the eagerness of morality…
Dissolution, pain, oblivion, that' s all there' s left…

Labels:

Sunday, March 18, 2007

Έχω απόψε ραντεβού...

Άγχος! Άγχος τρελό! Όχι για δουλειά, όχι για το τρέξιμο, όχι για το σπίτι! Καλό άγχος, ευχάριστο, αλλά κάνει το στομάχι κόμπο!

Γιατί όταν χτυπάει το τηλέφωνο και, αντί να ακούσεις την κολλητή να σου λέει το νυσταγμένο "καλημέρα" της (που γαμάει, δε λέω - τρελαίνομαι για τη λέξη καλημέρα & θα το αναλύσω σε άλλο post), ακούς εκείνη τη φωνή τη βαθιά, την αρρενωπή, η οποία συνοδεύεται από ένα απίστευτο παράστημα, συμπαθητικό (και βάλε!) πρόσωπο και μυαλό ξουράφι, ε, τι να πω αγάπη μου! Παθαίνεις ένα κάτι! Και, όταν, μάλιστα, κανονίζει καφέ μαζί σου, για να... τα πείτε, το άγχος αυξάνεται περισσότερο!

"Πρέπει να φτιάξω τα μαλλιά, τι να βάλω, μη βαφτώ σαν τσουλί! Ωχ, έβγαλα σπυράκι! Και πρέπει να είμαι και κυρία (στο σαλόνι τουλάχιστον, γιατί μετά αλλάζει το πράγμα)". Όλες αυτές οι σκέψεις εισβάλλουν στο γυναικείο μυαλό και του φέρνουν τα πάνω κάτω! Περνάς ώρες μπροστά στον καθρέφτη, κοιτάς αν σου πέτυχε το χτένισμα ή το μανικιούρ κλπ, κλπ.

Κουράγιο, κορίτσια! Μην τρελαίνεστε! Εγώ προσωπικά όταν πάω ραντεβού, ακόμα και έρπητα να έχω, θα φερθώ όπως αισθάνομαι. Αν πάλι τον χαλάσει τον τύπο το σπυράκι ή ο έρπης σου, άστον καλύτερα, αγάπη μου! Καλύτερα να πας για άλλα γιατί αυτός μάλλον στόκος είναι!

Labels:

Saturday, March 17, 2007

Βέγγοοοοοοοοοοοος...

Τρέχω! Τρέχω σαν τη μανιακή, σαν την πουτάνα, σαν κάτι άλλο; Δεν ξέρω, πάντως τρέχωωωωωωωω! Προγραμματίζω από 'δω, ακυρώνω από 'κει! Είμαι σε ένα δρόμο και ένα αυτοκίνητο κάθε μέρα! Α, μην ξεχάσω και το PC (υπάρχει και μια έρευνα σχετικά. Μου την είχε στείλει παλιά η Tsoula!)!!

Ίσως, λοιπόν, μετά από χρόνια τρεξίματος, τρελών ρυθμών και ξεπατώματος να κάψω φλάντζα (αν και είναι ένα άγνωστο για μένα εξάρτημα). Ποτέ δεν ξέρεις... Alzheimers, μαλάκυνση, κάψιμο του εγκεφάλου! No fucking idea...

Τώρα, όμως, αυτή τη στιγμή, νιώθω παραγωγική και γουστάρω να δουλεύω έτσι!! Τρέχω και θέλω κι άλλο! Τρέχω περισσότερο από τη Lola (Run Lola Run), μάλλον, και δεν μου φτάνει η ημέρα! Αγχωτικό; Πολύ, αλλά σε κρατάει σε μια σπίντα απίστευτη... και σε τρελή φόρμα! Άλλωστε, είναι αυτό που ήθελα καιρό, γι' αυτό...

Labels:

Friday, March 16, 2007

Όμορφή μου κατάθλιψη...

Δεν είμαι χαρούμενο άτομο... Δεν φαίνομαι, όμως. Στις παρέες κάνω πάντα χαβαλέ. Γελάω, μιλάω σε όλους και είμαι κοινωνική. Μου αρέσει να συζητάω επί παντός επιστητού και να περνάω καλά με κόσμο, όπως και να περνούν καλά μαζί μου! Δεν είναι αυτοσκοπός (δηλαδή χέστηκα αν ο άλλος - ο οποιοσδήποτε - γουστάρει να μείνει κλεισμένος στο καβούκι του), αλλά πιστεύω ότι θα πέρναγε πολύ καλύτερα αν ανοιγόταν και λίγο!

Αυτό είναι το κύριο πρόσωπο (δε θα πω προσωπείο, γιατί όταν είμαι σκατά, σκατά θα φανώ) που παρουσιάζεται εντελώς αυθόρμητα προς τα έξω. Για να μείνω σπίτι θα πρέπει να βρίσκομαι στα όρια της κατάρρευσης...

Υπάρχουν, όμως, στιγμές όπου η μοναξιά, η θλίψη, ο θυμός, ακόμα και οι κρίσεις κατάθλιψης, αποτελούν σωτηρία. Όχι μια τυχαία λέξη, που είπες να ξεστομίσεις για να κάνεις εντύπωση ή να τραβήξεις το ενδιαφέρον ή τη συμπόνια (ακόμα χειρότερα: σιχαίνομαι να με λυπούνται, και θα το πάρω χαμπάρι αμέσως! Εκεί θα αλλάξουν πολλά). Είναι στιγμές που η λύτρωση έρχεται μέσα από ένα δάκρυ (και όχι μόνο ένα, προσθέτω με νόημα) ή μια κραυγή μέσα στη σιωπή!

Άλλωστε, όταν όλοι κοιμούνται είναι η καλύτερη στιγμή για τα πλάσματα της νύχτας να σεργιανίσουν μέσα στον κόσμο, να εκφραστούν με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο, να σπάσουν ό,τι τα δένει με το παρόν και να ταξιδέψουν για αλλού. Μέσα από φαντασιακούς δρόμους, ακόμα και η ίδια η ψυχή μπορεί να απελευθερωθεί από τα βάρη της, να νιώσει ανάλαφρη και να χαθεί μέσα στη νύχτα...

Έστω για λίγο, για τις λίγες ώρες που απομένουν μέχρι το ξημέρωμα θέλω να πετάξω μακριά, πέρα από όλα... Να γίνω πνοή ανέμου και να δώσω σε όλους τους αγαπημένους μου, όπου και αν κοιμούνται, ένα δροσερό φιλί...

Έτσι, απλά... Για να μην ξεχνούν, για να μη θυμάμαι...

Labels:

Thursday, March 15, 2007

Φιλοσοφίες...

Μόλις γύρισα... Ποτάκι (ποτάκια καλύτερα, γιατί σκίστηκα πάλι), super παρέα: Πλακίτσα, σοβαρή συζήτηση, ολίγον από φιλοσοφία... Πέρασα πολύ καλά κι όμως δεν είμαι! Πολλές αναμνήσεις μαζί... Καταστάσεις, γεγονότα, αλήθειες, ψέματα... Όλα βγαίνουν στην επιφάνεια, κομμάτια της ζωής μου που πέρασε, που περνάει ακόμα. Ελπίζω μόνο να μη με ξεπερνάει...

Το να ανοίγεσαι σε έναν άνθρωπο, χωρίς ενοχές, χωρίς τύψεις και χωρίς το φόβο της επίκρισης είναι πολύ σημαντικό! Ποιος μπορεί να κρίνει ποιον, άραγε; Υπάρχει κανείς που δεν έχει "αμαρτήσει"; Ό,τι και αν σημαίνει αυτό! Μπορούν τα προβλήματα ή οι ανησυχίες ενός να γίνουν κατανοητές σε όλους; Όχι! Και αυτό είναι που μετράει! Από το 100% των ανθρώπων που θα σε ακούσουν, μόνο το 40% θα καταλάβει, το 20% θα καθήσει να σε ακούσει και, ίσως, ένα 5% θα θελήσει να ακούσει κι άλλο και να εκφέρει άποψη (γεγονός που σημαίνει ότι κατάλαβε)...

Αλλά αυτό το 5% θα είναι αυτό που αξίζει να ακούσει, που θα έχει το ψυχικό σθένος και το ανοιχτό μυαλό, ώστε να το αντέξει...

Ζούμε για αυτό το 5% μάλλον, και αυτό είναι το κέρδος μας. Οι άνθρωποι που δεν θα σταθούν στα προσχήματα και στους τύπους, αλλά θα ψάξουν το νόημα που υπάρχει πίσω από τα λόγια και πίσω από τα δήθεν και τους καθωσπρεπισμούς! Γιατί, τι αξία έχουν τα προηγούμενα, αν μιλάς σε ένα τοίχο, ένα άψυχο ντουβάρι, όταν εσύ έχεις ανάγκη να βγάλεις την ψυχή σου και να την απλώσεις στο πιάτο; Τι αξία έχουν αυτά, όταν χρειάζεσαι περισσότερο ένα στόμα να σου μιλήσει ανάλογα, παρά ένα αυτί που έχει κουφαθεί έδω και καιρό;

Labels:

Wednesday, March 14, 2007

Βραδιά Ποίησης...

H Λήθη

[...] Να κοιμάμαι θέλω! Να κοιμάμαι παρά να ζω!
Σ' έναν ύπνο τόσο όσο ο θάνατος γλυκό,
Θ' απλώσω τα φιλιά μου δίχως τύψη
Στ' όμορφο γυαλιστερό κορμί σου, σα χαλκό [...]

Στη μοίρα μου, από εδώ και πέρα ηδονή μου,
Θα υποταχθώ σαν ένας προδικασμένος,
Μάρτυρας καρτερικός, άδικα καταδικασμένος
Που η φλόγα του υποδαυλίζει το μαρτύριο,
Τη μνησικακία μου για να κρύψω θα θηλάζω
Το νηπενθές και το καλό κώνειο
Στις μαγευτικές ρώγες αυτού του αιχμηρού κόρφου,
Που μέσα του ποτέ δεν έκλεισε καρδιά...

Charles Baudelaire, Les Fleurs du Mal
Μετάφραση: Δέσπω Καρούτσου


Labels:

Όταν τα πάντα μπορούν να συμβούν...

Λοιπόν, οι συνομωσίες του Σύμπαντος είναι μεγάλο πράγμα! Και τελικά όσο απαισιόδοξος και να είσαι (πόσο μάλλον αν δεν είσαι), από κάπου μπορεί να ξεμυτίσει μια καλή και να σε φτιάξει μέσα στη μαύρη μαυρίλα σου και όταν βρίσκεσαι στα πρόθυρα ψυχολογικής κατάρρευσης!

Γιατί το Σύμπαν τελικά είναι αυτόβουλο, έχει δικούς του κανόνες που τους ακολουθεί, χωρίς να δίνει δεκάρα για την πάρτη σου, είτε είσαι αισιόδοξος, είτε ανησυχείς μήπως σου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι.

Φαντάσου το Σύμπαν σαν ένα τεράστιο χέρι. Αν δηλαδή είναι... γραφτό σου, μάλλον το ίδιο θα πάρει τον ουρανό και θα στον εκσφενδονίσει στο κεφάλι, όπως μια τεράστια πατημασιά που λιώνει ένα μυρμήγκι!

Σε άλλη περίπτωση, θα σε σώσει τελευταία στιγμή από διάφορες γκαντεμιές, όπως να φας τα μούτρα μπροστά σε 100 άσχετους που θα χαχανίζουν μέχρι μεθαύριο με τη...σούπα που έφαγες!

Επίσης, υπάρχει και ο νόμος του Μέρφι: "Αν θέλεις κάτι πολύ, ολόκληρο το Σύμπαν θα συνομωτίσει εναντίον σου ώστε να μην το πετύχεις"! Αυτό δε με συμφέρει καθόλου σαν σκεπτικό, ούτε με αφορά άλλωστε! Διότι ποιος είσαι, κύριε, που θα μου κόψεις τη φόρα;

Για κάθε ενδεχόμενο - και με μια μικρή δόση προκατάληψης ίσως - αγαπάμε το Σύμπαν! Το Σύμπαν είναι φίλος μας και αν χρειαστεί... αγάπη και προδέρμ κάποια στιγμή, ε, μη τσιγκουνευτούμε και 2-3 ευρουλάκια!!!

Labels:

Sunday, March 11, 2007

Νέα αρχή...

Νέα αρχή σε όλα... Νέοι ρυθμοί που πρέπει να προσαρμοστείς και νέα super δουλειά! Νέο τρέξιμο και νέες προσδοκίες! Όλα καλά!

To σημαντικότερο όμως είναι να μείνεις αυθεντικός και ειλικρινής σε όλες τις σχέσεις σου και σε κάθε επίπεδο. Γιατί ο καθένας θα σε εκτιμήσει για αυτό που είσαι βαθιά στην καρδιά και το μυαλό σου. Όχι για τίτλους, όχι για τις επαγγελματικές κατακτήσεις σου, για τίποτα υλικό που διαθέτεις.

Γιατί αυτό που μετράει είναι πολύ απλό να το εκτιμήσει κάποιος, αρκεί να υπάρχει σταθερά εγκαταστημένο μέσα σου...

Labels:

Συναντήσεις...


Λοιπόν, φτάνω στο σημείο να σκεφτώ ότι οι γυναίκες είμαστε (ή γινόμαστε) χαζές ώρες-ώρες! Ο λόγος; Διότι, ενώ κάποια στιγμή στη ζωή μας θα μπορούσαμε να έχουμε τον "παράδεισο" στα πόδια μας, τον... φτύσαμε για κάποιο άλλο... μέρος με πιο "στιλάτα" ρούχα, με πιο μάγκικο attitude, με πιο γυμνασμένους κοιλιακούς (όχι απαραίτητα στην ίδια σειρά)!

Η ιστορία
Τον γνωρίζεις χρόνια. Πολλά! Παλιά ήταν λίγο γεματούλης, λίγο ατημέλητος, χρυσό παιδί, όμως, και πολύ ερωτευμένος μαζί σου, επίσης!

Η αντίδρασή σου
Επειδή εκείνη την εποχή ήσουν πολύ... άγριο νιάτο, σκληρό "μέταλλο" και τα συναφή, την είχες πατήσει με εκείνον τον super τυπά, με τα μαλλιά, τα σκουλαρίκια, τα κολλητά και τις 15 γκόμενες που σφαζόνταν για πάρτη του. Τόσο, μάλιστα, που ούτε καν είχες παρατηρήσει το καημένο το παλικάρι που σε κοίταζε και έλιωνε, περνούσε μπροστά από το σπίτι σου, όποτε τον έβγαζε (ή όχι) ο δρόμος και προσπαθούσε να σε πλησιάζει διακριτικά, όποτε του δινόταν η ευκαιρία! (Φαντάσου ότι όλα αυτά τα έμαθες από τρίτους, χρόνια μετά, και αφού ο super τυπάς σου είχε σπάσει τα νεύρα και σου είχε... ραγίσει την καρδιά)!

Η συνάντηση
Τα χρόνια πέρασαν. Ο κόσμος άλλαξε (έτσι δεν λέμε στους προ-πολεμικούς παππούδες για να διακιολογηθούμε;), κυρίως, όμως, άλλαξες εσύ! Δεν είσαι πια το ασχημόπαπο των εφηβικών και μετεφηβικών σου χρόνων, αλλά μια νέα γυναίκα με προσωπικές, επαγγελματικές και υπαρξιακές αναζητήσεις!
Το στιλ σου άλλαξε: έβγαλες τα άπειρα σκουλαρίκια από τα αυτιά, τις αρβύλες από τα πόδια, ενώ το μυαλό σου άρχισε να δουλεύει με γρηγορότερες στροφές και περισσότερη ωριμότητα. Κι ενώ πίνεις τον καφέ σου χαλαρή και ωραία σε μια συνοικιακή καφετέρια, τσουπ, να και το παλικάρι (ναι,ναι, εκείνο που έφτυνες για τον απαράδεκτο "μαλλιά"!

Τα συναισθήματα
Διαπιστώνεις ότι δεν είσαι ο μόνος... κύκνος στην οικουμένη! Άλλαξε και εκείνος: Τα παραπανίσια κιλάκια έγιναν μύες και φέτες (ποιος να το περίμενε;), η αμφίεση προσεγμένη όσο πρέπει για έναν απογευματινό καφέ και, γενικότερα, το παλικάρι έγινε πια άντρας (και τι άντρας)! "Ουάου", σκέφτεσαι από μέσα σου και εξακολουθείς να το σκέφτεσαι, όταν πλησιάζει για να σε χαιρετήσει! Μιλάτε, κάθεται, θυμάστε τα παλιότερα (αν πω τα παλιά, θα θυμηθώ τα χρόνια που έχουν περάσει και δε θέλω), και, βέβαια, μαθαίνεις και τα τρέχοντα! Καλή δουλειά, ενδιαφέροντα hobbies και ένας επικείμενος αρραβώνας με την αδελφή ενός πρώην κολλητού σου ("καλά, εκείνο το καχεκτικό βρήκε να διαλέξεί;", σκέφτεται η γυναικεία κατινιά σου)!

Η διαπίστωση
Κύκνοι υπάρχουν πολλοί! Κινούνται γύρω σου κάθε μέρα! Κανείς δεν ήταν τέλειος και κανείς δεν είναι, απλώς, με την πάροδο του χρόνου κάνουμε όλοι ένα βήμα ακόμα προς την αυτοβελτίωσή μας. Α, και κάτι άλλο: ποτέ δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθεί ένας "μέτριος" εμφανισιακά άνθρωπος, αν το βάλει στόχο, και ποτέ μην υποτιμάς την προσωπικότητα του άλλου (αν και αυτό είναι ένα μάθημα που αρχικά το υποψιάζεσαι και το έχεις υπόψη σαν ιδέα, αλλά θέλει πολύ χρόνο προκειμένου να καταλάβεις το πραγματικό νόημά του και ακόμα περισσότερο για να το εφαρμόσεις)! Take my word for it!

Wednesday, March 07, 2007

Κάθε εμπόδιο για καλό...

Μια παροιμία λέει ότι όταν ο "θεός" κλείνει μια πόρτα, ανοίγει ένα παράθυρο... Βέβαια, δεν είμαι από τους υποστηρικτές των θρησκειών και αυτών που τις εκπροσωπούν. Αντίθετα, πιστεύω ότι ο καθένας από εμάς είναι κύριος του εαυτού του και καθορίζει ο ίδιος τη μοίρα και την πορεία του στον κόσμο.

Παρ' όλ' αυτά, νομίζω ότι η παραπάνω παροιμία έχει ιδιαίτερη σημασία, αν και μπορεί να ερμηνευτεί τελείως διαφορετικά από άνθρωπο σε άνθρωπο. Γιατί, ενώ στη ζωή μας πολλές στραβές μπορούν να συμβούν, υπάρχουν κάποια μικρά εμβόλιμα "θαυματάκια" που μπορούν να διαμορφώσουν την... χρωματολογική τάση της καθημερινότητάς μας!

Ο άνθρωπος έχει συχνά την τάση να τα βλέπει όλα μαύρα, ειδικά όταν βιώνει κάποιο σημαντικό πρόβλημα στην καθημερινή του ζωή. Άλλωστε, από κάποια ηλικία και μετά, τα προβλήματα αυξάνονται. Η ανεμελιά των νεανικών χρόνων δίνει τη θέση της σε προσωπικές, οικογενειακές ή επαγγελματικές ανησυχίες που επηρέαζουν σε αρκετά μεγάλο βαθμό την ψυχολογία μας.

Αυτό, όμως, που μπορεί να αλλάξει τη μαυρίλα και να της δώσει μια διαφορετική... απόχρωση (και ένα γκριζάκι, για αρχή, δεν είναι άσχημο!) μπορεί να έρθει από το πουθενά! Καλές ειδήσεις από φιλικά πρόσωπα, μια νέα επαγγελματική επιτυχία, ή, έστω, η συνάντηση με κάποιο πρόσωπο από τα παλιά, είναι πράγματα που μπορούν να φωτίσουν κάπως μια άσχημη ημέρα!

Το θέμα λοιπόν είναι η οπτική με την οποία αντικρύζεις τον κόσμο γύρω σου. Βλέπεις το ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο? Ιδού η απορία...

Labels:

Thursday, March 01, 2007

Lament...

Isn't there a way to ease your passing?
To lift the pain off of you shoulders?
Seeing you lying there, enwrapped in slumber,
I know in my heart this is "Goodbye"...

Isn't there a way to keep you close?
To turn the time six years back?
Maybe there would be another way...
If only I knew...

Now Death is near...
I see him approach, but can't protect you...
Perhaps He is the solution to your anguish,
Although my heart breaks in a million pieces...

It had to be you, huh?
My only wish is for us to meet again
In some far away land perhaps, in a new dimension...
But until that time comes, you 'll sleep safely in my heart
Awakening my humanity...

For I am a Beast and you were my tamer
I won't forget...

To my mother...

Labels: